Σάββατο 22 Ιούλη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΤΥΝΗΣΙΑ
Εντείνονται οι λαϊκοί αγώνες απέναντι σε φτώχεια και εκμετάλλευση

Εργάτες και άνεργοι κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις, διεκδικώντας κομμάτι από τον πλούτο που παράγουν
Εργάτες και άνεργοι κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις, διεκδικώντας κομμάτι από τον πλούτο που παράγουν
Η Τυνησία, μια μικρή χώρα στη βόρεια Αφρική που μπαίνει «σφήνα» ανάμεσα στην Αλγερία και τη Λιβύη και βρέχεται από τη Μεσόγειο έχοντας απέναντί της την Ιταλία, είναι η υποτιθέμενη «επιτυχής εκδοχή» της ενδοαστικής αντιπαράθεσης που ξεκίνησε το 2011, συμπαρασύροντας την ευρύτερη περιοχή σε αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε από αστικές κυβερνήσεις, διεθνή ΜΜΕ και οπορτουνιστές κάθε είδους «αραβική άνοιξη». Στην πραγματικότητα η «άνοιξη» αφορούσε και αφορά μόνον την αστική τάξη που έκανε και κάνει κουμάντο στη χώρα πολλές δεκαετίες, μετά τη ρήξη των αποικιοκρατικών δεσμών με τη Γαλλία το 1956. Οπως έγινε και το 2011, με τον εκπρόσωπό της, Πρόεδρο Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Αλι που ανατράπηκε και μετά τη λεγόμενη «Επανάσταση των Γιασεμιών», που έφερε στην εξουσία αρχικά το ισλαμικό κόμμα «Ενάχντα» (τυνησιακό παρακλάδι των «Αδελφών Μουσουλμάνων») και έπειτα το «αντι-ισλαμικό» «Νιντάα Τουνές» που στελεχώθηκε από πρώην αξιωματούχους των κυβερνήσεων Μπεν Αλι και κέρδισε τον Οκτώβρη του 2014 τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Γεγονός είναι, πάντως, ότι η αστική τάξη και εννιά από τα κόμματα που προωθούν τα συμφέροντά της, βλέποντας τις εντεινόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις και τις πιέσεις των εργατών για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή, αποφάσισαν να υπογράψουν τη λεγόμενη «συμφωνία της Καρθαγένης» (Ιούλιος 2016). Ανάμεσά τους είναι βεβαίως το κοσμικό «Νιντάα Τουνές» και το ισλαμικό «Ενάχντα» που αποτελούν τα δύο χέρια του ίδιου συστήματος που διαιωνίζει την εκμετάλλευση του λαού και του πλούτου της χώρας από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Πλούτου σαφώς μικρότερου σε σχέση με αυτόν που διαθέτουν οι τεράστιοι γείτονες της Τυνησίας (Αλγερία - Λιβύη) αλλά διόλου ευκαταφρόνητου. Με αυτόν τον τρόπο, διαιωνίζεται η μάστιγα της φτώχειας, της ανεργίας, της μιζέριας. Με μία διαφορά: Οσο περνά ο καιρός, ο λαός, που μοιάζει με «καζάνι που βράζει» από αγανάκτηση για το μίζερο μέλλον που του εξασφαλίζουν οι καπιταλιστές, εντείνει τον αγώνα και κλιμακώνει τις απεργίες και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις. Οχι για μέρες. Ούτε για βδομάδες. Αλλά για μήνες.

Σε πρόσφατη έρευνά του το «Τυνησιακό Φόρουμ για Οικονομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» (FTDES) διαπίστωσε ότι ιδιαίτερα από το 2008, οπότε η διεθνής καπιταλιστική κρίση όξυνε ακόμη πιο πολύ την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα μονοπώλια και τους αστούς, οι Τυνήσιοι εργάτες και άνεργοι νέοι συμμετέχουν ολοένα και περισσότερο σε κινητοποιήσεις, απεργίες, διαδηλώσεις, πολυήμερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, απαιτώντας τα δικαιώματά τους. Το FTDES εκτιμά μάλιστα ότι όσο περνά ο καιρός, οι κινητοποιήσεις πολλαπλασιάζονται, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι το 2015 είχαν γίνει σε όλη τη χώρα πάνω από 5.000 διαδηλώσεις με εργασιακά αιτήματα και το 2016 πάνω από 8.000 κινητοποιήσεις και απεργίες!

