Η ταινία τοποθετείται την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο Σλοβακικό Τμήμα της Τσεχοσλοβακίας. Ο Αντον «Τόνο» Μπρτκο είναι ένας φτωχός ξυλουργός, που ζει με τη γυναίκα του, τη φιλάργυρη και λάγνα Εβελίνα, η οποία δεν τον εκτιμά και πολύ. Ενα βράδυ θα τους επισκεφτεί η αδελφή της με τον σύζυγό της, ο οποίος είναι διοικητής στην πόλη. Τότε θα του δώσει την ιδιοκτησία ενός μαγαζιού κουμπιών που βρίσκεται στην Κεντρική Οδό, του οποίου η ιδιοκτήτρια είναι μία ηλικιωμένη Εβραία, σχεδόν κωφή. Ολο αυτό είναι μέρος της διαδικασίας αποκλεισμού και εξόντωσης των Εβραίων της πόλης, στο πλαίσιο της «αριανοποίησης» της γερμανικής οικονομίας που εφάρμοσαν οι ναζί και στη Σλοβακία κ.α.

Οταν ο Τόνο πηγαίνει την επόμενη μέρα στο μαγαζί, γνωρίζει την κυρία Λατμάνοβα, μια καλοσυνάτη και αγαθή ιδιοκτήτρια, η οποία όμως δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ενα μέλος της αντίστασης, ο Κουχάρ, προτείνει στον Τόνο να μείνει κι αυτή στο μαγαζί και να της πουν ότι απλά θα τη βοηθούσε, κι έτσι έκανε, ενώ αυτή πιστεύει ότι έχει σταλεί από μακρινούς συγγενείς για να την βοηθήσουν. Στην πορεία, η καλοσύνη και η αφέλεια της ηλικιωμένης σκλαβώνουν τον Τόνο, ο οποίος αρχίζει και τη συμπαθεί. Ωστόσο, της φτιάχνει και όλα τα έπιπλα, τα οποία ήταν ερείπια. Με τον καιρό, φτάνει η ώρα που οι Αρχές θα μάζευαν τους Εβραίους και θα τους στέλνανε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης...

Πρόκειται για μια ταινία βαθιά επηρεασμένη από την άσκηση της ναζιστικής εξουσίας σε μια μικρή πόλη της Σλοβακίας από τη Γερμανία. Γυρίστηκε στο Σάμπινοβ στην ανατολική Σλοβακία, με πολλά τοπικά χαρακτηριστικά, αλλά θα μπορούσε εύκολα να είναι η ιστορία μιας οποιασδήποτε αντίστοιχης πόλης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

«Το μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού» καταπιάνεται με τους αντισημιτικούς νόμους στη Σλοβακία και μας κατευθύνει στα ηθικά διλήμματα που επέφερε η εφαρμογή τους. Κι αυτό το κάνει με χιούμορ και ειρωνεία, καθώς ένα μέρος της ταινίας θυμίζει κλασικές κωμωδίες και ένα άλλο είναι νεορεαλιστικό δράμα.