Αν η κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της αποτελεί, και με τον πιο επίσημο τρόπο πια, το θεματοφύλακα των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, τα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Ανάπτυξης μετατρέπονται με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς σε στρατηγεία εξυπηρέτησης των αξιώσεων που προβάλλονται από την οικονομική ολιγαρχία. Το συμπέρασμα βγαίνει από μόνο του. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει την κωδικοποίηση των «κυβερνητικών δράσεων», που αφορούν στα συγκεκριμένα υπουργεία, που κινούνται σε τρεις κύρια κατευθύνσεις: Πρώτον την επιτάχυνση και διεύρυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, δεύτερον στην επικείμενη φορολογική μεταρρύθμιση και τρίτον στη διαμόρφωση του νομικού - θεσμικού πλαισίου εξυπηρέτησης των αναγκών των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Στην πρώτη γραμμή των στόχων του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας είναι να εξασφαλίσει μέχρι το 2004, «ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις και σύναψη στρατηγικών συμμαχιών» για 15 επιχειρήσεις. Ο χώρος των ιδιωτικοποιήσεων, που για την κυβέρνηση, αλλά και για το κεφάλαιο θεωρείται κομβικής σημασίας για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, είναι από τους πλέον χαρακτηριστικούς στην εξελικτική... κατηφόρα που ακολουθεί η κυβερνητική πολιτική τα τελευταία χρόνια. Αποκαλύπτει πώς, από την ακραία φρασεολογία ενάντια σε κάθε ιδέα εισόδου, έστω και μεμονωμένων ιδιωτών σε κάποιες ΔΕΚΟ, έφτασαν σήμερα να παρακαλάνε τους λογής - λογής άρπαγες να εισβάλουν στις υπό κρατικό έλεγχο επιχειρήσεις. Μην ξεχνάμε ότι δεν έχει συμπληρωθεί καν δεκαετία από το 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ... κατακεραύνωνε τη ΝΔ που προωθούσε την εισαγωγή του ΟΤΕ στο Χρηματιστήριο και κραύγαζε σε όλους τους τόνους ότι «οι σημαντικές ΔΕΚΟ και άλλες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, τα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία πρέπει να είναι επιχειρήσεις μιας ενιαίας μετοχής και να ανήκουν 100% στο δημόσιο». Ούτε το 1996 τολμούσαν να φανερώσουν τους απώτερους στόχους τους. Τότε, αν και γνώριζαν την κατάληξη του σχεδίου μίλαγαν για... «μετοχοποιήσεις», ενώ ακόμα και πριν ένα χρόνο ορκίζονταν πως η μετοχική πλειοψηφία αυτών των επιχειρήσεων θα παραμείνει στο δημόσιο. Σήμερα η εικόνα έχει αντιστραφεί πλήρως. Τα πάντα... «εκσυγχρονίζονται». Φανερά, χωρίς να τηρούνται οποιαδήποτε προσχήματα, η κυβέρνηση με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον πρωθυπουργό δίνουν στην άρχουσα τάξη όχι μόνο τα διαπιστευτήριά τους, αλλά συγκεκριμενοποιούν, εν είδει κυβερνητικού προγράμματος το χρονοδιάγραμμα ικανοποίησης των αξιώσεών της. Πρόκειται για μια τακτική που αφορά όλους τους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους της χώρας. Μια τακτική που αποτελεί χειροπιαστό αποτέλεσμα των γενικότερων επιλογών και τις αντιλήψεις περί «ενσωμάτωσης», «ενοποίησης» «παγκοσμιοποίησης» κ.ο.κ.

