Από την επιχειρηματολογία με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα αντιασφαλιστικά της σχέδια, δε λείπουν και οι «αλχημείες», προκειμένου να στηριχθεί η προπαγάνδα περί «βιωσιμότητας» του συστήματος. «Η ετήσια συνταξιοδοτική δαπάνη έφτασε τα 28,5 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 13-17 δισ. (ανάλογα με το χρόνο) τα πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι» γράφει για παράδειγμα η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πραγματική συμμετοχή του κράτους είναι πολύ χαμηλότερη. Για φέτος η κρατική χρηματοδότηση ήταν περίπου 9,5 δισ. ευρώ, ενώ το 2016 θα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο. Διαχρονικά, η κρατική χρηματοδότηση δεν ξεπερνούσε το 30% των εσόδων του συστήματος και αυτό στις καλύτερες εποχές. Για δεκαετίες, μάλιστα, ήταν κάτω και από το 20% των εσόδων του και σε κάθε περίπτωση δεν αντιστοιχούσε στο μερίδιο της τριμερούς χρηματοδότησης, ενώ ήταν πάντα κάτω από τις ανάγκες του συστήματος, τη στιγμή μάλιστα που το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του κρατούσαν στο χέρι τα αποθεματικά του και τα διέθεταν όπως ήθελαν. Ολα αυτά είναι καταγεγραμμένα στους Κοινωνικούς και Κρατικούς Προϋπολογισμούς.

Η κυβέρνηση, όμως, καταφεύγει στη γνωστή «αλχημεία» που έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να προσθέτει στην κρατική επιχορήγηση τη δαπάνη που γίνεται για τις συντάξεις του Δημοσίου (δηλαδή τη συμμετοχή του κράτους ως εργοδότη), φουσκώνοντας και παραποιώντας την κρατική χρηματοδότηση.