Εργαζόμενοι των ζαχαροπλαστείων «Plaisir» στη Θεσσαλονίκη, με ανοιχτή επιστολή τους προς τους εργαζόμενους του κλάδου και συνολικά, μεταφέρουν την πείρα που αποκόμισαν από την επαφή τους με το Συνδικάτο του Επισιτισμού και καλούν τους συναδέλφους τους σε οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς. Μεταξύ άλλων, αναφέρουν στην επιστολή τους:

«Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς βάλαμε πλάτη στο να μπορέσει όσο γίνεται πιο αναίμακτα ο εργοδότης μας να ανταποκριθεί στον οξύ ανταγωνισμό του κλάδου, εν μέσω κρίσης, με αποτέλεσμα να δεχτούμε, κάτω από την πίεση του φόβου και της ανεργίας, να δουλεύουμε με μειωμένες αποδοχές της τάξης του 14%. Προϋπόθεση και υποτίθεται δέσμευση του ίδιου ήταν ότι θα καταβληθούν στην ώρα τους οι μισθοί μας, που για μήνες τους καθυστερούσε.

Το αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν να βρεθούμε απλήρωτοι για ακόμη περισσότερους μήνες. Πολλοί από εμάς αντί να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας, προτιμήσαμε το δρόμο της παραίτησης. Ολα αυτά συνέβησαν την ίδια περίοδο που τα χαράτσια παγιώθηκαν, οι τιμές αυξήθηκαν, η πρόσβαση στην Υγεία, στην Παιδεία των παιδιών μας έγινε απαγορευτική.

Οταν διαπιστώσαμε ότι καλή και η υπομονή αλλά δεν τρώγεται και ότι ποτέ και καμία υποχώρηση δε θα είναι αρκετή. Οταν καταλάβαμε ότι μονόδρομος για εμάς είναι η οργάνωση στο Συνδικάτο μας και μέσα απ' αυτό να παλέψουμε ώστε να έχουμε τα αυτονόητα. Οταν διαπιστώσαμε ότι έχουμε τη δύναμη να σταθούμε απέναντι στα συμφέροντα του μεγαλοεργοδότη, τότε καταφέραμε όχι μόνο να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας, αλλά και να επαναπροσληφθούν συνάδελφοι που πετάχτηκαν στο δρόμο σαν στυμμένες "λεμονόκουπες", γιατί εκεί τους οδήγησε η συναίνεση.

Ωστόσο, το χρησιμότερο, ίσως, όλων είναι ότι αποδεικνύεται στην πράξη το ποιος μας φταίει. Αντίπαλος ενός εργαζομένου είναι ο εργοδότης. Οχι, όμως, ως μονάδα και σίγουρα όχι επί του προσωπικού».