Στη Ρωσία βρέθηκε στις αρχές της βδομάδας, ως «ιδιώτης», ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1973 - '77 και πάντα στα υψηλότερα επιτελεία), ο ...πολύς Χένρι Κίσινγκερ, σήμερα 92 χρόνων. Η παλιά ...καραβάνα, που πρωτοστάτησε στην αμερικανική πολιτική επεμβάσεων σε όλο τον κόσμο και έχει ιδιαίτερη συμβολή στην ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της Ευρώπης, διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τους σημερινούς κυβερνώντες τη Ρωσία, κάτι που επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι, γι' αυτό και έχει σημασία ο χαρακτήρας αυτού του ταξιδιού. Ωστόσο όσο ήταν στη Ρωσία το ουσιαστικό περιεχόμενο δεν αποκαλύφθηκε, παρά μόνο υπήρξαν γενικόλογες αναφορές για «την εξέταση των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων».

Ο δε επικεφαλής των υπηρεσιών της Προεδρίας της Ρωσίας, Ντμίτρι Ιβανόφ, με τον οποίο συναντήθηκε πρώτα, την Τρίτη, δεν παρέλειψε να εκθειάσει τον Αμερικανό φιλοξενούμενό του. Μίλησε για «μια ειλικρινή και εμπιστευτική συζήτηση για τις διμερείς σχέσεις και άλλα ζητήματα» με έναν «σπουδαίο άνθρωπο και πολύ ενδιαφέροντα ομιλητή, τον οποίο σέβομαι απεριόριστα». Πρόσθεσε ότι πριν επιβληθούν οι διεθνείς κυρώσεις λόγω Ουκρανίας, ο ίδιος τον είχε επισκεφτεί ιδιωτικά στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη και ότι ο Κίσινγκερ επισκέπτεται συχνά τη Μόσχα.

Επίσης, μετά τη συνάντηση που είχε ο Κίσινγκερ με τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, το μόνο που ανακοινώθηκε από τα επίσημα ρωσικά μέσα είναι ότι ο πρώτος έκανε έκκληση για μια «νέα στρατηγική σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες μέσα από την οποία θα ξεπερνιούνται και τα σημεία τριβών». Βεβαίως, είναι γνωστό ότι ο πρώην επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας ήταν «μαέστρος» στο να περνάει τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με τη μέθοδο υποτίθεται του διαλόγου και της συναίνεσης, ουσιαστικά «μαέστρος» στην ενσωμάτωση και την αντεπαναστατική δράση. Γι' αυτό και οι παλιές φιλίες με τους σημερινούς ηγέτες της καπιταλιστικής Ρωσίας δεν ξεχνιούνται.

Πάντως, ο ίδιος με σχόλιό του την Πέμπτη στο περιοδικό «National Interest» («Εθνικό Συμφέρον»), σημείωσε ότι οι σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας «βρίσκονται πιθανόν στο χειρότερο σημείο που έχουν βρεθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη έχει απολεστεί και από τις δύο πλευρές και η σύγκρουση έχει αντικαταστήσει τη συνεργασία». Και συνεχίζει: «Πολλοί αναλυτές Αμερικανοί και Ρώσοι έχουν απορρίψει την πιθανότητα οι δύο χώρες να δουλέψουν σε συνεργασία σε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων. Πιστεύουν ότι έχουμε μπει σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο». Ομως, κατά τον Κίσινγκερ, «ο διμερής διάλογος πρέπει να εστιάσει στο κοινό μέλλον αντί να δημιουργεί συγκρούσεις» και εκτιμά ως περισσότερο ορατό «τον κίνδυνο σήμερα μίας αυτοεκπληρούμενης προφητείας παρά μίας στρατιωτικής σύγκρουσης», για να προτρέψει ότι «τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα και των δύο χωρών καλούν σε έναν κόσμο που μετασχηματίζει τη σημερινή αναταραχή σε μία νέα ισορροπία και ο οποίος θα είναι πιο πολυπολικός και πιο παγκοσμιοποιημένος». Επίσης, δεν παρέλειψε να μιλήσει για «αυξανόμενες απειλές που προέρχονται περισσότερο από τη διάλυση κρατών και την αύξηση των μη κυβερνώμενων περιοχών, και λιγότερο από τη συγκέντρωση εξουσίας». Ετσι καταλήγει και πάλι στην ανάγκη συνεργασίας λέγοντας ότι «το κενό εξουσίας που δημιουργείται δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από κανένα μεμονωμένο κράτος, όσο δυνατό και να είναι σε εθνική βάση, αλλά απαιτεί σταθερή συνεργασία ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και άλλες μεγάλες δυνάμεις».

Φυσικά, ο Κίσινγκερ υιοθετεί τα περί απειλών από ανεξέλεγκτες δυνάμεις (βλέπε τζιχαντιστές που οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές δημιούργησαν). Οσο για τη «σταθερή συνεργασία» γνωρίζει ότι στην εποχή του ιμπεριαλισμού και της όξυνσης του ανταγωνισμού δεν μπορεί να υπάρξει. Ωστόσο, προβάλλει την άποψη μιας μερίδας του κεφαλαίου, που θέλει μια πιο «ρεαλιστική πολιτική» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, γι' αυτό βρίσκει και ευήκοα ώτα στους Ρώσους κεφαλαιοκράτες και τους εκπροσώπους τους. Βέβαια, όλη αυτή η «συνεργασία» πάντα θα αποβαίνει σε βάρος των εκμεταλλευόμενων λαών, όσο αυτοί δεν αποφασίζουν να συγκρουστούν με τη στρατηγική του κεφαλαίου.