Οι «κυβερνητικές δράσεις» προβλέπουν ότι από σήμερα και μέχρι το 2004 θα πρέπει να παραδοθούν στα κοράκια του πολυεθνικού κεφαλαίου περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού, όπως:

• Η ΕΤΒΑ, την οποία θέλουν να την παραχωρήσουν σε κάποιο τραπεζίτη, στα πλαίσια των ανακατατάξεων και διεργασιών που υπάρχουν στο τραπεζικό σύστημα.
• Τα Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, τα οποία οι υποψήφιοι μνηστήρες (η γερμανική πολυεθνική και ο Ταβουλάρης), έχουν υποβάλει εξευτελιστικές «προσφορές» καθιστώντας, ακόμα μεγαλύτερο το έτσι κι αλλιώς τεράστιο σκάνδαλο του ξεπουλήματος.
• Η Ολυμπιακή Αεροπορία, όπου συνεχίζονται οι υπόγειες διεργασίες ανάμεσα στον χρηματοοικονομικό σύμβουλο, την κυβέρνηση και τους υποψήφιους αγοραστές.
• Τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), που ήδη έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από πολυεθνικά συμφέροντα και τον όμιλο Λάτση.
• Το Καζίνο της Πάρνηθας με ολόκληρη την περιουσία τους, για τα οποία η δημοσίευση και μόνο του σχετικού διαγωνισμού ξεπουλήματος κινητοποίησε δεκάδες επιχειρηματικούς ομίλους από ολόκληρο τον κόσμο.
• Οι Μαρίνες της Αττικής, που με τη μέθοδο της παραχώρησης της διαχείρισης, αναμένεται να προσφέρουν δεκάδες δισεκατομμύρια σε αετονύχηδες στον τομέα του τουρισμού.
• Ο ΟΠΑΠ, ποσοστό του οποίου ήδη βρίσκεται στο Χρηματιστήριο, αλλά στα πλαίσια των αναδιαρθρώσεων, τα εξασφαλισμένα και συνεχώς αυξανόμενα κέρδη του Οργανισμού, πρέπει να εκχωρηθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
• Η Αγροτική Τράπεζα, η οποία μετά την κατάργησή της ως εξειδικευμένη τράπεζα για τη χρηματοδότηση του αγροτικού τομέα της οικονομίας, αποτελεί απλά βάρος για την κεντρική διοίκηση.
• Ο ΟΤΕ, του οποίου ποσοστό 59% έχει ήδη παραδοθεί σε ιδιώτες και τώρα αναζητούνται οι περιβόητοι «στρατηγικοί σύμμαχοι».
• Η ΕΥΔΑΠ, με ό,τι αυτό μπορεί να ξημερώσει για την κανονική ύδρευση της πρωτεύουσας σε προσιτές τιμές για τα λαϊκά στρώματα.
• Η εταιρία Ελληνικά Χρηματιστήρια, δηλαδή, το ΧΑΑ.
• Η Δημόσια Επιχείρηση Παροχής Αερίου (ΔΕΠΑ), αφού μετά την απελευθέρωση του κλάδου της ενέργειας συνολικά, θα πρέπει να προσφέρουν στους ιδιώτες και εταιρίες υψηλής κερδοφορίας, όπως θα είναι η ΔΕΠΑ.
• Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που μαζί με την πελατεία του θα αποτελέσει πρώτης τάξεων φιλέτο για τους διαγκωνιζόμενους τραπεζίτες, να αποκτήσουν μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά.
• Τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα, που είναι η εταιρία στην οποία έχει μεταφερθεί το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων, ακινήτων, εκτάσεων, ξενοδοχειακών μονάδων του ΕΟΤ.
• Οι Κεντρικές αγορές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
• Οι Αλυκές.

