«Ακούς Μάνο; Ολοι τραγουδάνε...». Το ακροατήριο παλλόμενο, τα χέρια υψωμένα, οι φωνές να σμίγουν μαζί με αυτή τη φράση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στον «Στρατιώτη». Και η ερώτηση από τα χείλη του αγαπημένου τραγουδιστή να αναζητά τον αποδέκτη της, τον Μάνο Λοΐζο, στο άπειρο, μα και στις καρδιές των χιλιάδων ανθρώπων, που κατέκλυσαν το Θέατρο Βράχων, προχτές το βράδυ. Και το κατέκλυσαν, γιατί ήξεραν ότι η επικοινωνία τους με τα τραγούδια αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου και δημιουργού, θα τους έκανε να νιώσουν αυτό που είπε στη Μάρω Λοΐζου ένας φίλος της, ο Σταύρος Πατινιωτάκης: «Επιτέλους, μετά από χρόνια νιώσαμε άνθρωποι έστω και για δύο ώρες». Γιατί οι καρδιές των νέων και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπων ένιωθαν παρόντα τον Μάνο Λοΐζο και ήταν σαν να του άνοιγαν μια τεράστια αγκαλιά για να τον κρατήσουν για πάντα «ζωντανό».

Εκεί, στις καρδιές «κατοικεί», παρ' όλο που έχουν περάσει δεκαεννιά χρόνια από το «φευγιό» του. Το απέδειξε το μέγα πλήθος, που πάντα τον θυμάται και που προχτές ξεπερνούσε τις έξι χιλιάδες. Το απέδειξε το μέγα πάθος, με το οποίο συνάντησαν για μια ακόμη φορά τα απίστευτης ομορφιάς τραγούδια του, όχι μόνο όσοι πορεύονται εδώ και δεκαετίες με αυτά, αλλά και τα παιδιά των δεκαπέντε και είκοσι χρόνων που τα τραγουδούσαν. Η αφιερωμένη στον αξέχαστο συνθέτη βραδιά, που διοργανώθηκε από το ραδιοσταθμό «Μελωδία» (συμπληρώνει δέκα χρόνια λειτουργίας) και την οικογένεια του Μ. Λοϊζου (την εξαίρετη, πολυγραφότατη και βραβευμένη συγγραφέα Μάρω Λοΐζου και την κόρη τους Μυρσίνη, που ήταν παρούσες) δε θα μπορούσε παρά να είναι μια μεγάλη μελωδική γιορτή. Διπλή, μάλιστα, γιορτή για τις ίδιες, που ανακούφισε έναν καημό της Μυρσίνης. Ο Μάνος έφυγε στις 17 Σεπτέμβρη, ημέρα γενεθλίων της Μάρως. Ημέρα γέννησης της δικής της ζωής, που την πλήγωσε ο θάνατος του μυριάκριβου πατέρα του παιδιού της. Χρόνια και χρόνια η Μάρω πεισματικά αρνιόταν να γιορτάσει τα γενέθλιά της. Ο πόνος του θανάτου μετρούσε για εκείνην περισσότερο από την αξία και αναμφισβήτητη χρησιμότητα της δικής της ζωής.

Ας επανέλθουμε, όμως, στο προχτεσινό σμίξιμο χιλιάδων ανθρώπων με τον Μάνο. Σαράντα και πλέον δημιουργίες του ακούστηκαν στη συναυλία, ερμηνευμένες από τραγουδιστές που είχαν συνεργαστεί μαζί του, αλλά και από πολλούς νεότερους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές.

«Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», ερμηνευμένη από την Δήμητρα Γαλάνη με τη συνοδεία της ηχογραφημένης φωνής του Μ. Λοΐζου έκανε την αρχή, για ν' ακολουθήσει η «Κουτσή κιθάρα» και το «Σε ψάχνω», ενώ ακολούθησε η Μαρία Παπανικολάου συνοδευόμενη από τον Νικήτα των «Ακτιβ Μέμπερ» με το «Νανούρισμα». Πάντα «παρών» ο συνθέτης και μέσα από τις προβολές στη γιγαντοοθόνη, που υπήρχε στην πλάτη της σκηνής, να τραγουδά, να αφηγείται, να χαμογελά, να ονειρεύεται. Ο Μάνος της αμφισβήτησης, της καταγγελίας, της Επανάστασης και πάντα του λυρισμού φώλιασε στις καρδιές όταν ο Μίλτος Πασχαλίδης τραγούδησε το «Γέρο Νέγρο Τζιμ» και τον «Τσε». Και ήταν ο Χρήστος Θηβαίος, που ακολούθησε με το «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Μη με ρωτάς» και «Σεβάχ ο Θαλασσινός», μαζί με το Νίκο Ζούδιαρη. «Χαράματα Ομόνοια» και «Πρώτη Μαΐου» από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και «Θα κλείσω το παράθυρο», «Κι εγώ σαν πόλη» από την Μελίνα Κανά. Ο αλληγορικός «Μέρμηγκας» από τον Σωκράτη Μάλαμα, ο «Ροβινσώνας» από τον Κώστα Θωμαΐδη, «Ο αρχηγός» από την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Και η τρυφερότητα του συνθέτη ν' αναβλύζει στη συνέχεια μέσα από τις ερμηνείες τριών παιδικών τραγουδιών από τον κύκλο «Κάτω από ένα κουνουπίδι», σε στίχους Γ. Νεγρεπόντη. Δραματικά επίκαιρο, το εμβατήριο του Τζο, του φουκαρά, ερμηνευμένο από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα να καταγγέλλει τον πόλεμο και το Θέατρο Βράχων να σείεται κυριολεκτικά στο άκουσμα του «Τρίτου Παγκόσμιου» από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Και ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, ο φίλος και συνθέτης με τον οποίο ο Μ. Λοΐζος έκανε τις τελευταίες συναυλίες του, που κάθισε στο πιάνο και μαζί με τον Β. Παπακωνσταντίνου οδήγησαν το κοινό, που είχε γίνει μια απέραντη χορωδία, σε δρόμους ανείπωτης μελωδικής τέρψης με το «Σ' ακολουθώ». Και η ελπίδα πάντα άσβεστη γιατί «Τίποτα δεν πάει χαμένο», όπως ο Θ. Μικρούτσικος μας θύμισε, παίρνοντας το μικρόφωνο. Το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» να πυρπολεί το μπουζούκι του Μανώλη Καραντίνη και η συγκίνηση να κορυφώνεται με τη Χαρούλα Αλεξίου και το «Ολα σε θυμίζουν». Και ήταν το «Δε θα ξαναγαπήσω» που τραγουδισμένο από τον Σ. Μάλαμα έφερε στο νου τον πρώτο ερμηνευτή του, Στέλιο Καζαντζίδη. Για ν' ακολουθήσει ο Γιώργος Νταλάρας με το «Εχω έναν καφενέ», «Αχ! Χελιδόνι μου», «Ηλιε μου σε παρακαλώ». Ο μελωδικός αποχαιρετισμός έγινε με το «Δρόμο», το «Ακορντεόν», το «Δελφίνι, δελφινάκι», το «Παλιό ρολόι» και την «Τζαμάικα» και με τους περισσότερους καλλιτέχνες στη σκηνή. Την καλλιτεχνική επιμέλεια της συναυλίας είχε ο Γιώργος Ανδρέου.

Τη συναυλία παρακολούθησε και ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, που δήλωσε πως «ο Λοΐζος συνεχίζει να ζει και σήμερα και να δρα», καθώς και ο Ορέστης Κολοζώφ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Επίσης, ο δήμαρχος Βύρωνα Νίκος Ρογκάκος, ο Ευάγγελος Μαχαίρας, η Δάφνη Σκούρα, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανώλης Γλέζος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Πάνος Τζαβέλας, ο Κώστας Λαλιώτης κ.ά.