Μερίδα του αστικού Τύπου υποστηρίζει ότι «χτυπάει κόκκινο το πολιτικό θερμόμετρο». Στην πραγματικότητα, αυτό που χτυπάει «κόκκινο» είναι η κοινή προσπάθεια των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να αποπροσανατολίσουν το λαό, να στρέψουν την προσοχή του σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, την ώρα που παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία όλοι τους συμφωνούν υπηρετώντας το στόχο για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, κάνουν τη ζωή του κόλαση. Να τον εγκλωβίσουν σε αντιπαραθέσεις περί όνου σκιάς ή έστω για ζητήματα υποδεέστερα συγκρινόμενα με άλλα, ώστε να τον απομακρύνουν απ' την αναζήτηση των αιτιών όλων όσα τον κατατρύχουν στην καθημερινότητά του.

Οι «πολεμικές ιαχές» που καθημερινά ακούγονται απ' τα επιτελεία των κομμάτων αυτών συγκαλύπτουν το θόρυβο του «ολετήρα» που «αλέθει» λαϊκά δικαιώματα, την επίθεση της εργοδοσίας που είναι σε εξέλιξη, τους κινδύνους ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου με την ενεργό συμμετοχή της Ελλάδας. Το επίπεδο της αντιπαράθεσης αποτυπώνεται και λεκτικά. Το Μέγαρο Μαξίμου «βλέπει» στη ΝΔ «σεναριογράφους» και «μονταζιέρες», εντοπίζει «αντανακλαστικά παιδικής χαράς» και σχολιάζει «ξέρουμε ότι αν προσπαθήσουν, μπορούν να γίνουν ακόμα πιο ευφάνταστοι και διασκεδαστικοί».

Απ' την πλευρά τους, στελέχη της ΝΔ καταγγέλλουν ότι «ζούμε την "πολιτική σχιζοφρένεια" του ΣΥΡΙΖΑ» (Γ. Βρούτσης). Ο εκπρόσωπος Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γ. Κουμουτσάκος, διαπιστώνει ότι «ο μπούσουλας χάθηκε» και διερωτάται «πρωθυπουργός υπάρχει;», θυμίζοντας την ανακοίνωση προ δεκαπενθημέρου του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο: «Εξαφάνιση του προέδρου της ΝΔ. Μπορείτε να βοηθήσετε;»!!!

Τα παραπάνω για ζητήματα όπως οι καταλήψεις, για το ποιος ζήτησε πρώτος προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία, για το αν, ποιος και πόσο σέβεται το θρησκευτικό αίσθημα κ.λπ. κ.λπ. Ο σχετικός «κουρνιαχτός» ίσως δεν επέτρεψε σε πολλούς να δουν ότι την ίδια ώρα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ενωση Κεντρώων ψήφιζαν μαζί στη Βουλή για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με κοινοτικές οδηγίες, σε ό,τι αφορά δημόσιες συμβάσεις και συμβάσεις παραχώρησης, αίροντας και το παραμικρό εμπόδιο και απελευθερώνοντας τη δράση μονοπωλιακών ομίλων στα δημόσια έργα.

Ακόμα και στα ζητήματα του εκλογικού νόμου και της συνταγματικής αναθεώρησης, των επιχειρούμενων δηλαδή απ' την κυβέρνηση προσαρμογών με στόχο τη μεγαλύτερη σταθερότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα, η αντιπαράθεσή τους αφορούσε το πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Βεβαίως πάνω σε αυτά διαφωνούσαν με κριτήριο και την επιδίωξη κάθε αστικού κόμματος να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία.

Με «χλιαρές» γκρίνιες τους για επιπτώσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής π.χ. οι μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις που «μετράνε» αυτές τις μέρες οι συνταξιούχοι - όπως έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση - προσπαθούν να τις χρεώσουν στην κακή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και όχι στη στρατηγική του κεφαλαίου την οποία άλλωστε και στηρίζουν. Γι' αυτό ούτε αναφέρονται στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε μια σειρά επιχειρήσεις και κλάδους από το κεφάλαιο ούτε βεβαίως ανοίγουν το ζήτημα των Εργασιακών που φέρνει η δεύτερη «αξιολόγηση». Εδώ, άλλωστε, οι ενώσεις του κεφαλαίου και οι λυκοσυμμαχίες του, ο ΣΕΒ και η ΕΕ, έχουν κάνει καθαρό ότι οι νέες ανατροπές συνιστούν προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου.

