Η επίφαση της «παγκοσμιοποίησης» προσπαθεί, πέρα από τα άλλα, να φέρει τη λησμονιά και την αλλοτρίωση, το ξεθώριασμα των ιδανικών να εξαλείψει το πάθος της συλλογικής συμμετοχής και της ευθύνης, την ανάταση του αγώνα, την άφθαρτη συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαών, να σβήσει από τη μνήμη της ιστορίας, το πνεύμα της εποποιίας και του ηρωισμού. Μόνο αν αφαιρέσεις όλα αυτά, την ίδια την ποίηση και την αυθεντικότητα της ζωής, τότε μπορεί με κατασκευασμένους τεχνικοοικονομικούς όρους να πλασάρεις την Κίρκη της παγκοσμιοποίησης!!!

«Τότε που ο άνθρωπος θα ασχολείται για λίγο χρόνο με τις μηχανές καλλιεργώντας τα γράμματα και τις τέχνες, την παιδεία του και την ψυχαγωγία του. Για μια πολιτεία που τότε περήφανα θα μπορεί να γράφει στην πύλη της, από τον καθένα κατά τις ικανότητές του στον καθένα κατά τις ανάγκες του!!».

Είναι εκπληκτικό, προβλέπει την κατακλύζουσα τεχνολογική εξέλιξη που απαλλάσσει σταδιακά τον άνθρωπο από το μόχθο και την ανάγκη. «Για λίγο χρόνο με τις μηχανές» κάνει από τότε «χρονοανάλυση», έναν όρο που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι τεχνοκράτες και τον εφαρμόζουν με τη μεγαλύτερη βαναυσότητα σε βάρος των εργαζομένων για την ελαχιστοποίηση του κόστους και το υπερκέρδος. Χρονοανάλυση υπό τους ακραίους καπιταλιστικούς όρους, εκτός των άλλων ελαστικό ωράριο, πρόσκαιρες μισθώσεις, απόλυτη ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής, απολύσεις, ανεργία, περιθώριο, φτώχεια και εξαθλίωση, καταστολή βία και πόλεμο.

Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» κάνει μια πρωτοποριακή ανάλυση. «Είδαμε πως αυτή η απόλυτη αντίφαση ανάμεσα στις τεχνικές απαιτήσεις της μεγάλης βιομηχανίας και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που της προσδίδει τα καπιταλιστικό σύστημα, καταργεί κάθε εγγύηση σταθερότητας και ασφάλειας στη ζωή του εργαζόμενου, που απειλείται να χάσει από τα χέρια του τα μέσα της εργασίας και μαζί τα μέσα της ζωής και με την κατάργηση της ειδικής λειτουργίας του θα καταστεί περιττός. Πράγμα που γεννάει τον τερατώδη βιομηχανικό στρατό, που καταδικάζεται στην αθλιότητα για να βρίσκεται πάντα στη διάθεση της καπιταλιστικής ζήτησης, ότι καταλήγει στις περιοδικές εκατόμβες της εργατικής τάξης και στον όλεθρο της κοινωνικής αναρχίας, που μετατρέπει κάθε οικονομική πρόοδο σε κοινωνική συμφορά»!!!

Είναι υπέροχο, μοιάζει σα να έχει γραφτεί σήμερα...

Εδώ αποκαλύπτεται η διαχρονικότητα του Μαρξ. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» γράφει επί λέξει: «Η οικονομία αρχίζει να γίνεται παγκόσμια από την εποχή του Κολόμβου: με τα τρένα μεταφέρονται οι εργάτες στα βιομηχανικά κέντρα, με τον ασύρματο έρχονται πιο κοντά οι άνθρωποι». Μια βαθιά ανθρώπινη προσέγγιση όπου το θαύμα της επιστήμης πρέπει να είναι ιδιοκτησία όλων και όχι προνόμιο για θησαυρισμό μιας κάστας πολυεθνικών.

Τέλος, ο Μαρξ στο βιβλίο του «Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγγελ» τονίζει χαρακτηριστικά! «Η σχέσις της πολιτικής με τη βιομηχανία, τον κόσμο του πλούτου γενικά είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης εποχής».

Αυτή η σχέση παίρνει στις μέρες τερατώδεις διαστάσεις με τον απόλυτο πλουτισμό των ολίγων και την ακραία φτώχεια και εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Η μόνη αυθεντική παγκοσμιοποίηση είναι ακριβώς η γενίκευση και η καθολικότητα του αγώνα ενάντια στην καταπίεση και τον ιμπεριαλισμό.

Το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού όπως καθορίζεται πολιτικά και θεσμικά από την ΕΕ και διαφεντεύεται από την Αμερικανοκρατία και το ΝΑΤΟ εκτός των άλλων τρέφεται σαν δράκος από την άβυσσο του τρίτου Κόσμου, τις γιγάντιες βιομηχανίες όπλων που σπέρνουν στους λαούς τον όλεθρο και τον πόλεμο. Ακραία έκφραση της βαρβαρότητας και της αυτοκαταστροφής του ανταγωνισμού και της φρενίτιδας της «ελεύθερης οικονομίας» είναι η παράλογη και αδίστακτη ανάπτυξη, η μόλυνση του περιβάλλοντος που απειλεί τη γενική επιβίωση στον όμορφο γαλάζιο πλανήτη μας. Ετσι η παγκοσμιοποίηση της Αντίστασης δεν είναι θέμα μόνο ανθρώπινων σχέσεων, αλλά και ζήτημα ζωής και θανάτου. Ας τρέμουν λοιπόν οι τύραννοι, όπως λέει ο Μαρξ, στο «Μανιφέστο». Γιατί πάντα στην Ιστορία κυοφορείται η επαναστατική έξαρση που θα συνταράξει τον κόσμο μέχρι την τελική δικαίωση!