Με επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή νεολαίας πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή, στο Περιστέρι, η εκδήλωση - αφιέρωμα με θέμα «145 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα. Εμπνεόμαστε - Διδασκόμαστε - Συνεχίζουμε. Το μέλλον μας είναι ο Σοσιαλισμός».

Είχε προηγηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα πλατιά διακίνηση του έργου του Καρλ Μαρξ «Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» καθώς και της έκδοσης του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικού Τομέα Αττικής της ΚΝΕ με τα κείμενα του Λένιν για την Παρισινή Κομμούνα. Οπως τόνισε στο άνοιγμα της εκδήλωσης ο Γιώργος Τάτσης, Γραμματέας του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικού Τομέα και μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ η εκδήλωση είχε και το χαρακτήρα υποδοχής νέων μελών της ΚΝΕ, ενώ το Περιφερειακό Συμβούλιο τούς έδωσε ως αναμνηστικά και συμβολικά δώρα το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Βασίλης Οψιμος, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ την ομιλία ακολούθησε ένα όμορφο μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια της Κομμούνας και στο επαναστατικό τραγούδι από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη» που πραγματικά ξεσήκωσε το κοινό.

Στην ομιλία του, ο Β. Οψιμος επισήμανε μεταξύ άλλων ότι: «Ανεξάρτητα από τις αδυναμίες της η Κομμούνα άφησε ανεκτίμητες παρακαταθήκες για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Η πιο σημαντική από αυτές είναι ότι έδειξε ότι "η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς". Με άλλα λόγια, ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να περιοριστεί στην απλή κατάληψη της αστικής κρατικής μηχανής, αλλά πρέπει να την συντρίψει, να την τσακίσει. (...) Πρόκειται για ένα ζήτημα που ο ίδιος ο Μαρξ φρόντισε να αναδείξει την ξεχωριστή σημασία του, καταχωρώντας το, την επαύριο της Κομμούνας, ως ουσιαστική διόρθωση στο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο". Το ζήτημα της στάσης απέναντι στο αστικό κράτος αποτέλεσε από τότε τη λυδία λίθο που ξεχώριζε την επαναστατική γραμμή στο εργατικό κίνημα από τις κάθε είδους αναθεωρήσεις της. Στο ζήτημα αυτό οι πάσης φύσης οπορτουνιστές ταυτίζονταν με τις αντιλήψεις της αστικής τάξης, που υποστηρίζει ότι το κράτος είναι ένας ουδέτερος ρυθμιστής των κοινωνικών αντιθέσεων, ότι στέκει πάνω από την κοινωνία σε όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Η πείρα της Κομμούνας απέδειξε ότι το αστικό κράτος, ανεξάρτητα από τη μορφή του, αποτελεί όργανο επιβολής της θέλησης και των συμφερόντων της οικονομικά κυρίαρχης τάξης, μια "μηχανή ταξικής κυριαρχίας" (όπως γράφει ο Μαρξ). Και επειδή η αστική τάξη είναι μια ισχνή μειοψηφία, η καθυπόταξη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει, σε τελική ανάλυση, παρά διαμέσου μιας πολύμορφης βίας. Επομένως, το κράτος είναι από τη φύση του όργανο καταστολής, δικτατορία της αστικής τάξης - δεν μπορεί να μετασχηματιστεί ειρηνικά σε όργανο της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων».

Και στο κλείσιμο της ομιλίας του τόνισε: «Η Κομμούνα του Παρισιού έδειξε με το φωτεινό της παράδειγμα ότι η πολιτική κυριαρχία των παραγωγών όλου του κοινωνικού πλούτου, της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να υπάρξει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής τους υποδούλωσης. Οτι μια πραγματική κυβέρνηση της εργατικής τάξης μπορεί να σταθεί μόνο πάνω στο έδαφος του τσακίσματος του αστικού κράτους και λειτουργώντας ως μοχλός, για να ανατραπούν οι οικονομικές βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η ύπαρξη των τάξεων».