Η σιωπή γίνεται εκκωφαντική όσον αφορά αποφάσεις που εμπλέκουν βαθύτερα τη χώρα σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή. Για την προσήλωσή του στο ευρωενωσιακό και ΝΑΤΟικό πολεμοκάπηλο πλαίσιο διαβεβαίωσε ο Αλ. Τσίπρας κατά τη συμμετοχή του στις εργασίες του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Βουλγαρίας στη Σόφια την περασμένη Δευτέρα. Ενα πλαίσιο που μόνο κινδύνους εγκυμονεί για το λαό, αφού τον εμπλέκει σε επικίνδυνους και ιδιαίτερα οξυμένους ανταγωνισμούς. Κι εδώ σιγή ασυρμάτου απ' τα άλλα κόμματα, καθώς πρόκειται για αποφάσεις που θα στήριζαν και αυτοί αν ήταν κυβέρνηση, αφού εντάσσονται στο πλαίσιο της λεγόμενης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» της ελληνικής αστικής τάξης.

Για όλα αυτά ούτε λέξη, την ίδια ώρα ο Κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε λαλίστατος, ζητώντας να διεξαχθεί συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία, όχι φυσικά για να καταδείξει και να αναδείξει ζητήματα σχετικά με το περιεχόμενό της, τις ελλείψεις κ.λπ., αλλά για να καταγγείλει «πρωτοφανείς αποφάσεις ιδεοληψίας και ανικανότητας» σαν αιτία υποβάθμισης της δημόσιας Παιδείας και να στηλιτεύσει την υποτιθέμενη διάλυση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο αυτό καταλόγισε στην κυβέρνηση «κομματοκρατία και αναξιοκρατία, εξίσωση προς τα κάτω, πολιτική παραπλάνηση, αυταρχισμό και επιβολή των βίαιων μειοψηφιών, εκπαιδευτικό επαρχιωτισμό και απομόνωση».

Ταυτόχρονα, αξιοποιώντας τη συνάντησή του με τον δήμαρχο Αθήνας στηλίτευσε φαινόμενα «ανομίας» και υπερασπίστηκε το «νόμος και τάξη», ανάγοντας την «ασφάλεια» σε «απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδια την ελευθερία».

Ο αποπροσανατολισμός του λαού δεν αποσκοπεί παρά στη χειραγώγησή του, σε μια περίοδο, όπου οι συνέπειες παλιών αντιλαϊκών μέτρων βαραίνουν απελπιστικά στην πλάτη του, ενώ νέα «μαγειρεύονται» και ετοιμάζεται το «σερβίρισμά» τους. Ο κουρνιαχτός που σηκώνουν τα κόμματα της διαχείρισης, μεταφέροντας την αντιπαράθεσή τους μακριά απ' τα ουσιώδη για το λαό ζητήματα, οι διακηρύξεις περί ενός νέου κοινωνικού κράτους, «νόθες» στο βαθμό που δεν αναφέρονται παρά παρεμβάσεις διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και επ' ουδενί σε ανάκτηση απωλειών, αλλά κυρίως η κάλπικη υπόσχεση στο λαό ότι θα έχει μερίδιο στην ανάπτυξη, συνιστούν παρεμβάσεις στοχευμένες στην εξασφάλιση της ανοχής αν όχι της συναίνεσής του, στην εξουδετέρωση των αντιδράσεών του.

Εν ολίγοις, ένα νέο παραμύθιασμα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη απ' την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ - συνεπικουρούμενη απ' τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, την Ενωση Κεντρώων - προκειμένου να πειστεί ο λαός να βάλει πλάτη σε ένα στόχο εχθρικό για τα δικά του συμφέροντα.

Οι προθέσεις τους σκιαγραφούνται με σαφήνεια στους κομπασμούς π.χ. της κυβέρνησης για την επανεκκίνηση μεγάλων έργων, αναφέροντας ότι «μέσα σε συνθήκες σκληρών δημοσιονομικών περιορισμών - τα έργα αυτά ολοκληρώνονται και παραδίδονται με απόλυτη κατοχύρωση του δημοσίου συμφέροντος και, προπαντός, του συμφέροντος των τοπικών κοινωνιών» και υποσχόμενο ότι «και άλλα βαλτωμένα έργα πρόκειται να παραδοθούν άμεσα». Η υπόνοια μιας ευημερίας που υποκρύπτεται σε τέτοιες παρεμβάσεις δεν αντέχει σε καμία σοβαρή κριτική, αφού πρόκειται για έργα που έρχονται να ικανοποιήσουν ανάγκες του κεφαλαίου και όχι βεβαίως του λαού που τα χρυσοπληρώνει.