Στην ίδια περίπου κατεύθυνση, κύριο μέλημα του υπουργείου Ανάπτυξης είναι η ταχεία προώθηση των διαδικασιών απελευθέρωσης των αγορών (καυσίμων, φυσικού αερίου) και ταυτόχρονα η συμμετοχή των υπό ιδιωτικοποίηση εταιριών, σε επιχειρηματικά σχήματα με πολυεθνικούς ομίλους (ΔΕΗ), ώστε να αυξηθεί παραπέρα η αξία τους και κατ' επέκταση να υπάρξουν προσδοκίες για μεγαλύτερα κέρδη των υποψηφίων αγοραστών. Στα ίδια πλαίσια το υπουργείο θα συντάξει νομοθετήματα για την άρση των περιορισμών στην κατασκευή νέων ξενοδοχείων στην Αττική και τη Θεσσαλονίκη, τη χορήγηση νέων αδειών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας κοκ.

Η «δημοσιονομική πειθαρχία» είναι η κεντρική ιδέα των παρεμβάσεων που σχεδιάζονται στον τομέα των κρατικών εσόδων και των δαπανών. Πιστοί στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο της πολιτικής τους οι κυβερνώντες ετοιμάζουν δύο παράλληλα χτυπήματα στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Το πρώτο θα αφορά τους φόρους και τη φορολογική μεταρρύθμιση. Τα λόγια των κυβερνώντων για «κοινωνική δικαιοσύνη», είναι κούφια και χωρίς νόημα. Οι αρμόδιες υπηρεσίες που υποτίθεται χειρίζονται αυτά τα θέματα έχουν δύο δεδομένα. Αφ' ενός την ανάγκη αδιάλειπτης αύξησης των δημοσίων εσόδων και αφετέρου την πολιτική των φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο. Το ποσοστό φορολόγησης των κερδών έχει ήδη μειωθεί. Η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων ήδη φορολογείται με μικρότερους συντελεστές. Φέτος οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές θα μειωθούν παραπέρα. Ενεργοποιούνται οι φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις που εξαγοράζονται ή συγχωνεύονται. Εκμηδενίζεαι η φορολογία των εφοπλιστών. Ολα αυτά σημαίνουν απώλεια εσόδων, τα οποία όμως πρέπει οπωσδήποτε να αναπληρωθούν. Πώς; Μα από την αυξανόμενη φορολογική επιβάρυνση των οικονομικά ασθενέστερων, αυτών που ανέκαθεν ήταν τα υποζύγια του φορολογικού συστήματος.

Το δεύτερο πλήγμα θα έρθει από τον τρόπο που η κυβέρνηση διαχειρίζεται τις κρατικές δαπάνες. Ενας από τους κυβερνητικούς στόχους είναι ο «έλεγχος και η αξιολόγηση των δημοσίων δαπανών». Αυτό με δυο λόγια σημαίνει ότι όσες δαπάνες, εξεταζόμενες από τη σκοπιά της στρατηγικής της οικονομικής πολιτικής, κρίνεται πως δεν είναι «αποτελεσματικές» θα περικόπτονται και θα καταργούνται. Τέτοιες δαπάνες είναι τα κονδύλια και η χρηματοδότηση της Υγείας (ήδη επίκειται η καθιέρωση των επί πληρωμή επισκέψεων), της Παιδείας (με το διευρυνόμενο αίσχος της παραπαιδείας), της Κοινωνικής Ασφάλισης (εδώ θησαυρίζουν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες). Αποτελεσματικές δαπάνες στη λογική των κυβερνώντων είναι τα δισεκατομμύρια που δίνονται στους εκπροσώπους του κεφαλαίου στο όνομα των επενδύσεων, τα ποσά που δαπανώνται για τη δημιουργία γραφείων εξυπηρέτησης των επενδυτών και κάθε κονδύλι που προορίζεται να στηρίξει τη λεγόμενη «επιχειρηματική δράση».

Τέλος, η κωδικοποίηση των κυβερνητικών στόχων προβλέπει την απλοποίηση κάθε διαδικασίας που απαιτείται για τη χορήγηση ενισχύσεων προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τη δημιουργία ειδικών κέντρων για την εξυπηρέτησή τους, την εισαγωγή συστημάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών στις δημόσιες υπηρεσίες κ.ο.κ.