Οι δεσμοί των ευρωπαϊκών Γραμμάτων, της τέχνης γενικότερα και του θεάτρου ειδικότερα με την αρχαία ελληνική μυθολογία και το αρχαίο δράμα μετρούν κάποιους αιώνες. Μείζονες και ελάσσονες Ευρωπαίοι συγγραφείς, ποιητές και δραματουργοί μελέτησαν, μετέφρασαν, διασκεύασαν έργα των αρχαίων τραγικών ή εμπνεύστηκαν από αυτά δικά τους έργα. Από τον 19ο αιώνα και σε όλη τη διάρκεια του 20ού, Δυτικοευρωπαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες αποτόλμησαν, έκαναν -πριν από τους Νεοέλληνες- τα πρώτα βήματα σκηνικής αναβίωσης του αρχαίου δράματος. Αντίθετα -για γεωγραφικούς, ιστορικούς, πολιτικούς και εκπαιδευτικούς λόγους- οι δεσμοί των Γραμμάτων και του θεάτρου στην αμερικάνικη, ασιατική και μαύρη ήπειρο με το αρχαίο ελληνικό δράμα είναι νεότατοι, αν όχι ανύπαρκτοι ακόμα και σήμερα σε κάποιες χώρες.

Με αυτό το δεδομένο, τον έπαινο και τη συμπάθεια αξίζει κάθε προσπάθεια καλλιτεχνών του θεάτρου από τις ηπείρους αυτές να «μαθητεύσουν» στο αρχαίο δράμα και στην ερμηνεία του ή να βασίσουν σε αυτό ένα δικό τους δημιούργημα.

Στη δεύτερη κατηγορία κατατάσσεται η προσπάθεια του «Τεάτρο ντε ρεπερτόριο» από το Μπουένος Αϊρες (διαθέτει και σχολή θεάτρου), το οποίο συμμετέχοντας στη «Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος -Ο κύκλος της Νότιας Γης», που οργάνωσαν το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, η ΝΑ Μεσσηνίας, οι Δήμοι Καλαμάτας και Πετρούπολης, η «Πολιτιστική Παρέμβαση» και το Κέντρο Αρχαίου Δράματος - «Δεσμοί», παρουσίασε την Τρίτη το βράδυ στο «Θέατρο Πέτρας», μια δική του «Αντιγόνη».

Πρόκειται για μια ολότελα ελεύθερη διασκευή του Χόρχε Χουέρτας, σε μια ενδιαφέρουσα, ευρηματική, αλλά και με αδυναμίες σκηνοθετική εκδοχή του μύθου της σοφόκλειας «Αντιγόνης», από τον Ρομπέρτο Αγκίρε, σε σκηνογραφία της Γιούτε Λούπριχ. Μια σύνθεση του αρχαίου μύθου με ποιητικά αποσπάσματα (λ.χ του Μπόρχες) και στοιχεία των πολιτισμικών και πολιτιστικών παραδόσεων του αργεντίνικου λαού (λ.χ. μουσικές, τραγουδιστικές και χορευτικές πινελιές του τάγκο), σύνθεση που «αφηγείται» και συμβολοποιεί τα πάθη, τους άταφους νεκρούς του και την αντίστασή του στην αμερικανοκίνητη τυραννία του Περόν. Η, καθαρά πολιτικού στόχου σκηνοθεσία αποτόλμησε, να εισάγει στο μύθο το πρόσωπο της Εβίτα Περόν (μια δραματουργική εκτροπή της Ιοκάστης) και το κυριότερο, εκτός από τον Κρέοντα -σύμβολο του Περόν- που παίζεται από άνδρα, ο ανδρικός Χορός, αλλά και όλοι οι άλλοι ανδρικοί ρόλοι (Φρουρός, Αίμων, Αγγελιοφόρος, ακόμη και ο Τειρεσίας) να παιχτούν από τις έξι γυναίκες του θιάσου που ερμηνεύουν και τις μάνες της Πλάζα ντε Μάγιο, που ακόμα αναζητούν τους άταφους γιους τους.