«Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες άμεσης προστασίας και αποκατάστασης του αναγλύφου της περιοχής στον Λόφο - Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη, όπως προέκυψε από την αυτοψία που διενεργήθηκε το Δεκέμβριο του 2015 στο ταφικό μνημείο από κλιμάκιο στελεχών του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού». Αυτό ανακοίνωσε χτες το ΥΠΠΟ, διαφημίζοντας παράλληλα την εταιρεία ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, η οποία ανέλαβε τις εργασίες, «στο πλαίσιο των δράσεων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, αποδεικνύοντας έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς».

«Τι είχες Γιάννη; Ο,τι είχα πάντα». Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης να αφήσει την ανάδειξη και προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στις «χορηγικές ευαισθησίες» των επιχειρήσεων. Το «ενδιαφέρον» των μονοπωλίων για το περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομιά θα μπορούσε να είναι και σύντομο ανέκδοτο. Αλλά δεν είναι. Διότι αυτό το «ενδιαφέρον» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το γνωστό «φρούτο» της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, δηλαδή του μηχανισμού των εταιρειών που έχει σαν στόχο την εξυπηρέτηση της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου από τη μια και τη φιλοτέχνηση του «κοινωνικού προφίλ» τους από την άλλη. «Κοινωνικό προφίλ» που φυσικά κρύβει απ' άλλο δρόμο και τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά και το γεγονός ότι στο έδαφος της υποχρηματοδότησης και με τη μάσκα της «φιλανθρωπίας», το καπιταλιστικό κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις ανοίγουν το δρόμο σε νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο (αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν και σε Υγεία, Παιδεία, Αθλητισμό). Καλλιεργώντας έτσι και την αντίστοιχη συνείδηση στους εργαζόμενους ότι είναι «δικαιολογημένο» οι κάθε φορά «φιλάνθρωποι» να καλύπτουν βασικές κοινωνικές ανάγκες που δεν μπορεί τάχα το κράτος.

Γι' αυτό και η λεγόμενη Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) αποτελεί σταθερή τακτική των επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετεί τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου ήδη από τη Σύνοδο της Λισαβόνας, το 2000: Ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και παράλληλα η επίτευξη κοινωνικής συναίνεσης. Κι αυτό, μάλιστα, παρουσιάζεται σαν «αναγκαιότητα της εποχής». Αναγκαιότητα για το κεφάλαιο φυσικά, για να γίνει πιο «ανταγωνιστικό», για να αυξηθεί άμεσα και μακροπρόθεσμα η κερδοφορία του και το κύρος των καπιταλιστών στα λαϊκά στρώματα. Σε αυτή τους την προσπάθεια οι επιχειρήσεις δεν είναι μόνες. Σύμμαχοί τους είναι οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.

Η κίνηση της «φιλοδωρίας» της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ δεν είναι τίποτε άλλο παρά απόδειξη ότι το κεφάλαιο επιχειρεί όχι μόνο να επιδείξει «καλό πρόσωπο» στους εκμεταλλευόμενους, ώστε να «χωνευτεί» καλύτερα η εκμετάλλευση, αλλά και να το κάνει με όρους ακόμη μεγαλύτερης διείσδυσής του σε κάθε πτυχή του κοινωνικού γίγνεσθαι, με όρους κέρδους και με τις ευλογίες (και αυτής) της κυβέρνησης.