Την εποχή π.χ. του εμφυλίου πολέμου 1946-1949 ο ονομαζόμενος «εθνικός στρατός» είχε ταυτιστεί με την έννοια «ελευθερία» του δυτικού κόσμου, δηλ. με την ισχύ του αγγλο-αμερικανικού άξονα. Αυτός ο τύπος «εθνικής ελευθερίας» συμπληρωνόταν με το δικαίωμα της ατομικής περιουσίας στα μυαλά του θλιβερού χωριάτη που φοβόταν μην του πάρουν το επίσης θλιβερό ξεροχώραφο. Η μεταβάπτιση των συμφερόντων μιας περιορισμένης κοινωνικής τάξης, της μεγαλο-αστικής τάξης, σε εθνικά συμφέροντα, αντανακλά τη φασίζουσα κατακτητική της αντίληψη. Αυτή η ιστορική αλήθεια φαίνεται ότι γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή στις μέρες μας των υπερεθνικών ενώσεων και ιμπεριαλιστικών επιβολών.

Αυτή την έννοια έχει κι η «παγκοσμιοποιημένη» άμβλυνση της εθνικής συνείδησης και των εθνικών συνόρων. Το συμπέρασμα αυτό αποτελεί την κατακλείδα και για την αυξανόμενη δημιουργία ελληνικών εκστρατευτικών σωμάτων που συμμετέχουν στη διαχείριση κρίσεων. Υπάρχει, τουλάχιστον, η ομολογία για τη μέχρι τώρα πρωτοκλασάτη παρουσία ελληνικών επιχειρήσεων κεφαλαίου στο πλιάτσικο στη Γιουγκοσλαβία. Οπως υπάρχει κι η διαβεβαίωση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους Ελληνες επιχειρηματίες που επενδύουν στη Γιουγκοσλαβία ότι «θα προστατευτούν τα συμφέροντά τους». Η ιστορία διδάσκει ότι οι ξένες επενδύσεις κεφαλαίων συνήθως συνοδεύονται από στρατό για την ασφάλειά τους. Αυτή είναι μια απαίτηση της κεφαλαιοκρατικής τάξης που ταυτίζει τα ταξικά της συμφέροντα με τα εθνικά συμφέροντα. Σήμερα τα ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα στη Βαλκανική περιπλέκονται με πολυεθνικά συμφέροντα σε ένα αμάλγαμα κοινών επενδύσεων, τουλάχιστον για τα ισχυρότερα.

Αυτό οριοθετεί την κυβερνητική πολιτική που ενισχύει συνεχώς με μισθοφορικό στράτευμα και λιμενικές κι άλλες διευκολύνσεις τα πολυεθνικά σώματα. Είναι η παλιά έκδοση των εθνικών πολέμων της ανερχόμενης τότε αστικής τάξης σε σύγχρονο πολυεθνικό φόντο ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα. Η παλιά εκείνη προπαγάνδα περί «θρησκείας, πατρίδας κι οικογένειας» αντικαταστάθηκε με το εκσυγχρονισμένο κοσμοπολίτικο ηλίθιο χαμόγελο του ελευθεριάζοντος. Οσο περισσότερο τα σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής χρειάζονται ανθρώπινο κρέας τόσο περισσότερο ο τωρινός υπεράνθρωπος των όπλων πρέπει να ξαποστέλλεται με το χαμόγελο της ελευθεριότητας στα χείλη. Η ελληνική πολιτική ηγεσία κάθε μορφής και χρώματος, με μπροστάρη την κυβέρνηση, διαμορφώνει το νέο πλαίσιο σφαγής των μισθοφόρων στο όνομα των συμφερόντων της μεγαλο-αστικής τάξης που τα ονόμασε εθνικά συμφέροντα.

Για την ώρα μια αρχή υπάρχει: Η μισθοφορική στολή δεν εκφράζει το φρόνημα των Ελλήνων. Δεν αναγνωρίζουμε το μισθοφορικό στρατό ως ελληνικό. Θα αγωνιστούμε τα αδέλφια μας να πετάξουν τη μισθοφορική στολή και να ενταχθούν στις τάξεις μας «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».