Διακοπές. Είναι η λέξη που ακούγεται περισσότερο αυτόν τον καιρό και είναι η αναγκαία ανάσα για χιλιάδες εργαζόμενους που περιμένουν πώς και πώς την άδειά τους. Ολο το υπόλοιπο διάστημα, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια βλέπουν τις συνθήκες ζωής τους να χειροτερεύουν, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις, τα κοινωνικοασφαλιστικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και συνολικότερα το επίπεδο ζωής. Το αναφαίρετο όμως αυτό δικαίωμα, που κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες και αποσπάστηκε από τους καπιταλιστές, ως μια μορφή απολαβής των εργατών και αναπλήρωσης της εργατικής τους δύναμης, γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να πραγματωθεί από τις λαϊκές οικογένειες.

Τα στοιχεία που συγκεντρώνονται και για τη χώρα μας δείχνουν την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης για χιλιάδες εργαζόμενους που τους οδηγεί στη δραστική περικοπή του χρόνου διακοπών ή ακόμα και ουσιαστικά στη μη χρήση της άδειας, με μόνες, μικρές «αποδράσεις» από τα αστικά κέντρα, ακόμα και αξιοποίησή της, για να κλείσουν διάφορες «άλλες τρύπες» στις άμεσες ανάγκες των οικογενειών. Τα στοιχεία που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα από τις αρχές του καλοκαιριού από το Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) επιβεβαιώνονται από την τωρινή κίνηση και τα στοιχεία του εσωτερικού τουρισμού.

Ταυτόχρονα, μειώνεται διαρκώς η περίοδος που κάνει διακοπές η λαϊκή οικογένεια. Ετσι από όσους τυχερούς καταφέρνουν να κάνουν διακοπές, το 23% πηγαίνει κάπου για μια βδομάδα, το 28% για 10 ημέρες, το 35% για 15 ημέρες, ενώ μόλις το 20% κάνει διακοπές 20 μέρες και το 6% ένα μήνα. Επίσης, όπως, επισημαίνεται στην έρευνα η πλειοψηφία όσων κάνουν διακοπές, ποσοστό 65%, επιδιώκει τη διαμονή σε κάποιο συγγενικό, φιλικό ή ιδιόκτητο σπίτι, ώστε να αποφύγει τα έξοδα διαμονής. Ειδικότερα, σε ιδιόκτητο σπίτι προσανατολίζεται το 42%, σε συγγενικό ή φιλικό σπίτι το 23%, σε ξενοδοχείο και γενικότερα ενοικιαζόμενο κατάλυμα το 34%.

Ενδεικτικό, επίσης, στοιχείο της κατάστασης που αντιμετωπίζουν χιλιάδες οικογένειες είναι και το γεγονός της καταφυγής στο δανεισμό και τα λεγόμενα «διακοποδάνεια» των τραπεζών με επιτόκιο από 9,5% έως 12% και «ευκολίες» πληρωμής. Αυτό βέβαια συνεπάγεται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού τον υπόλοιπο χρόνο για την αποπληρωμή της «απόδρασης» του καλοκαιριού και μάντρωμα στη «στρούγκα» των επίσημων τοκογλύφων. Αν δε συνδυαστεί με το γεγονός της... υποχρεωτικής διάδοσης του «πλαστικού χρήματος», σημαίνει παραπάνω βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων.

Γίνεται έτσι κατανοητό ότι και αυτές ακόμα οι λειψές διακοπές, τα «μπάνια του λαού», είναι ακόμα ένα δείγμα και καθρέφτης της σκληρής ταξικής κοινωνίας. Το κουτσούρεμα του δικαιώματος στις διακοπές είναι η άμεση συνέπεια της αντιλαϊκής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης και του χτυπήματος των εργατικών λαϊκών κατακτήσεων. Γι' αυτό και για τους εργαζόμενους που είτε καταφέρουν να πάνε κάπου, είτε μένουν «εντός των τειχών», η πάλη για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, για όλα όσα τους ανήκουν, είναι αναπόσπαστα δεμένη με την προοπτική κατάργησης των εκμεταλλευτών. Επομένως, είναι αναγκαία η συσπείρωση στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία, με σκοπό την οργάνωση της λαϊκής οικονομίας, που θα δημιουργεί τις συνθήκες εξασφάλισης όλων των δικαιωμάτων τους.