Στη στάση εργασίας που έχει προκηρύξει η ΕΙΝΑΠ την Πέμπτη 3/11 και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από την 1η και τη 2η ΥΠΕ, καλεί η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση (ΔΗΠΑΚ) Γιατρών τους επικουρικούς γιατρούς. Τις επόμενες μέρες λήγουν οι συμβάσεις εκατοντάδων επικουρικών γιατρών, καθώς το υπουργείο ανανέωσε μόνο τις συμβάσεις που έληγαν έως 30/9, στέλνοντας χιλιάδες γιατρούς στην ανεργία και επιδεινώνοντας παράλληλα το πρόβλημα των κενών των νοσοκομείων σε προσωπικό.

Η ΔΗΠΑΚ παλεύει για να μην απολυθεί κανένας επικουρικός γιατρός και διεκδικεί προσλήψεις προσωπικού πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, καθώς και μονιμοποίηση των επικουρικών χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Στον αντίποδα, η πολιτική της κυβέρνησης στοχεύει στη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με «φθηνούς εργαζόμενους, με κουτσουρεμένα δικαιώματα, χωρίς την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, προκειμένου να στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, η κερδοφορία των λίγων».

Οπως σημειώνει στην ανακοίνωσή της η ΔΗΠΑΚ, στήριγμα στην πολιτική αυτή προσφέρουν μια σειρά συνδικαλιστικές παρατάξεις. Η παράταξη του «Μετώπου» (ΣΥΡΙΖΑ) στηρίζει με τη λογική του «εφικτού» και του «μικρότερου κακού» τις απολύσεις: «Υποστηρίζει ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και να δείξουμε ανοχή γιατί δεν μπορεί να αντέξει η οικονομία. Συμφωνεί να απολυθούν οι συνάδελφοι αρκεί να προκηρυχθούν νέες θέσεις! Χρησιμοποιεί το επιχείρημα της αξιοκρατίας σαν πρόσχημα για απολύσεις! Αξιοκρατία όμως δε σημαίνει προσλήψεις με το σταγονόμετρο, ούτε συμβιβασμό με την ανεργία», αναφέρει η ΔΗΠΑΚ. Από την άλλη, οι παρατάξεις ΔΗΚΝΙ (ΝΔ) και ΑΡΣΙ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τάσσονται κατά των απολύσεων, την ίδια στιγμή όμως διαφωνούν με τη μονιμοποίηση των επικουρικών, κάτι που αποτελεί πάγια θέση της ΔΗΠΑΚ.

Η ΔΗΠΑΚ καλεί τους επικουρικούς γιατρούς να οργανώσουν τον αγώνα τους μαζί με τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, ιδιαίτερα όσους δουλεύουν με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, και το λαό.

Στην ανακοίνωσή της σημειώνει: «Είναι ψέμα ότι οι επικουρικοί που ανανεώθηκε η σύμβαση τους είναι ευνοημένοι και οι υπόλοιποι αδικημένοι. Και οι μεν και οι δε είναι όμηροι της εργασιακής ανασφάλειας, της δουλειάς με λιγότερα δικαιώματα, όπως και το μη ιατρικό επικουρικό προσωπικό και οι εργαζόμενοι στα συνεργεία. Μαζί πρέπει να μπουν στον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Στον αγώνα αυτό θέση έχουν όλοι οι υγειονομικοί μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που βιώνουν καθημερινά τα αποτελέσματα της έλλειψης προσωπικού και τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία».