Ο δρόμος που ακολουθούν κυβέρνηση, ΝΔ και ιεραρχία είναι βαθύτατα επικίνδυνος. Δεν είναι απλά αποπροσανατολιστικός. Η ηγεσία της Εκκλησίας με τους δυο βασικούς «καντηλανάφτες» του δικομματισμού ηγούνται μιας αντιδραστικής μετατόπισης της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου σε ατραπούς αντιδραστικούς, όπου ο σκοταδισμός, ο ψευτοεκσυγχρονισμός, η υποκρισία και η ψηφοθηρία αλληλοδιαπλέκονται και συνωθούνται στο ίδιο καζάνι. Και μπορεί το καζάνι να μην είναι της κολάσεως, είναι όμως το εργαστήριο μιας απίστευτης ιδιοτέλειας που απειλεί χριστιανούς και μωαμεθανούς, άθεους και μη άθεους.

Το ΠΑΣΟΚ που, με τον «τρομονόμο», έφτασε να πλήξει τα ατομικά, δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων μέχρι βαθμού... DNA, καμώνεται τον ιεροκήρυκα της προστασίας των «ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων» των πολιτών. Ποντάρει στον δοκιμασμένο του προπαγανδιστικό μηχανισμό για να εμφανιστεί σαν «Αριστερά», επιδιώκοντας να αναγάγει το θέμα των ταυτοτήτων σε «σύγχρονη διαχωριστική γραμμή»! Πράττει δηλαδή ό,τι ακριβώς η ΝΔ. Ψηφοθηρεί στο όνομα ενός κάλπικου «αντισκοταδισμού» που υποτίθεται ότι πρεσβεύει, διχάζει, φανατίζει με το προσωπείο του «διαφωτιστή» και επιχειρεί να παγιδεύσει το λαό, μετατοπίζοντας την πολιτική αντιπαράθεση, όχι στο πεδίο των επίγειων πεπραγμένων του, αλλά στο βαθύτατα συντηρητικό πεδίο των ιδεοληψιών και της μεταφυσικής. Την ίδια ώρα υπηρετεί με ευλάβεια τα αναχρονιστικά δεσμά της σύμφυσης μεταξύ κράτους και εκκλησίας, παρέχοντας απλόχερα υπόβαθρο δράσης στους επίδοξους εγχώριους Χομεϊνήδες.

Η ΝΔ αναλαμβάνει την τεράστια ευθύνη να ηγηθεί κομματικά μιας υπόθεσης που αρνείται εκ προοιμίου τα ανθρώπινα δικαιώματα και, το χειρότερο, επιδιώκει να εξαργυρώσει πολιτικάντικα την υπόθεση, σπρώχνοντας λαϊκές μάζες να εισέλθουν στον πολιτικό στίβο εμποτισμένες από τα πριν με το δηλητήριο του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι υπόλογη γιατί δεν παίζει το «θεσμικό» της ρόλο. Είναι υπόλογη γιατί ακριβώς υπηρετεί με απόλυτη συνέπεια εκείνο το είδος δικομματισμού που έχει γνωρίσει ο τόπος και το οποίο δεν ορρωδεί προ ουδενός.

Η ιεραρχία από τη δική της πλευρά ουσιαστικά «ανανεώνει» τον ιστορικά επαναλαμβανόμενο αντιδραστικό της ρόλο. Η συμπεριφορά της αποτελεί για μια ακόμα φορά ύψιστη συμβολή στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αιχμαλωτίζει συνειδήσεις και φτιάχνει «σταυροφορίες» από «στρατιές», που, αφιονισμένες και παθητικοποιημένες από το λιβάνι των φαρισαϊκών κηρυγμάτων, θα αφήνουν αλώβητα τα κακώς κείμενα για τα (πραγματικά) ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα της ζωής του Ελληνα πολίτη, όπως τα δεδομένα της φτώχειας, της λιτότητας, της ανασφάλιστης δουλειάς, του διαρκούς κινδύνου από το γειτονικό πόλεμο. Η ιεραρχία, καπηλευόμενη τα αγνά θρησκευτικά αισθήματα του λαού, προκαλεί, επεμβαίνει πολιτικά και ευαγγελίζεται συντήρηση και αναπαραγωγή της εξουσίας της. Μιας εξουσίας απολύτως επίγειας, όπως τα τσιφλίκια της λεγόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας, όπως τα κονδύλια που της έχει τάξει ο κ. Σημίτης από το Γ` ΚΠΣ, όπως τα «εθναρχικά» οράματα που μπορεί να τρέφουν κάποιοι για τη μακαριότητά τους.

Αυτός ο ολισθηρός δρόμος έχει στο τέρμα του τη διαμόρφωση ενός «μαύρου» πολιτικού και κοινωνικού τοπίου. Ο λαός, όμως, δεν πρέπει να παγιδευτεί. Το ασφαλιστικό δε λογαριάζει ταυτότητες. Η Σένγκεν δε γνωρίζει θρήσκευμα. Οι ΝΑΤΟικές βόμβες δεν κάνουν θρησκευτικές διακρίσεις. Το μεγάλο κεφάλαιο δεν εκμεταλλεύεται ούτε σύμφωνα με τη Βίβλο, ούτε με το Κοράνι, αλλά σύμφωνα με το δικό του «ευαγγέλιο». Η ανάλωση του λαού σε αντιμαχίες περί του... «ποιο είναι το φύλο των αγγέλων», θα τον απομακρύνει από τη μια και βασική αλήθεια: Δεν υπάρχουν άγγελοι!