Ο ΜΕΓΑΛΟΣ πόλεμος είχε τελειώσει (το Μάη του 1945) και στη σύνταξη του περιοδικού μας, τη «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ», άρχισαν να φτάνουν τότε από τη Σοβιετική Ενωση κι άλλες χώρες πλούσια τα δημοσιογραφικά υλικά για την ηρωική συμμετοχή της νεολαίας στη γιγάντια αντιφασιστική μάχη για τη συντριβή του φασισμού.

ΘΥΜΑΜΑΙ τότε στο γαλλικό περιοδικό «En Route» κι ένα άρθρο του διάσημου συγγραφέα και δημοσιογράφου Ηλία Ερενμπουργκ, αφιερωμένο στη σοβιετική νεολαία και τον πόλεμο. Ως τότε, αποσπασματικά μόνο από ραδιοφωνικές εκπομπές με πολλές δυσκολίες είχαμε καταγράψει για τον παράνομο Τύπο πάμπολλα περιστατικά για τις θυσίες και τον αφάνταστο ηρωισμό. Τώρα με νωπές όλες αυτές τις εικόνες μας έδινε συνολικά τον πίνακα αυτής της θυσίας όπως τα είχε ζήσει στιγμή με στιγμή ο μεγάλος Σοβιετικός δημοσιογράφος «... Οι νέοι μας - έγραφε ο Ηλ. Ε. - όλα τα σκέπτονταν εκτός του πολέμου. Η αλήθεια είναι πως κάποτε άκουγε κανείς τους νέους να τραγουδάνε στις συγκεντρώσεις του τα βράδια "Αν γίνει πόλεμος..." αλλά αυτό ήταν τραγούδι. Μια μέρα με προσκαλέσανε σε μια τέτοια συγκέντρωση, λίγο καιρό πριν από τον πόλεμο. Οι νεαροί φίλοι μου ρωτιόντουσαν τι επάγγελμα να διαλέξουν. Ενας νεαρός δίσταζε ανάμεσα στην αεροπορία και την ποίηση και μια κοπέλα ανάμεσα στης γεωπονία και την εκπαίδευση. Ολοι οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί μπροστά τους μα κι αυτή η ευκολία μπορούσε να τους καταστρέψει».

«ΤΟΤΕ είπα, πως η νεολαία μας ήταν πολύ "λεπτεπίλεπτη". Από τότε όμως αυτή η "λεπτεπίλεπτη" νεολαία είχε ν' αντιμετωπίσει μια τρομερή δοκιμασία και σήμερα μπορούμε να πούμε πως η σοβιετική νεολαία έδειξε την ψυχική της δύναμη: έσωσε τη Ρωσία.

ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΙ δεν περίμεναν τέτοια γρήγορη απάντηση. Συγκρίνοντας τη νεολαία τους με τη δική μας έλεγαν: Η γερμανική νεολαία είναι πιο δυνατή γιατί αυτή ζούσε μόνο για τον πόλεμο. Εκανε όνειρα για στρατιωτικές εκστρατείες, διάβαζε στρατιωτικά συγγράμματα. Ολο της τον καιρό τον περνούσε σε γυμνάσια. Ο πόλεμος ήταν το ιδανικό της...

ΚΙ ΑΥΤΑ την ώρα που η δική μας η σοβιετική ονειρευόταν εξερευνήσεις στην Αρκτική και τη στρατόσφαιρα, τα επιστημονικά εργαστήρια και το θέατρο. Οι χιτλερικοί όλα αυτά τα κορόιδεψαν. Κι όμως στη δοκιμασία η νεολαία μας βγήκε πιο δυνατή.

ΣΤΙΣ 22 του Ιούνη - τη μέρα που μας επιτέθηκαν οι Γερμανοί - γράφει ο Ηλίας Ερενμπουργκ - στα σχολειά μας γινόντουσαν εξετάσεις. Οι έφηβοι βγαίνανε στη ζωή. Και γι' αυτούς η ζωή πια ήταν ο πόλεμος. Το πανεπιστήμιο, το πεδίο της μάχης. Οι κοπέλες έφυγαν μακριά στο Καζαχστάν για να δουλέψουν στα μεταλλεία ή στα πολεμικά εργοστάσια. Αυτή η αλλαγή έγινε απότομα.