Το Φλεβάρη του 2016, τα πρωτοσέλιδα ορισμένων τυνησιακών εφημερίδων είχαν προβάλει φωτογραφίες από την πορεία 400 χλμ. που διάνυσαν από την πόλη Γκάφσα στην πρωτεύουσα Τύνιδα εκατοντάδες άνεργοι, διεκδικώντας δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια.

Η πολύμηνη απεργία στο Ελ Καμούρ

Και το τρέχον έτος, σημειώθηκαν κινητοποιήσεις από χιλιάδες εργάτες και άνεργους νέους (εκ των οποίων πολλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, χωρίς καμία ελπίδα για οποιαδήποτε δουλειά). Τον περασμένο Απρίλη, υπολογίζεται πως πραγματοποιήθηκαν σε αστικά κέντρα της χώρας πάνω από 1.500 διαδηλώσεις! Μέσα σε αυτές τις κινητοποιήσεις ξεχώρισε αναμφισβήτητα ο αγώνας που έκαναν επί περίπου 3,5 μήνες, από τον περασμένο Φλεβάρη έως τα μέσα Μάη, πολλές εκατοντάδες κάτοικοι της νότιας επαρχίας Ταταουίν (που έγινε διεθνώς γνωστή από τα εκεί γυρίσματα ταινίας του χολιγουντιανού «Πολέμου των Αστρων»). Αρκετοί από αυτούς κατασκήνωσαν επί πολλές βδομάδες στην έρημο του Ελ Καμούρ, κοντά σε πλατφόρμες γεώτρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου, κλείνοντας τους δρόμους και διεκδικώντας άοκνα τη δημιουργία θέσεων εργασίας και αναδιανομή στις τοπικές κοινωνίες μέρους του πλούτου που απομυζούν τα μονοπώλια από τα κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και φωσφορικού άλατος.

Γιατί όμως ξέσπασαν αυτές οι πολύμηνες κινητοποιήσεις στο Ταταουίν και στο Ελ Καμούρ; Γιατί, πολύ απλά, όπως δήλωναν τότε σε δημοσιογράφους οι νέοι της περιοχής «όλοι στο Ταταουίν γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε χωρίς δουλειά». Τυνησιακά ΜΜΕ ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι στους περίπου 150.000 κατοίκους της επαρχίας, υπάρχουν πάνω από 12.000 μακροχρόνια νέοι άνεργοι. Τα τελευταία χρόνια, οι επτά πετρελαϊκές εταιρείες και εκμετάλλευσης φυσικού αερίου που δραστηριοποιούνται στην περιοχή δημιούργησαν μερικές εκατοντάδες θέσεις εργασίας με το μισθό του εργάτη να μην ξεπερνά τα 1.200 δηνάρια (300 ευρώ) που είναι και ο μέσος μισθός στη χώρα. Ωστόσο και αυτές ακόμη οι θέσεις εργασίας που δημιούργησαν δεν καλύφθηκαν από ντόπιους αλλά από πιο καλά καταρτισμένους εργάτες από άλλες περιοχές της χώρας. Βλέποντας οι κάτοικοι αυτήν την κατάσταση, ξεσηκώθηκαν και διεκδίκησαν ένα καλύτερο μέλλον.

Η καταστολή στο προσκήνιο

Μπροστά στη θύελλα των εντεινόμενων λαϊκών αγώνων, ο 90χρονος Τυνήσιος Πρόεδρος Μπεζί Καΐντ Εσέμπσι έριξε τη μάσκα του τάχα φιλολαϊκού, κοσμικού «εκσυγχρονιστή» και έστειλε στρατό. Οπως ανήγγειλε τότε απροκάλυπτα σε έκτακτο διάγγελμά του στις 10 του Μάη έστειλε το στρατό για να «προστατεύσει» από τους εκατοντάδες νέους απεργούς και άνεργους του Ταταουίν, τις ντόπιες και ξένες εταιρείες πετρελαίου, φυσικού αερίου, και φωσφορικού άλατος που εκμεταλλεύονται αντίστοιχα, σημαντικά κοιτάσματα κυρίως στην κεντρική και νότια Τυνησία.

