Η Φλώρινα απλωμένη στην πλαγιά του κατάφυτου από αγριοκαστανιές λόφου, ζει πιο πολύ με το παρελθόν και λιγότερο με το παρόν και το μέλλον. Η ανεργία και η εσωτερική μετανάστευση είναι δυο πληγές που αιμορραγούν εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι καθόλου αισιόδοξο μήνυμα, όταν οι νέοι άνθρωποι ξερριζώνονται απ' τον τόπο που γεννήθηκαν για να γίνουν, όπως και παλιότερα, οικονομικοί μετανάστες στη Γερμανία και στην καλύτερη περίπτωση, «παρκαδόροι» στη Θεσσαλονίκη και σερβιτόροι στα μπαρ και στα ξενοδοχεία της Χαλκιδικής. Λίγοι οι καλότυχοι που παλιότερα βρήκαν δουλιά στη μονάδα της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα. Ενώ, δύσκολη η ζωή γι' αυτούς που, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες, επιμένουν να ζούνε στην ακριτική αυτή πόλη, δεκαεφτά χιλιόμετρα απ' το χωριό Νίκη, όπου και το φυλάκιο εισόδου - εξόδου της χώρας.

Η ιεράρχηση των προβλημάτων που βασανίζουν τους κατοίκους του ακριτικού αυτού Νομού δεν είναι εύκολη. Αρκεί ν' αναφερθεί ότι τόσο οι γάμοι όσο και οι γεννήσεις σ' ολόκληρο το νομό της Φλώρινας, τελευταία έχουν σημαντικά μειωθεί σε σχέση με παλιότερα χρόνια. Είναι δύο χαρακτηριστικά δείγματα της αδιαφορίας και των επιλογών των κυβερνήσεων του δικομματισμού, για τις τύχες του πληθυσμού της Δ. Μακεδονίας και όχι μόνον.

Απόμεινε η ελπίδα για τον τόπο, που μπορεί να απασχολήσει έναν αριθμό νέων ανθρώπων, η ανάπτυξη του χειμερινού τουρισμού με τη σωστότερη αξιοποίηση της περιοχής γύρω απ' το χωριό Νυμφαίο -53 χιλιόμετρα απ' τη Φλώρινα- σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του όρους Βίτσι, που αποτελεί μαζί με το Πισοδέρι χειμερινό παραθεριστικό κέντρο, με σπίτια που διατηρούν πολλά στοιχεία της λαϊκής αρχιτεκτονικής.

Η σύντομη γνωριμία με την ακριτική Φλώρινα αφήνει στον επισκέπτη κάποια πικρία, όταν μάθει ότι λίγο έξω απ' την πόλη στο οικόπεδο ιδιοκτησίας Λουδράκη, βρίσκονται θαμμένα κι εγκαταλειμμένα τα κόκαλα 800 μαχητών του ΔΣΕ κι άλλων δημοκρατών πολιτών που θανατώθηκαν ή θάφτηκαν εκεί, ακόμα και ζωντανοί(!), μετά την αιματηρή μάχη της Φλώρινας στις 12.2.1949. Δεν έγινε, όμως, το ίδιο με τους νεκρούς του κυβερνητικού στρατού της ίδιας μάχης που θάφτηκαν κανονικά στο νεκροταφείο της πόλης.

Παραμένει για χρόνια αναπάντητη η πρόταση της τοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ, των παραρτημάτων της ΠΕΑΕΑ και της ΠΕΕΠ προς τους αρμόδιους φορείς για την απαλλοτρίωση, έστω ενός μικρού τμήματος του οικοπέδου, για την κατασκευή και τοποθέτηση μιας πλάκας, που θα συμβολίζει την ανάγκη πραγματικής συμφιλίωσης του λαού μας, αλλά και το σεβασμό απέναντι σε κείνους τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα.

Ακόμη, απ' το 1997, με έγγραφό του, το ΔΣ της ΠΕΕΠ ζήτησε απ' τους υπουργούς Εθνικής Αμυνας και Πολιτισμού την τακτοποίηση του σοβαρού αυτού θέματος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Την ίδια αδιαφορία έχουν δείξει τόσο οι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όσο και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της περιοχής, γεγονός που δε βοηθάει στη συμφιλίωση του λαού μας και στην ικανοποίηση ενός δίκαιου και ηθικού αιτήματος χιλιάδων οικογενειών, μέλη των οποίων είναι θαμμένα στο οικόπεδο που προαναφέρθηκε.

Αντίθετα, ο επισκέπτης τουλάχιστον ξαφνιάζεται βλέποντας στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας, δύο πεδινά πυροβόλα, «λάφυρα» απ' το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, τοποθετημένα σε περίοπτη θέση να διχάζουν και να δηλητηριάζουν τις σχέσεις των κατοίκων. Παραμένουν εκεί πάνω από μισό αιώνα -παρά τις προτάσεις να τοποθετηθούν στο Μουσείο- προκειμένου να καλλιεργείται, όχι μόνο το μίσος ενάντια στο ΔΣΕ αλλά και να μεταφέρεται στις νέες γενιές μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το τι έγινε στα χρόνια εκείνα και, κύρια, να αποκρύπτεται ο ρόλος των Αμερικανών και του αντιδραστικού κράτους, που σήμερα εκφράζεται με τη «νέα τάξη πραγμάτων».

Τέλος, η ανεργία που συνυπάρχει με το καπιταλιστικό σύστημα ήταν φυσικό, να δημιουργήσει -όπως μας είπαν νέοι της περιοχής- και το κοινωνικό πρόβλημα των ναρκωτικών, εφ' όσον η πολιτεία δε δείχνει ενδιαφέρον για τη σωστή ανάπτυξη και ψυχαγωγία, για τη δημιουργική δράση και το μέλλον της νεολαίας και των περιοχών αυτών.