ΘΕΛΩ, τώρα, παρατηρεί ο μεγάλος εκείνος συγγραφέας και δημοσιογράφος, να ξαναγράψω μερικές εξομολογήσεις. Προπολεμικά ο υπολοχαγός Ουσάτσεβ ήταν μαθητής της Δραματικής Σχολής. "... Παράξενο μου φάνηκε ν' αφήσω το Σαίξπηρ και να γίνω στρατιώτης. Πριν από τον πόλεμο νόμιζα πως καταλάβαινα πολλά πράγματα. Κι όμως τίποτα δεν ένιωθα. Ούτε την αξία της ζωής ούτε τη φρίκη του θανάτου. Αλλά επειδή ακριβώς η ζωή είναι πλατιά, επειδή διάβασα και πάλι θα ξαναδιαβάσω τον Σαίξπηρ - αν όχι εγώ, οι άλλοι - γι' αυτό μπόρεσα και νίκησα το θάνατο, όπως και οι σύντροφοί μου".

ΚΟΝΤΑ στο Γκόμελ, συνεχίζει ο Ηλ. Ε., είδα μια νέα κοπέλα, τη Βάρια Βάριτς. Αυτή μπόρεσε να συγκεντρώσει τους συντρόφους της - φοιτητές, τεχνικούς και εργάτες της μικρής πόλης Δοβρουτσά. Οι Γερμανοί δε θα ξεχάσουν την ανατίναξη του Κεντρικού Ηλεκτρικού Εργοστασίου. Αλλά δεν ξέρουν ίσως πως αυτό ήταν έργο των Παρτιζάνων της Βάριας, μιας απλής Σοβιετικής κοπέλας. Οπως όλες τις άλλες, της άρεσε το σινεμά, της άρεσαν τα ρομαντικά. Οταν όμως ήρθαν οι Γερμανοί, δε σκέφτηκε τίποτα άλλο παρά μόνο το δυναμίτη».

ΚΑΙ ΤΟΥ αντίπαλου οι ομολογίες για τα σοβιετικά νιάτα που αναμετρήθηκαν στα πεδία της μάχης και σε κάθε σπιθαμή στα μετόπισθεν με τους χιτλερικούς εισβολείς. Να τι λέει ο αντιστράτηγος Δίτλιν, διοικητής της 183ης Μεραρχίας Πεζικού σε μια εμπιστευτική αναφορά του. «Οι νέοι και των δυο φύλων, όσοι από αυτούς έχουν κάποια μόρφωση λατρεύουν τη σοβιετική ιδέα. Η προπαγάνδα μας τους εμπνέει δυσπιστία. Οι νέοι που φοίτησαν εφτά χρόνια σε σχολειά, όταν συζητάμε κάνουν ερωτήσεις τέτοιες, που κανείς συμπεραίνει ότι το πνευματικό τους επίπεδο στέκεται ψηλά. Συνήθως κάνουν τον κουτό για να ξεγελάσουν τον άλλο... Ολη την ώρα λένε πως περνούσαν πολύ καλά και ότι η Σοβιετική Ενωση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους εξασφαλίσει ένα λαμπρό μέλλον...».

ΑΥΤΕΣ είναι οι ομολογίες του αντιπάλου. Αυτό που κατά τους Γερμανούς ήταν η αδυναμία της σοβιετικής νεολαίας αποδείχτηκε πως ήταν η δύναμή της. Οι νεαροί, που ονειρεύονταν να γίνουν μηχανικοί, αστρονόμοι, καλλιτέχνες, έγιναν γενναίοι τανκίστες, αεροπόροι και Παρτιζάνοι. Αυτή η νεολαία η «λεπτεπίλεπτη» κατέστρεψε τα γερμανικά «Τίγρις», αυτή υπεράσπισε το Στάλινγκραντ.

ΟΙ ΝΕΟΙ μας, γράφει ο Ηλ. Ε., υπερασπίζουν την πατρίδα τους με τόσο ηρωισμό, γιατί η χώρα των Σοβιέτ είναι η χώρα της Νιότης. Ολο γι' αυτήν ονειρεύονται, γιατί το σοβιετικό κράτος κλείνει μέσα του το πνεύμα της Νιότης. Κι η Νιότη ορθώθηκε για να υπερασπίσει τη Νιότη.