Η Λυσιστράτη διδάχθηκε το 411 π.Χ., ενάμιση περίπου χρόνο μετά την καταστροφική ήττα που υπέστη η Αθήνα και οι σύμμαχοί της κατά την εκστρατεία της Σικελίας. Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα ο Αριστοφάνης απευθύνει μια ύστατη - εν μέρει κωμική, εν μέρει τραγική - έκκληση για ειρήνη, γράφοντας το πιο αντιπολεμικό του έργο και ταυτόχρονα παραδίδει στην παγκόσμια λογοτεχνία ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα γυναικείας επαναστατικότητας.

Ενώ ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μαίνεται, κρατώντας τους άντρες μακριά από τα σπίτια τους, η Λυσιστράτη πείθει τις γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης να κάνουν αποχή από τα «συζυγικά τους καθήκοντα», με στόχο την κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο πόλεων. Ταυτόχρονα, οι γυναίκες προχωρούν σε κατάληψη του ταμείου δημοσίων πόρων, από τους οποίους χρηματοδοτούνται οι πολεμικές επιχειρήσεις. Η δράση των γυναικών έχει άμεσα αποτελέσματα και το στρατόπεδο των αντρών αντιδρά με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μετά από υπαναχωρήσεις, διαπληκτισμούς και διαπραγματεύσεις, η ειρήνη επιτυγχάνεται και το γεγονός γιορτάζεται με ένα βακχικό γλέντι.

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης. Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός. Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός. Σκηνικά: Γιώργος Σαπουντζής. Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη. Φωτισμοί: Thomas Walgrave. Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος.

Διανομή: Γιάννης Βογιατζής, GemmaCarbone, Αθηνά Δημητρακοπούλου, Λένα Δροσάκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Αννα Κλάδη, Λένα Κιτσοπούλου, Σοφία Κόκκαλη, Λενιώ Λιάτσου, Ειρήνη Μαρκή, Αθηνά Μαξίμου, Γιώργος Μπινιάρης, Ελένη Μπούκλη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Θέμης Πάνου, Αγλαΐα Παππά, Λένα Παπαληγούρα, Μαρία Σκουλά, Ελενα Τοπαλίδου, Χάρης Τσιτσάκης, Αιμίλιος Χειλάκης. Πιάνο: Λενιώ Λιάτσου.