Της υποκρισίας το ανάγνωσμα. Ο λόγος για την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την 71η επέτειο του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα. Διαβάζουμε: «Ισχυρά μηνύματα εγρήγορσης και κινητοποίησης πηγάζουν από την 71η επέτειο του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα. Πολλοί τοπικοί πόλεμοι μαίνονται, ιδιαίτερα στην πολύπαθη Μ. Ανατολή, ενώ στο βωμό των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών θυσιάζονται κατά μέσο όρο περίπου 5 δισ. δολάρια ημερησίως (...) Το αίτημα και ο στόχος του γενικού και πλήρους πυρηνικού αφοπλισμού διατηρεί την επικαιρότητά του στο ακέραιο. Είναι η ώρα για ένα νέο πολύμορφο παγκόσμιο φιλειρηνικό κίνημα με στόχο όχι μόνο την κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, αλλά και των πυρηνικών εργοστασίων (...) Η Ελλάδα - και πολύ περισσότερο η Κύπρος - έχουν κάθε λόγο να υποστηρίξουν διαδικασίες αποστρατιωτικοποίησης και αποπυρηνικοποίησης στη Μ. Ανατολή και στη Μεσόγειο. Οι αναγκαίες καλές σχέσεις με το Ισραήλ πρέπει να συνεισφέρουν στην ανάληψη φιλειρηνικών πρωτοβουλιών για την περιοχή και να αξιοποιηθούν υπέρ του μεγάλου στόχου του πυρηνικού αφοπλισμού».

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Τις υπέρ ειρήνης δεήσεις απ' τους απολογητές μιας εξουσίας που για τα κέρδη της «μπουρλοτιάζει» κράτη, λαούς, περιοχές ολόκληρες; Μήπως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του θιασώτες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συνυπογράφοντας τις πολεμοκάπηλες αποφάσεις τους; Την υπόδειξη του Ισραήλ ως παράγοντα ειρήνης σε μια περιοχή την οποία τορπιλίζει με τη δράση του, προκειμένου εμμέσως να ξεπλυθούν τα νταραβέρια μαζί του για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης; Τα κροκοδείλια δάκρυα για τις στρατιωτικές δαπάνες, όταν η Ελλάδα είναι στη δεύτερη θέση των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ σε ό,τι αφορά τις στρατιωτικές δαπάνες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της χώρας; Στοιχείο που επιβεβαιώνει ότι είναι στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικήσει πιο ενεργό ρόλο στους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Την αγανακτισμένη καμώνεται η πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας γιατί η εργοδοσία του ΙΑΣΩ πιέζει τους εργαζόμενους να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις. Ομως, είναι η ίδια που έχει ανοίξει τις ορέξεις των εργοδοτών αφού υπέγραψε τεράστιες μειώσεις μισθών στην κλαδική σύμβαση του 2012, έσυρε την υπόθεση της νέας σύμβασης στον ΟΜΕΔ με επίγνωση ότι θα συρρικνωθούν παραπέρα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι αυτή που αποτελεί το «Δούρειο Ιππο» της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου καθώς, παρά την «αγανάκτησή» της, καλλιεργεί την αντίληψη ότι «μόνο χέρι χέρι διοίκηση και εργαζόμενοι μπορούν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες και να συνεχίζουν να προσφέρουν το κοινωνικό τους έργο, μέσα σε ένα κλίμα εργασιακής ειρήνης».

Ομως, οι ανάγκες των εργαζομένων επιβάλλουν την οργάνωση ανυποχώρητου ταξικού αγώνα και όχι ταξική συνεργασία. Μόνο έτσι μπορούν να διεκδικήσουν αποτελεσματικά Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για την υπεράσπιση της ζωής τους από τη ληστρική εκμετάλλευση του κεφαλαίου.

Κατά 1,6 δισ. δολάρια αναμένεται να ξεπεραστεί σε σχέση με τον αρχικό προϋπολογισμό ο λογαριασμός των Ολυμπιακών Αγώνων της Βραζιλίας, όπως αναφέρουν τα στοιχεία σχετικής έκθεσης σχολής Οικονομίας και Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το ποσό αυτό ανεβάζει το συνολικό κόστος της διοργάνωσης σε 4,6 δισ. δολάρια, αυξημένο κατά 51% σε σχέση με τους αρχικούς υπολογισμούς. Ολα αυτά τη στιγμή που η οικονομία της χώρας εδώ και δύο χρόνια βρίσκεται σε ύφεση και η κοινωνική κρίση, σύμφωνα με τους ειδικούς, θεωρείται χειρότερη από αυτή του 1930. Παρ' όλα αυτά πριν από δύο μήνες η εθνική κυβέρνηση της Βραζιλίας αποφάσισε να προσφέρει στην πολιτεία του Ρίο (που βρίσκεται υπό το φάσμα της χρεοκοπίας) κονδύλι ύψους 805 εκατ. δολαρίων, προκειμένου να προχωρήσει η προετοιμασία αφού αρκετά έργα είχαν σταματήσει, με τους μεγαλοεργολάβους και επιχειρηματίες να ζητούν περισσότερα χρήματα.

Την ίδια στιγμή, όμως, οι κυβερνώντες της χώρας με αφορμή την οικονομική ύφεση έχουν αφήσει στη μοίρα τους βασικούς τομείς, όπως η Υγεία, η Παιδεία, η κοινωνική μέριμνα, κάνοντας συνεχώς περικοπές στα κονδύλια στήριξής τους, ενώ σε άλλους επιβάλλουν αυξήσεις (π.χ. Μαζικά Μέσα Μεταφοράς). Αποτέλεσμα είναι τα προβλήματα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα συνεχώς να μεγαλώνουν. Ο λογαριασμός, δηλαδή, και στην ανάπτυξη και στην κρίση πηγαίνει στους λαούς...