Τα πρώτα τρία τέταρτα της ταινίας, ελεύθερα από υπαρξιακές εξυπνάδες και σεναριακά τεχνάσματα, προϊδεάζουν ότι πρόκειται, ίσως, για το καλύτερο φιλμ του σκηνοθέτη, που, στις παγωμένες στέπες, μάλλον βρήκε κάτι μεγαλύτερο από το εγώ του, ένα χώρο εφαρμογής της οπτικής του δεξιοτεχνίας...

Με το πέρας της αρχικής, πυκνής και καλοαρθρωμένης «εισαγωγής», καταλαβαίνεις ότι η ιστορία βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Σε πλημμυρίζει η αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης θέλει να σε εξαντλήσει, με ένα άσαρκο στην ουσία περιεχόμενο αλλά μπαρόκ στη φόρμα του. Το να βάζεις τον θεατή να αναμετράται με τις δυνάμεις του είναι σωστό και όχι τόσο δύσκολο. Η δυσκολία έγκειται στον τρόπο που το κάνεις, ώστε ο «άθλος» να τραβήξει μαζί του τον θεατή, η «αξία» του άθλου να εμφυσήσει στο θεατή συμπάθεια για τον αγώνα του ήρωα, για τη ζωή και την εκδίκηση, ώστε να μην έχει την αίσθηση ότι «το όλον» είναι καρπός της υπερτροφικής, μεγαλομανούς αφήγησης του δημιουργού.

Στην «Επιστροφή» δεν υπάρχουν στοιχεία επικά, μυστικιστικά, φιλοσοφίας ή ιστορίας. Μόνο το «βαρύγδουπο». Αυτό που μένει είναι επεισόδια, στιγμές, κινήσεις της κάμερας. Ξαφνικές αναλαμπές, ενίοτε ισχυρές, αλλά χωρίς κίνητρα για παραπέρα... Παραμένει βέβαια ένα αξιόλογο φωτογραφικό έργο που αποτυπώνει το μεγαλείο της φύσης. Αλλά εις μήκος, ακόμη και το μεγαλείο της φύσης κουράζει σε μια γυμνή ταινία, που δεν είναι παρά ένα γουέστερν της «National Geographic».

Με τους: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χάρντι, Γουίλ Πούλτερ κ.ά.

Παραγωγή: «The Revenant», ΗΠΑ (2015)