Με την πρώτη ματιά βλέπουμε πως ο κύριος στόχος τόσο της χιτλερικής, όσο και της ΝΑΤΟικής ή Κλιντονικής "νέας τάξης πραγμάτων" ήταν και είναι ο ίδιος: η υποταγή των λαών ή, γλαφυρότερα, η απαλλαγή τους "από τον κακό εαυτό τους"!

Δεν είχαμε, βέβαια, την... ευτυχία να δούμε σε λεπτομέρειες τι σόι "νέα τάξη πραγμάτων" ήταν αυτή που κουβαλούσε στο χαρτοφύλακά του ο Χίτλερ. Γιατί οι δυνάμεις του Μάγου εκείνου αναχαιτίστηκαν στο Στάλινγκραντ και τάφηκαν μαζί του στα ερείπια του Βερολίνου. Είδαμε, όμως, στην παλινδρομική του πορεία πυρκαγιές, καπνούς και κρεματόρια. Κι έμεινε στη μνήμη μας η "νέα τάξη πραγμάτων" σαν εφιαλτικό όνειρο, δεμένο με την τσικνίλα της καμένης ανθρώπινης σάρκας και τον αγκυλωτό σταυρό!

Και ξαφνικά, βλέπουμε, ύστερα από 60 χρόνια τις εωσφορικές εκείνες λέξεις με την ίδια σειρά: "νέα τάξη πραγμάτων", με γράμματα απαστράπτοντα στη Μετόπη του Λευκού Οίκου, και στην αμερικάνικη σημαία σαν σήμα κατατεθέν: Made in USA!

Κι αναρωτηθήκαμε κατάπληκτοι, ειδήμονες κι ανίδεοι, φίλοι κι εχθροί, προσκείμενοι κι αντιτιθέμενοι: Για ποιο λόγο η κραταιότερη Δημοκρατία του κόσμου, η μοναδική υπερδύναμη, του ταλαίπωρου πλανήτη, δανείστηκε και υιοθέτησε τόσο πανηγυρικά για σύμβολο της νέας εξουσία της το επάρατο αυτό σήμα θανάτου; Δεν είχε τίποτε άλλο;

* * *

Ο φασισμός δεν είναι ένα σύστημα αυτόνομο, όπως νομίζουν μερικοί. Ούτε ένα εφεύρημα ενός διεστραμμένου, ενός ανώμαλου ή τρελού ανθρώπου, κάποιου Χίτλερ! Ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα της καπιταλιστικής δημοκρατίας. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Υπογραμμίσαμε το χαρακτηρισμό "καπιταλιστική", γιατί μόνο αυτός αποδίδει την ουσία της δημοκρατίας που ζούμε. Που μοιάζει με φυσαρμόνικα: ανοιγοκλείνει ανάλογα με την εποχή, τον τόπο, το χρόνο και το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων. Και προπαντός ανάλογα με την ένταση των αγώνων και της αντίστασης των καταπιεζομένων και αδικημένων.

Οταν δεν υπάρχει αντίσταση, λειτουργούν με το αζημίωτο οι θεσμοί. Οταν η αντίσταση μεγαλώνει η δημοκρατία συρρικνώνεται αυτόματα! Κι όταν η αντίσταση φτάνει σε επικίνδυνα σημεία, η δημοκρατία αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο, που είναι η απροκάλυπτη δικτατορία, ένα από τα ονόματα της οποίας είναι και ο φασισμός. Παραδείγματα δε χρειάζονται. Στη χώρα μας ποτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία: χωρίς βασιλικούς θρόνους, φυλακές, εξορίες, ιδιώνυμα, δικτατορίες, στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα και χούντες. Και τώρα ακόμα που καμαρώνουμε για τη μεταχουντική δημοκρατία μας, βλέπουμε το εξοργιστικό φαινόμενο, να παραπέμπονται με επαίσχυντες χουντικές μεθόδους σε δίκη και να προπηλακίζονται ΚΝίτες για την αντιπολεμική πατριωτική τους δράση! Γιατί τοιχοκολλούσαν αντιΝΑΤΟικά αντιπολεμικά συνθήματα.

Οταν, λοιπόν, εμφανίστηκε ο Χίτλερ, οι συνθήκες είχαν ωριμάσει. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορούσε να ελίσσεται και να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους, μ' ένα κομμουνιστικό κόμμα πανίσχυρο στη Βουλή με έξι εκατομμύρια μέλη. Εμπαινε στην ημερήσια διάταξη το δίλημμα ή ανατροπή του συστήματος ή συντριβή του επαναστατικού κινήματος, εξόντωση των κομμουνιστών.