Μετά από πολλές βδομάδες δυναμικών κινητοποιήσεων, παζαριών ανάμεσα σε κυβέρνηση και συνδικάτα, και το θάνατο ενός νεαρού διαδηλωτή από «στραβοτιμονιά» φορτηγού του στρατού, η απεργία σταμάτησε. Σταμάτησε τον περασμένο Ιούνη, μετά την υποχώρηση της κυβέρνησης σε αρκετά από τα αιτήματα των απεργών και την υπογραφή σχετικής συμφωνίας από την κυβέρνηση του Προέδρου Εσέμπσι, αποδεικνύοντας τη νίκη του αγώνα που μπορεί να πετύχουν ενωμένοι εργάτες και άνεργοι. Ο Τυνήσιος οικονομολόγος - ερευνητής στο περιοδικό «L' Economist Magreb», Φέτχι Νούρι, που είναι πανεπιστημιακός καθηγητής ειδικός σε θέματα Ενέργειας, εκτίμησε ότι η πολύμορφη κινητοποίηση που έκαναν επί 3,5 μήνες οι κάτοικοι της περιοχής «κόστισε» στα μονοπώλια διαφυγόντα κέρδη άνω των 24.000.000 δολαρίων.

Οπως ανακοινώθηκε τότε, μέρος της συμφωνίας κυβέρνησης - διαδηλωτών προέβλεπε:

  • Βασικά έργα οδοποιίας και υποδομών στο Ελ Καμούρ.
  • Πρόσληψη τουλάχιστον ενός μέλους της οικογένειας του αδικοσκοτωμένου εργάτη - διαδηλωτή Ανουάρ Σακφράφι και ένα μέλος της οικογένειας του νεαρού Αμπντουλάχ Ελάουι που τραυματίστηκε σοβαρά και χαροπαλεύει έκτοτε σε νοσοκομείο της περιοχής.
  • Αμεση δημιουργία 1.500 θέσεων για νέους εργάτες από πετρελαϊκές εταιρείες που θα προσληφθούν σταδιακά, ανά διαστήματα από τον Ιούλη του 2017 έως το τέλος τρέχοντος έτους.
  • Δημιουργία Αναπτυξιακού Ταμείου για την ανάπτυξη των επαρχιών στο φτωχό νότο με κρατική επιχορήγηση 40.000.000 δολαρίων.
  • Χορήγηση του 20% των εσόδων που βγάζουν οι εταιρείες Ενέργειας που δρουν στην περιοχή υπέρ έργων ανάπτυξης και βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου του τοπικού πληθυσμού.
  • Οι διαδηλωτές προειδοποίησαν ότι επιφυλάσσονται και είναι έτοιμοι να ξαναβγούν στους δρόμους του αγώνα ώστε να κάνουν νέες, ακόμη πιο δυναμικές, κινητοποιήσεις σε περίπτωση που η κυβέρνηση αθετήσει το λόγο της.

Από την άλλη, όπως ανέφερε η γαλλόφωνη τυνησιακή εφημερίδα «Realites», στις αρχές Ιούνη κάποιες από τις ξένες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου που δρουν στην Τυνησία (γαλλική «Τοτάλ», ιταλική ΕΝΙ, γαλλο-αγγλική «Perenco», η καναδική «Serinus Energy», η αυστριακή OMV) απείλησαν να κλείσουν τις μονάδες γεώτρησης και να εγκαταλείψουν την Τυνησία, γιατί δεν θέλουν να χάσουν ούτε κομμάτι από την πίτα εκμετάλλευσης του τυνησιακού ορυκτού πλούτου.

O δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος για τους Τυνήσιους εργάτες και ανέργους, όπως και κάθε λαού σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα και το ζητούμενο είναι ο ταξικός προσανατολισμός του. Για να έχει αποτέλεσμα και προοπτική δεν αρκεί να αντιπαρατεθεί με μια μορφή αστικής διαχείρισης αλλά με την τάξη που έχει την εξουσία, τα μέσα παραγωγής για να τα θέσει στην υπηρεσία της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Και αυτό απαιτεί εργατική λαϊκή εξουσία.


Δ. Ο.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