Η Ν. Ι. δουλεύει ως βοηθός θαλάμου στο νοσοκομείο «Σωτηρία», με σύμβαση ΟΑΕΔ από τις 6/2/17 και ο σχεδιασμός της κυβέρνησης είναι να απολυθεί στις 6/2/18. «Η προηγούμενη δουλειά μου δεν είχε καμία σχέση με το χώρο της Υγείας. Σηκώνουμε ασθενείς που είναι υπέρβαροι, χειρουργημένοι, χωρίς να έχει γίνει κάποια εκπαίδευση, πώς θα πιάνουμε αυτούς τους ανθρώπους, πώς θα τους σηκώνουμε. Είναι τεράστια ευθύνη» μάς λέει και προσθέτει:

«Ο μισθός είναι 730 ευρώ μεικτά και εδώ και τέσσερις μήνες δεν έχω πάρει φράγκο. Δουλεύω και ζω με δανεικά. Εχω απευθυνθεί στη διοίκηση του νοσοκομείου, μου απαντούν ότι ευθύνεται το σύστημα που πληρώνει και αργεί η μισθοδοσία. Ο ΟΑΕΔ μού απάντησε ότι δεν ευθύνεται και με παρέπεμψε στο υπουργείο Υγείας, το υπουργείο Υγείας μ' έστειλε πάλι στον ΟΑΕΔ. Μας κάνουν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο.

Οταν πήγα να γράψω φάρμακα μου είπαν ότι το βιβλιάριο Υγείας δεν είναι ενεργό ακόμη και θεωρούμαι ανασφάλιστη. Δεν ξέρω ποια είναι τα δικαιώματά μου, αν δικαιούμαι άδεια, αναρρωτική, πόση; Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι όταν λήξει η σύμβασή μας πρέπει να φύγουμε. Είμαι 58 χρόνων, μετά πού θα βρω δουλειά;».

Ο Γιώργος Παρασκευάς εργάζεται στο Ακτινολογικό Τμήμα του «Ευαγγελισμού», ως συμβασιούχος μέσω Υγειονομικής Περιφέρειας και ΑΣΕΠ. «Η σύμβαση ήταν ετήσια, έγινε ανανέωση στο εξάμηνο, ανανεώθηκε πάλι στο χρόνο, τώρα με αυτό το καθεστώς διανύω τον τέταρτο χρόνο ως συμβασιούχος», λέει στον «Ριζοσπάστη» και εξηγεί ότι «η παύση και η αναμονή είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο, να είσαι δηλαδή με την αβεβαιότητα κάθε τρεις και λίγο, αν θα έχεις αύριο δουλειά. Εχουμε μια οικογένεια πίσω»...

Συμπληρώνει ακόμα ότι «με απόφαση του υπουργείου Υγείας το 2009 (τότε υπουργός ήταν ο Α. Λοβέρδος) κόπηκε η ακτινολογική άδεια, μια επιπλέον άδεια που παίρνουμε επειδή είμαστε καθημερινά μέσα στην ακτινοβολία. Ο όγκος της δουλειάς είναι τεράστιος, γυρνάμε σπίτι και είμαστε ερείπια. Αν υπήρχε περισσότερο προσωπικό θα μοιραζόταν η δουλειά και θα μειώνονταν οι πιθανές βλάβες από τη συσσωρευμένη έκθεσή μας στην ακτινοβολία, καθώς δεν παίρνονται μέτρα για την προστασία μας. Η ειδικότητά μας υπαγόταν στα Βαρέα Ανθυγιεινά, αλλά καταργήθηκε το 2013».

Η Ψ. Α. εργάζεται εδώ και τέσσερα χρόνια ως επικουρική νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο «Αττικόν», με διαρκείς παρατάσεις, χρέη αδειών και χρέη ρεπό, λόγω έλλειψης προσωπικού και εντατικοποίησης, όπως σε όλα τα νοσοκομεία. «Στο παθολογικό τμήμα του "Αττικόν", με δύναμη προσωπικού 11 άτομα, οι 6 είμαστε συμβασιούχοι. Επικουρικοί, ΟΑΕΔ, ΚΕΕΛΠΝΟ. Κάπως έτσι βγαίνει η δουλειά, σ' ένα νοσοκομείο για το οποίο ο υπουργός Υγείας ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα κι όλα δουλεύουν ρολόι, ενώ έχουν φύγει νοσηλευτές και ιατρικό προσωπικό για να πηγαίνουν στο νοσοκομείο της Σαντορίνης», λέει στη συζήτηση με τον «Ριζοσπάστη».