Αλλά όχι μόνο των κομμουνιστών. Αυτό θα ήταν δώρο άδωρο όσο υπήρχε και ανθούσε η Σοβιετική Ενωση, το σύμβολο της ελπίδας των καταπιεζόμενων, το υπόδειγμα της ειρήνης, της ισότητας, της δικαιοσύνης και αδελφοσύνης των λαών. Το διεθνές κεφάλαιο δέχτηκε σαν σανίδα σωτηρίας τον Χίτλερ. Τον αγκάλιασε, τον βοήθησε, τον όπλισε και τον έσπρωξε προς Ανατολάς. Αλλο τώρα αν η χιτλερική Γερμανία, διδαγμένη από τα παθήματα του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, φρόντισε να εξασφαλίσει τα νώτα της πριν από την nach Osten εκστρατεία της.

* * *

Γιατί, για ειρωνεία της Ιστορίας, ενώ έκαναν το παν για να την εξοντώσουν, στην πορεία αναγκάστηκαν να "συμμαχήσουν" μαζί της και στο τέλος του πολέμου να έχουν ένα γίγαντα παγκόσμιας ισχύος, που να κάθεται μαζί τους στο τραπέζι της ειρήνης και να τους υπαγορεύει τους κανόνες της δίκαιης συμβίωσης των λαών. Και να τους δένει τα χέρια με το βέτο! Και να τους κάνει το βίο αβίωτο η θύελλα των κοινωνικών επαναστάσεων με κείνες τις Κορέες, τα Βιετνάμ και τις Κούβες επί 45 ολόκληρα χρόνια!

Φανταστείτε το μίσος που συσσωρεύτηκε στις ψυχές των ανθρώπων αυτών! Το ζήσανε οι λαοί τότε, το ζήσαμε κι εμείς στην Ελλάδα. Ηταν ένα ακατάσχετο παραλήρημα, μια αντικομμουνιστική υστερία, που οι πρώτες εκρήξεις της έγιναν, ενώ ακόμα κάπνιζαν τα ερείπια του πολέμου, στο Φούλτον της Αμερικής από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον πιο επίσημο αντιπρόσωπο του ιμπεριαλισμού, όπου σ' έναν αφηνιασμένο λόγο του άρχισε μαινόμενος να ουρλιάζει: "Σκοτώστε τους! Σκοτώστε τους!!...".

Και πρώτους πήρε τότε η μπάλα εμάς τους Ελληνες που όσο πολεμούσαμε στους Γοργοπόταμους μας εγκωμίαζε: "Δεν πρέπει να λέμε οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες!" Και μας σκοτώνανε αλύπητα όπως μπορούσαν. Κρυφά και φανερά. Με δίκες και χωρίς δίκες. Με κάθε μέσο, οπλίζοντας όλα τα καθάρματα της χιτλερικής "νέας τάξης πραγμάτων".

Σκότωναν και χτυπούσαν το ξεροκέφαλό τους για το φιάσκο που 'παθαν. Και ψάχνανε την ευκαιρία να πάρουν τη ρεβάνς, εντείνοντας τον ψυχρό πόλεμο, επισείοντας την ατομική βόμβα.

* * *

Πρώτος στόχος, πρώτος καημός ν' αποτελειώσουν το έργο του Χίτλερ. Να εξαφανίσουν από το χώρο της άλλοτε Σοβιετικής Ενωσης όλα τα κατάλοιπα του σοσιαλισμού σαν πράξη, ιδέα και παράδοση. Κι η Γιουγκοσλαβία με τα 22 εκατομμύρια, τις 6 Δημοκρατίες, τις 2 αυτόνομες περιοχές με ζωντανές τις αντιστασιακές παραδόσεις της, ανεξάρτητη και απροσκύνητη μέσα στο πλήθος των προσκυνημένων στάθηκε από τους πρώτους στόχους της "νέας τάξης".

Οι προσπάθειες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας που άρχισαν πριν από δέκα χρόνια, και προχώρησαν με επιτυχία με την απόσπαση της Σλοβενίας, Κροατίας, Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, σκόνταψαν στο Κόσσοβο: στο Μεγάλο "ΟΧΙ" του γιουγκοσλαβικού λαού. Και το "Οχι" αυτό που κρατάει ένα μήνα τώρα συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Οι μέρες του Βελιγραδίου θυμίζουν από πολλές απόψεις μέρες του Στάλινγκραντ. Εκεί η χιτλερική "νέα τάξη πραγμάτων" έκανε τη σφοδρότερή της έφοδο για να περάσει. Κι έσπασε τα μούτρα της. Κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Εδώ όλα είναι ρευστά κι απροσδιόριστα. Αλλά πιο αποκαλυπτικά για την κοσμοϊστορική σημασία τους.

