Στις κάλπες καλούνται μεθαύριο, Τρίτη 8 Αυγούστου, περίπου 20.000.000 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι στην Κένυα για να εκλέξουν νέο Πρόεδρο, αντιπρόεδρο, βουλευτές και κυβερνήτες πολιτειών και τοπικούς εκπροσώπους, με την ελπίδα πως δεν θα επαναληφθούν οι φρικαλεότητες που σημειώθηκαν στις εκλογές του 2007. Στις εφιαλτικές αυτές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων αμφισβητήθηκε με καταγγελίες μαζικής νοθείας και βίας, σκοτώθηκαν πάνω από 1.600 άνθρωποι και εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους τουλάχιστον 600.000 άλλοι κατά τις συγκρούσεις μεταξύ υποστηρικτών των δύο μεγαλύτερων αστικών κομμάτων εξουσίας, που είχαν περιχαρακωθεί πίσω από τις δύο μεγαλύτερες φυλετικές κοινότητες στη χώρα: Τους Κικούγιου, στους οποίους ανήκει ο απερχόμενος Πρόεδρος, Ουχούρου Κενυάτα, και τους Λούου, στους οποίους ανήκει ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Ράιλα Οντίνγκα.

Οι βασικοί διεκδικητές του προεδρικού θώκου, όπως συνέβη στις προηγούμενες εκλογές του 2013, είναι και τώρα ο Ουχούρου Κενυάτα (γιος του πρώτου Προέδρου της Κένυας, όταν αυτή έπαψε, το 1963, να είναι βρετανική αποικία) και βασικός αντίπαλός του ο Ράιλα Οντίνγκα (γιος του πρώτου αντιπροέδρου της Κένυας...), που έχει διεκδικήσει ανεπιτυχώς την προεδρική εξουσία τέσσερις φορές.

Οπως στις εκλογές του 2013 (που είχαν διεξαχθεί σχετικά ήρεμα) έτσι και τώρα επικρατεί ανησυχία για πιθανή μετεκλογική βία. Πολύ περισσότερο που η διαφορά ανάμεσα στους διεκδικητές του προεδρικού θώκου, Κενυάτα και Οντίνγκα, είναι της τάξης της μίας ποσοστιαίας μονάδας.

Σε κάθε περίπτωση, οι ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές της εξουσίας είναι δυσεύρετες καθώς αμφότεροι είναι ταγμένοι στην υπηρεσία των συμφερόντων της αστικής τάξης, στηρίζοντας, για παράδειγμα, την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Σομαλία που πραγματοποιούν κενυατικά στρατεύματα στο πλαίσιο της Αφρικανικής Ενωσης, με πρόσχημα τους τζιχαντιστές της «Αλ Σαμπάμπ». Παράλληλα, προσπαθούν να επωφεληθούν από τις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες Δύσης - Κίνας, που συγκρούονται στην ευρύτερη περιοχή της αφρικανικής ηπείρου με «έπαθλο» τη μερίδα του λέοντος του ορυκτού και φυσικού της πλούτου, των νευραλγικών οδών για τη μεταφορά εμπορευμάτων και Ενέργειας. Ολα αυτά στην Αφρική, η οποία αλλάζει και αναμένεται να εξελιχθεί (σύμφωνα με προβλέψεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ) μέσα στις επόμενες δεκαετίες στην ήπειρο με το πιο νεανικό και πιο πολυπληθές εργατικό δυναμικό παγκοσμίως.

Οι δύο βασικοί διεκδικητές της εξουσίας ποντάρουν σκόπιμα στη νεολαία (ηλικίας μεταξύ 18 - 35 ετών) που αποτελεί το 51,% των περίπου 20.000.000 ψηφοφόρων. Γεγονός διόλου περίεργο αφού το 80% του πληθυσμού της χώρας είναι κάτω των 35 ετών.

Γι' αυτό και αμφότεροι υπόσχονται νέες θέσεις εργασίας, που βεβαίως εντάσσονται στο πλαίσιο των αναδιαρθρώσεων που προωθούνται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με μερική απασχόληση, δουλειά χωρίς θεμελιωμένα δικαιώματα. Και οι δύο προωθούν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων μονοπωλίων που θησαυρίζουν και κερδοσκοπούν απομυζώντας το μόχθο του κενυάτικου λαού, το 45,5% του οποίου παλεύει να επιβιώσει στα όρια της φτώχειας (σύμφωνα με στοιχεία της Υπηρεσίας Ανάπτυξης του ΟΗΕ). Η φτώχεια είναι έως σήμερα ο μόνιμος «συνοδός» του εργάτη και της εργάτριας στη χώρα αφού τα αστικά πολιτικά κόμματα διαιωνίζουν, με διάφορα μέσα και τρόπους, την εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης... Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πολλά ασιατικά, και δη κινεζικά, μονοπώλια προωθούν εκατοντάδες επενδυτικά σχέδια και έργα υποδομής στην Κένυα, όπως και μονάδες μεταποίησης. Ας μην ξεχνάμε επιπλέον πως η Κένυα εντάσσεται στο χάρτη πολιτικο-οικονομικής επέκτασης της ισχύος της Κίνας για τους νέους «Δρόμους του Μεταξιού».

Ο 55χρονος Ουχούρου Κενυάτα υπόσχεται τη δημιουργία 1.300.000 νέων θέσεων εργασίας, μείωση του κόστους διαβίωσης, τη δημιουργία μίας «εθνικής οικονομίας για όλους», στην οποία υποτίθεται (κάποια στιγμή...) θα εξαλειφθούν «οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες».

Από την άλλη, ο 72χρονος Οντίνγκα υπόσχεται «καταπολέμηση της διαφθοράς», για την οποία κατηγορεί την απερχόμενη κυβέρνηση. Τάζει και αυτός πως θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας «για τη νεολαία» και πως θα θεσπίσει μέτρα για τη βελτίωση της πρόσβασης όλων στα βασικά τρόφιμα.

Είναι φανερό, ωστόσο, πως χωρίς τη δράση ενός οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές για τα λαϊκά στρώματα. Και βεβαίως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει τέτοιο κίνημα είναι η ύπαρξη και μαχητική δράση της πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, ενός Κομμουνιστικού Κόμματος με επαναστατική στρατηγική, κάτι που είναι αναγκαίο στην Κένυα, στη «μαύρη ήπειρο», συνολικά σε κάθε χώρα.