«Οι περισσότεροι είναι πτυχιούχοι, παρ' όλα αυτά οι συμβασιούχοι είναι εργαζόμενοι που δεν έχουν ξαναδουλέψει στον τομέα τους. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σ' ένα χρόνο δεν προλαβαίνεις να μάθεις τη δουλειά, να κάνεις τα θεωρητικά μαθήματα της σχολής πράξη, ούτε να προσαρμοστείς σ' ένα χώρο που έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές», προσθέτει και εξηγεί:

«Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο χρόνος, είναι ότι λόγω της έλλειψης προσωπικού από τον πρώτο μήνα ακόμη και από την πρώτη βδομάδα δουλεύεις ως υπεύθυνος του τμήματος. Πώς θα στηριχθείς στα πόδια σου όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις; Πέφτεις στα "βαθιά" και προσπαθείς μόνος σου, γιατί ο συνάδελφος, με δύο άτομα στη βάρδια και 45 ασθενείς, δεν προλαβαίνει ούτε καν να σου δείξει. Πέρυσι απολύθηκαν οι 5μηνίτες του ΟΑΕΔ και δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν αίτηση στα νέα προγράμματα του Οργανισμού, γιατί δεν θεωρούνταν μακροχρόνια άνεργοι. Αυτό προβλέπει η κυβέρνηση και τώρα, για όσους θα τελειώσει η σύμβασή τους».

Ο Ζ. Σ. εργάζεται σε νοσοκομείο με 6μηνη σύμβαση έργου μέσω ΚΕΕΛΠΝΟ, στο πλαίσιο της υλοποίησης ενός προγράμματος για την «Ολοκληρωμένη Επείγουσα Παρέμβαση Υγείας για την Προσφυγική Κρίση», τον περασμένο Φλεβάρη. Πρόκειται για πρόγραμμα που χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το ΕΣΠΑ, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση φτηνού εργατικού δυναμικού που επεκτείνεται και στο επιστημονικό πεδίο, αφού με μπλοκάκι δουλεύουν γιατροί, μαίες και νοσηλεύτριες.

Αν και προαπαιτούμενο για την πρόσληψη ήταν 12 μήνες ανεργίας, πρακτικά ο όρος αυτός καταργήθηκε, καθώς η εσωτερική μετανάστευση για μερικούς μήνες, για δουλειά με μπλοκάκι - με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε οικονομικό και κοινωνικό κόστος - συνέβαλε αποτρεπτικά στο να καλυφθούν όλες οι θέσεις από την αρχή λειτουργίας του προγράμματος.

«Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ενώ αρχικά στην προκήρυξη του διαγωνισμού είχε διάρκεια 8 μηνών, στη σύμβαση τελικά τροποποιήθηκε στους 6 μήνες, ενώ για τους εργαζόμενους που έπιασαν δουλειά αργότερα η σύμβασή τους έχει μικρότερη χρονική διάρκεια. Δεν υπάρχει σταθερό και επαρκές κονδύλι, με αποτέλεσμα όλα να είναι στον αέρα», μας λέει.

«Επιπλέον, παρατηρείται απόκλιση από τις αρχικές συμβάσεις, ενώ για 4 ημέρες δουλειά τον μήνα Φλεβάρη οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν ακέραιη τη μηνιαία ασφαλιστική εισφορά στον ΟΑΕΕ. Τις ιδιαίτερα αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές που φτάνουν στο 12,47% στον ΟΑΕΕ, συμπληρώνει η παρακράτηση 20% καθώς και η άγρια φορολογία (φόρο επιτηδεύματος κ.ά.), αφού οι εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου υπολογιζόμαστε ως ...επιχειρηματίες που παρέχουν υπηρεσίες Υγείας, παρότι πρακτικά δουλεύουμε ως μισθωτοί», προσθέτει και καταλήγει:

«Δουλεύουμε χωρίς να πληρωνόμαστε Κυριακές, αργίες και νυχτερινά, στερούμαστε κάθε είδους επιδομάτων που λαμβάνουν οι υπόλοιποι μισθωτοί εργαζόμενοι, δεν δικαιούμαστε ούτε αναρρωτική άδεια. Αναφέρθηκαν περιπτώσεις συναδέλφων που νοσηλεύτηκαν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους και δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια άνευ αποδοχών».