Εκεί, στο Στάλινγκραντ, ίσχυαν ακόμα οι πολεμικοί κανόνες. Αναμετριούνταν οι ηθικές και φυσικές αξίες του ανθρώπου. Και οι δυο ήταν οπλισμένοι. Πολεμούσαν άνδρας με άνδρα. Μονάδα με μονάδα. Πάντοτε ο αμυνόμενος ήξερε ποιον έχει απέναντί του. Πάντοτε ο επιτιθέμενος έπρεπε να διεκδικήσει τη νίκη με το αίμα του, με τη ζωή του. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν υπάρχει τώρα! Ούτε χαρακώματα. Ούτε οχυρά. Ούτε μέτωπο. Μα ούτε και αντίπαλοι στρατοί! Οι αμυνόμενοι είναι άοπλες, παιδιά, γυναίκες και γέροι. Ενας κόσμος αθώος κι ανυπεράσπιστος. Δολοφονείται την ώρα που κοιμάται, που προσεύχεται ή που κλαίει τους νεκρούς του! Και τότε σηκώνει τα μάτια, κοιτάει με πείσμα το θάνατο και λέει "Οχι"! Το μόνο που μπορεί. Το μόνο που ξέρει να κάνει.

Κι οι επιτιθέμενοι; Ανθρωπάκια ψοφοδεή. Μεγαλοσχήμονες υπηρέτες των διαπλεκομένων με όλες τις ανέσεις τους, τις εξοχές, τους σκύλους, τις Μόνικες, τα πάρτι και τις συσκέψεις τους. Μπαίνουν στα γραφεία, κάθονται μπροστά στα κομπιούτερ, πατούν κουμπιά και τινάζουν στον αέρα αυτούς που λένε το "Οχι" μαζί με τα σπίτια τους, τα σχολειά και τις εκκλησίες τους, τις γέφυρες και τα υδραγωγεία τους, τα τρένα και τα καραβάνια των ξεσπιτωμένων. Κι έπειτα σηκώνονται ικανοποιημένοι και δηλώνουν χαμογελώντας αυτάρεσκα: Θα συνεχίσουμε και αύριο το παιχνίδι... Και μεθαύριο... Και παραμεθαύριο, ώσπου να πούνε το "Ναι"!

Δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για συμμορία επικίνδυνων ψυχοπαθών, που ηδονίζονται στη θέα του θανάτου. Που βασανίζουν, σκοτώνοντας και σκοτώνουν, βασανίζοντας με όλες τις μορφές θανάτου. Κι όσο ακούνε τα θύματά τους να λένε "Οχι" γίνονται έξω φρενών. Ετσι γίναμε μάρτυρες ενός φαύλου κύκλου, φωτιάς και σιδήρου, όπου η Αντίσταση οδηγεί στην αχαλίνωτη βία κι η βία στην πεισματική Αντίσταση. Οι βασανιστές γίνονται κάθε μέρα πιο βίαιοι, πιο αιμοσταγείς, πιο επικίνδυνοι. Πού θα φτάσουμε.

Οι δυο μαθητές της "Μαφίας με τα μαύρα αδιάβροχα" του Κολοράντο μετά το έγκλημά τους αυτοκτόνησαν. Προφανώς από τύψεις. Ομως οι "19 της Μαφίας του ΝΑΤΟ" καμαρώνουν. Κομπάζουν διακηρύσοντας τις θεμελιακές αρχές της "νέας τάξης πραγμάτων".

* * *

Ιδού, λοιπόν, η "νέα τάξη πραγμάτων" στις δόξες της. Να τι μας περιμένει αύριο! Οι συγκρίσεις του σήμερα με το χτες γίνονται αυτόματα. Η φασιστική "νέα τάξη πραγμάτων" του Χίτλερ ωχριά μπροστά στη σημερινή "δημοκρατική" "νέα τάξη πραγμάτων" των 19 του ΝΑΤΟ. Ενα αποφασιστικό "Οχι" της Γιουγκοσλαβίας έφτασε, για να μας δείξει ο διεθνής ιμπεριαλισμός τα πιστεύω του, τις αξίες που εκτιμά, τον πολιτισμό του, τα... δόντια του! Από την εποχή των κανονιοφόρων μέχρι σήμερα ακολουθεί πιστά όχι την ισχύ του νόμου, αλλά το νόμο της ισχύος, του δυνατού, της ζούγκλας. Τώρα τα πολυεθνικά μεγαθήρια δε χορταίνουν με το αίμα των ομάδων και τάξεων. Καταβροχθίζουν λαούς. Ο φασισμός ενεργεί σε παγκόσμια κλίμακα! Ενώ ακόμα η Γιουγκοσλαβία φλέγεται, οι κόνδορες των πολυεθνικών γυροφέρουν στον ουρανό των Βαλκανίων, οσμίζονται πτωμαϊνη. Ετοιμάζονται για το μεγάλο φαγοπότι που το βάφτισαν κιόλας: "Νέο Σχέδιο Μάρσαλ"!

Αλλά ας μη βιάζονται. Τίποτε ακόμα δεν κρίθηκε. Το τελευταίο λόγο θα τον πουν οι λαοί.

Ν. ΚΥΤΟΠΟΥΛΟΣ