Ομοίως, η υπόσχεση που υπονοεί δίχως να διατυπώνει καθαρά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Φάμελλος, ότι ο λαός θα ωφεληθεί απ' τον αναπτυξιακό νόμο ή απ' τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, προσκρούει στην εμπειρία που αποδεικνύει περίτρανα ότι λίγοι ξεκοκαλίζουν τα κάθε είδους κονδύλια του κοινοτικού ή του κρατικού κορβανά, που άλλωστε για τους λίγους προορίζονται εξαρχής. «Αυτήν τη βδομάδα, μαζί με τις προτάσεις του Πρωθυπουργού για τη συνταγματική αναθεώρηση, είχαμε τις ανακοινώσεις για την προστασία της κοινωνίας και τη συνέντευξη του υπουργού ...σχετικά με την προκήρυξη νέων προγραμμάτων του ΕΣΠΑ και την ενεργοποίηση του νέου αναπτυξιακού νόμου, το Σεπτέμβριο. Αυτές είναι οι υποχρεώσεις μας. Η δημοκρατία, η κοινωνία και η εργασία», δήλωσε.

Ιδιο στίγμα εξέπεμψε και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης, προβάλλοντας και την επιθυμία τους για συναίνεση του λαού σαν πραγματικότητα, όταν υποστήριξε: «Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη, ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και ήπιο πολιτικό κλίμα. Πρέπει να θέσουμε όλοι - κυβέρνηση και αντιπολίτευση - σε ύψιστη προτεραιότητα το να αναδειχθεί η χώρα μας, σε μια ταραγμένη περίοδο, ως πόλος ασφάλειας, σταθερότητας και ειρηνικής ανάπτυξης της κοινωνίας και της οικονομίας ...Εκτιμώ ότι αυτή η στροφή που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προς το ρεαλισμό επιβραβεύεται από τον κόσμο, παρά την κοινωνική δυσφορία που δικαιολογημένα υπάρχει λόγω των οικονομικών μέτρων. Απόλυτη προτεραιότητά μας αυτήν τη στιγμή είναι οι επενδύσεις ...Αυτό που χρειάζεται είναι να αντιστοιχηθεί το πολιτικό κλίμα με επενδύσεις, ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και τη δημιουργία ενός σοβαρού κράτους».

Κι επειδή η απόσπαση της συναίνεσης του λαού στα όσα αντιλαϊκά υπαγορεύει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας ανάγεται σε μείζονα στόχο για την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, δεν λείπουν και οι υποδείξεις να δώσει πρώτο αυτό το παράδειγμα. Η επίτευξη συναίνεσης μεταξύ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης διαπέρασε την κυβερνητική προπαγάνδα και κατά τη συζήτηση των αλλαγών στον εκλογικό νόμο. Την αναγκαιότητά της δεν παραγνωρίζουν οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού ξέρουν ότι η ένταση και η διάρκεια της επίθεσης στο λαό θα είναι τέτοια που το βάρος πρέπει να επιμεριστεί ώστε να μην προκαλούνται και επικίνδυνοι κραδασμοί στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ανέφερε ο Δ. Παπαδημούλης, που, αφού απολογήθηκε για λογαριασμό του κόμματός του γιατί «στο παρελθόν έχουν υπάρξει αντιπολιτευτικές υπερβολές από όλους, μηδενός εξαιρουμένου, και δεν θα υποστηρίξω ότι ό,τι έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τέλειο ... πρέπει επιτέλους να δούμε κάποια στιγμή και την καμπούρα μας. Πέρα από τις ευθύνες της Τρόικα και τα λάθη του μνημονίου, θα δούμε τι προκάλεσε τα μνημόνια, αλλά και την ανάγκη να έχουμε νοικοκυρεμένα δημόσια οικονομικά, μια καλύτερη διοίκηση και αποτελεσματικότερη δικαιοσύνη;», θύμισε στα κόμματα της αστικής διαχείρισης την αποστολή τους, λέγοντας ότι «η χώρα χρειάζεται σοβαρό διάλογο για το σχέδιο που θα μας βγάλει μια ώρα γρηγορότερα από την κρίση... Επομένως, όπου μπορούμε να συνεννοούμαστε να συνεννοούμαστε και όπου διαφωνούμε να διαφωνούμε με επιχειρήματα, χωρίς εμφυλιοπολεμικό φανατισμό, κι όσοι έχουν την πλειοψηφία να κυβερνούν, ενώ όσοι έχουν τη μειοψηφία να ελέγχουν».

Είναι προφανές ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ο λαός πρέπει να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους και να είναι αυτός που θα πει την τελευταία λέξη. Η οργάνωση της πάλης του μέσα απ' τις γραμμές του ταξικού κινήματος, η συμπόρευσή του με το ΚΚΕ στην κατεύθυνση διεκδίκησης ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για διέξοδο απ' τη σημερινή πραγματικότητα.