Οι ταγματασφαλίτες της Θεσσαλονίκης συνόδευσαν τους ναζί στην έξοδό τους από τη χώρα και στη συνέχεια κατέφυγαν στο Κιλκίς. Στη φωτ.: Ο ΕΛΑΣ μπαίνει στη Θεσσαλονίκη

«Στις 3 Νοέμβρη του 1944, 6.000 έως 9.000 άντρες συνεργάτες των Γερμανών, σχεδόν απ' όλες τις δοσιλογικές ομάδες της Βόρειας Ελλάδας, συγκεντρώθηκαν στην πόλη του Κιλκίς. (...)

Πριν αρχίσει η μάχη του Κιλκίς, ο ΕΛΑΣ τούς κάλεσε να παραδοθούν με ρητή εγγύηση για τη ζωή τους, όμως αυτοί απέρριψαν την πρόταση. Ακολούθησε σφοδρή μάχη. Αρχικά καταλήφθηκε από τον ΕΛΑΣ ο λόφος του Αγίου Γεωργίου και στη συνέχεια ακολούθησαν ένα - ένα τα κάστρα των ταγματασφαλιτών, με τελευταίο το Νοσοκομείο. Εκεί έγινε και το πιο γνωστό, ίσως, περιστατικό της μάχης, όπου οι οχυρωμένοι συνεργάτες των Γερμανών ύψωσαν λευκή σημαία, οι ΕΛΑΣίτες πήγαν να τους συλλάβουν και εκείνοι άνοιξαν πυρ, σκοτώνοντας τους περισσότερους. Στη συνέχεια, καταλήφθηκε και το Νοσοκομείο από τον ΕΛΑΣ. (...)

Για να κατανοηθούν τα γεγονότα της μάχης του Κιλκίς είναι απαραίτητο να απαντηθεί το ερώτημα: «Γιατί ένας τόσο μεγάλος αριθμός δοσίλογων - ταγματασφαλιτών βρέθηκε μαζεμένος στο Κιλκίς και μάλιστα ενώ οι Γερμανοί είχαν εγκαταλείψει τη χώρα;».

Στις 30 Οκτώβρη του 1944 απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη από τον ΕΛΑΣ, ενώ τμήματά του καταδιώκουν τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι τα γιουγκοσλαβικά σύνορα. Ομως, ο ΕΛΑΣ βρίσκεται μέσα στη Θεσσαλονίκη από τις 17 Οκτώβρη, όπου και σφίγγει ο κλοιός για τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους. Ετσι, οι Γερμανοί επισπεύδουν την αναχώρησή τους, ενώ οι ταγματασφαλίτες τούς συνοδεύουν στην έξοδο από τη χώρα και στη συνέχεια καταφεύγουν στο Κιλκίς.

Αυτή τους η κίνηση, όσο ανεξήγητη κι αν φαίνεται, έχει βαθιές ταξικές αιτίες. Οπως τα χρόνια της Κατοχής επέλεξαν να σταθούν δίπλα στους Γερμανούς κατακτητές απέναντι στην πατρίδα και τον ελληνικό λαό, έτσι και τώρα επέλεξαν να σταθούν στο πλευρό των Αγγλων. Οι τελευταίοι, εξάλλου, μπορεί να κυνηγούν τους Γερμανούς, αλλά τους ντόπιους συνεργάτες τους τούς ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα να συνεχίσουν στον ίδιο ρόλο, να βρίσκονται απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα και να συμβάλλουν στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. (...)

Από την επομένη κιόλας της μάχης, ξεκίνησε μία προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ για τα όσα έγιναν τον Νοέμβρη του 1944 στο Κιλκίς, όπως και όσα είχαν προηγηθεί σε προηγούμενες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τα Τάγματα Ασφαλείας. Η προπαγανδιστική αυτή εκστρατεία πήρε τεράστιες διαστάσεις μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το Φλεβάρη του 1945, αποτέλεσε τη «νομιμοποιητική» βάση για τη δολοφονική σταυροφορία της «λευκής αντικομμουνιστικής τρομοκρατίας» στα 1945 - 1947 και συνόδευσε όλο το μετέπειτα μετεμφυλιακό καθεστώς των διωγμών και των απαγορεύσεων. Γνώρισε μια αναμενόμενη έξαρση στη χούντα - όπου μάλιστα οι κάθε λογής συνεργάτες των κατακτητών αναγορεύτηκαν, στα 1969, σε «εθνική αντίσταση».

Η μάχη του Κιλκίς αποτελεί ακόμα μία ταξική μάχη, ανάμεσα σ' αυτούς που υπεράσπιζαν τη νέα τάξη πραγμάτων της εποχής, τους εκμεταλλευτές και σ' αυτούς που υπεράσπιζαν τα δικαιώματα του ελληνικού λαού, τις ανάγκες των εργατών, των αγροτών και της νεολαίας της χώρας.

Τα ίδια δύο ταξικά στρατόπεδα υπάρχουν και σήμερα. Η λεγόμενη «εθνική ενότητα», την οποία τόσο προβάλλουν τα αστικά κόμματα, δεν υπήρξε ούτε την περίοδο της Κατοχής, δεν υπάρχει ούτε σήμερα και δεν μπορεί να υπάρξει όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις, ούτε σε περίοδο ειρήνης, ούτε σε περίοδο πολέμου.(...)

Αυτούς, τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που σκοτώθηκαν στη μάχη του Κιλκίς τιμάει κάθε χρόνο η Χρυσή Αυγή καθώς και σειρά τοπικών παραγόντων, στο λόφο όπου έστησε το ανάλογο μνημείο η χούντα. Μαζί με την ΕΑΕΑ καταθέτουν στεφάνι στη μνήμη των συνεργατών των Γερμανών, τους αποδίδουν τιμές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, καθώς οι ίδιοι παραδέχονται διά στόματος του αρχηγού τους ότι είναι οι απόγονοι των ηττημένων του '45, των ναζί, των φασιστών και των συνεργατών τους.

Στόχος τους, όλων των αστικών δυνάμεων και κομμάτων, είναι να διαστρεβλώσουν και να παραχαράξουν την Ιστορία, για να αποδείξουν πως «τίποτα δεν αλλάζει», πως ο λαός πρέπει να έχει σκυμμένο το κεφάλι και να βρίσκεται κάτω από τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Ομως, η ίδια η ζωή, ο ίδιος ο αγώνας του λαού μας απέδειξε ότι ο κάθε φορά αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αμετάβλητος και ότι οι λαοί μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής εξέλιξης.

Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός μας χρειάζεται να αποκτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη, να εμπιστευτεί το ΚΚΕ. Για να μη βρεθεί ο λαός «κάτω από τη σημαία» των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει το δικό του δρόμο, για τη δική του εξουσία. (...) Για να συγκροτηθεί μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό».