Οι πρόσφατες βορειοκορεατικές δοκιμές διηπειρωτικών πυραύλων Hwasongk-14, που σύμφωνα με Αμερικανούς ειδικούς θα μπορούσαν πλέον να φτάσουν και περιοχές των ΗΠΑ, αξιοποιήθηκαν και αυτή τη φορά προσχηματικά από διάφορες δυνάμεις, με πρώτες τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην ευρύτερη περιοχή της βορειοανατολικής Ασίας και διεθνώς. Δεδομένης βεβαίως της υποκριτικής «ευαισθησίας» τους για τις βορειοκορεατικές δοκιμές, αφού όλες οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην περιοχή (και δη τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) όχι μόνο διαθέτουν διηπειρωτικούς πυραύλους, αλλά θεωρούν πως αυτές έχουν το δικαίωμα να ορίζουν ποιες χώρες μπορούν ή δεν μπορούν να αναπτύσσουν βαλλιστικά, δορυφορικά, πυρηνικά και άλλα προγράμματα.

Το γαϊτανάκι των αντιδράσεων κατά της ΛΔ Κορέας έσυρε πρώτος ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, που και με αυτή την αφορμή «κούνησε το δάκτυλο» στην Κίνα, εκφράζοντας την «απογοήτευσή» του γιατί τάχα το Πεκίνο «δεν κάνει αρκετά για τη Βόρεια Κορέα... μόνο λόγια». Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, παίζοντας το ρόλο του «καλού αστυνομικού», ανέλαβε λίγο αργότερα να αλλάξει το κλίμα έντασης μεταξύ Ουάσιγκτον - Πεκίνου, δηλώνοντας πως δεν κατηγορεί την Κίνα για τη συμπεριφορά της ΛΔ Κορέας, επειδή τάχα οι ΗΠΑ επιδιώκουν «να συνεργαστούν με την Κίνα» για την αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου. Ισχυρίστηκε πως οι ΗΠΑ είναι ανοιχτές «σε συνομιλίες με την Πιονγιάνγκ». Νωρίτερα, ωστόσο, δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης αποκάλυπτε την πρόταση που υπέβαλε για το Κορεατικό στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, η παλιά «καραβάνα» Χένρι Κίσινγκερ. Ο Κίσινγκερ φέρεται πως πρότεινε στον Τραμπ να δεσμευτεί ότι θα αποσύρει τα περισσότερα αμερικανικά στρατεύματα από τη Νότια Κορέα, για να καθησυχάσει την Κίνα σε περίπτωση «που θα έχανε τη ζώνη ασφαλείας της σε περίπτωση ανατροπής της βορειοκορεατικής κυβέρνησης». Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διέψευσε τις πληροφορίες, διαβεβαιώνοντας πως δεν μελετάται η ανατροπή της βορειοκορεατικής κυβέρνησης.

Ωστόσο, το αντίθετο υποστήριξε μιλώντας σε δημοσιογράφους τη Δευτέρα ο Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, που ισχυρίστηκε πως ο Τραμπ τού εμπιστεύτηκε ότι «είναι έτοιμος για πόλεμο με τη Βόρεια Κορέα» αν η Πιονγιάνγκ «συνεχίσει τις προσπάθειες να πλήξει την Αμερική» με πυραύλους που φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο διοικητής των αμερικανικών πολεμικών αεροπορικών δυνάμεων στον Ειρηνικό, στρατηγός Τέρενς Οσαγκνέσι, που χαρακτήρισε τη ΛΔ Κορέας «την πιο επείγουσα απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα», τονίζοντας: «Αν κληθούμε, είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε με ξαφνική, θανατηφόρα και καταιγιστική χρήση πολεμικής ισχύος, σε χρόνο και τόπο της επιλογής μας».

Απέναντι σε όλα αυτά, το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε ότι το ζήτημα των βορειοκορεατικών πυραυλικών δοκιμών «δεν προκαλείται από την Κίνα», ότι για τη διευθέτησή του χρειάζονται «πολυμερείς προσπάθειες», ενώ επέκρινε την ύπαρξη της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας THAAD στη Ν. Κορέα, καλώντας τις ΗΠΑ «να συνεργαστούν αρμονικά».

Από την άλλη, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε, σε στενή επικοινωνία με τον Τραμπ, δήλωσε πως συμφώνησαν για την ανάγκη επιτάχυνσης της ανάληψης «δράσης» κατά της ΛΔ Κορέας, τονίζοντας ότι οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες της «διεθνούς κοινότητας» για «ειρηνική λύση» δεν έχουν αποδώσει ακόμη, κατηγορώντας την Πιονγιάνγκ για «μονομερή κλιμάκωση της έντασης». Κάλεσε έτσι τη Ρωσία και την Κίνα να αυξήσουν την πίεση και να κάνουν βήματα «για ανάληψη συγκεκριμένης δράσης».

Ο Νοτιοκορεάτης σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος Μουν Τζε - ιν, που λανσαρίστηκε στις πρόσφατες εκλογές σαν «φιλειρηνιστής» και υποστηρικτής της «ειρηνικής ένωσης της Νότιας και Βόρειας Κορέας», φάνηκε να προσανατολίζεται στην ενίσχυση του στρατιωτικού πυραυλικού και πυρηνικού προγράμματος της χώρας...

Τέλος, στην Υπουργική Σύνοδο του Συνδέσμου Χωρών Νοτιοανατολικής Ασίας (ΑSEAN) και του Περιφερειακού Φόρουμ της οργάνωσης, που πραγματοποιείται στη Μανίλα των Φιλιππίνων αυτό το Σαββατοκύριακο, διάφορες δυνάμεις της περιοχής ασκούσαν πιέσεις για νέες κυρώσεις κατά της ΛΔ Κορέας, με πιο βασική την πιθανότητα επιβολής ακόμα και ενεργειακού εμπάργκο.