Ιδιαίτερα δραστήριος «πρεσβευτής» των γαλλικών μονοπωλίων στις χώρες του Περσικού Κόλπου αναδεικνύεται ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, υπογράφοντας στο Κατάρ, πριν λίγες μέρες, «χρυσό συμβόλαιο» πώλησης 24 γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών «Ραφάλ» (αξίας περίπου 7 δισ. δολαρίων) και προλειαίνοντας στη Σαουδική Αραβία το έδαφος για άλλες 20 σημαντικές οικονομικές συμφωνίες, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, σε διάφορους τομείς της οικονομίας (Μεταφορές, Ενέργεια, Συγκοινωνίες κ.ά.). Ωστόσο, οι μπίζνες του Ολάντ σε Κατάρ και Σ. Αραβία δε γίνονται «αναίμακτα», καθώς ρίχνουν λάδι στη φωτιά του ανταγωνισμού με άλλα ανταγωνιστικά μονοπώλια, όπως π.χ. τα βρετανικά, που παραδοσιακά «μονοπωλούν» τις εξαγωγές οπλικών συστημάτων στην περιοχή... Ας θυμηθούμε εδώ μόνο το χρυσό βρετανικό αμυντικό συμβόλαιο του 2007, για την πώληση 72 μαχητικών αεροσκαφών «Eurofighter Typhoon» στη Σαουδική Αραβία ή την περσινή συμφωνία της Βρετανίας με το Μπαχρέιν για τη δημιουργία μόνιμης βρετανικής ναυτικής βάσης, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης σε σχέση με τους γαλλο-βρετανικούς ανταγωνισμούς στην κούρσα πώλησης οπλικών συστημάτων, σε μία ζωτικής σημασίας περιοχή για τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων...

Μοιραία, λοιπόν, η έντονη κινητικότητα του Γάλλου Προέδρου στις χώρες του Κόλπου, τα τελευταία χρόνια, δεν περνά απαρατήρητη. Ηδη, μία μερίδα του γαλλικού και διεθνούς Τύπου έχει αρχίσει να αποκαλεί το Γάλλο Πρόεδρο «Φρανσουά της Αραβίας». Για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, έχει επισκεφτεί τη Σαουδική Αραβία τουλάχιστον τέσσερις φορές από την εκλογή του στο γαλλικό προεδρικό θώκο. Δεύτερον, η επιθετική πολιτική του Παρισιού, που ενίοτε εμφανίζεται «σκληρότερη» και από εκείνη των ΗΠΑ (ειδικά σε θέματα όπως το Ιράν και η Συρία), αποδεικνύεται πλέον το καλύτερο εργαλείο προώθησης των συμφερόντων των γαλλικών μονοπωλίων.

Πράγματι, ο Ολάντ, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης που πραγματοποίησε Δευτέρα και Τρίτη στο Κατάρ και την Τετάρτη στη Σαουδική Αραβία, δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για τις νέες μπίζνες, ιδιαίτερα με τη σαουδαραβική μοναρχική οικογένεια, σημειώνοντας ότι η διμερής συνεργασία «είναι πλέον μία μακροπρόθεσμη στρατηγική σχέση». Σημείωσε πως αποφασίστηκε η συγκρότηση κοινής επιτροπής από το Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς και το Σαουδάραβα υπουργό Αμυνας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, σχετικά με την προώθηση 20 σημαντικών συμφωνιών για έργα στους τομείς της Ενέργειας, των Μεταφορών, της Αμυνας, της Πολιτικής Αεροπορίας και του τομέα Υγείας, με στόχο να προχωρήσουν «τάχιστα» σε εφαρμογή και να κλείσουν ως τις αρχές Ιούνη οι πρώτες γαλλο-σαουδαραβικές συμφωνίες «αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ» (όπως ο ίδιος τόνισε χαρακτηριστικά). Ανάμεσα σε αυτά τα έργα, συγκαταλέγεται σχέδιο της «TOTAL» για την κατασκευή μεγάλου σταθμού ηλιακής ενέργειας και μελέτη σκοπιμότητας για την κατασκευή πυρηνικού σταθμού, πρόγραμμα της «AIRBUS» για την πώληση νέων αεροσκαφών στις σαουδαραβικές αερογραμμές, σχέδιο γαλλικών κατασκευαστικών εταιρειών που ενδιαφέρονται για την κατασκευή νέου σιδηροδρομικού άξονα σύνδεσης της Τζέντα με τις ιερές για τους Μουσουλμάνους πόλεις Μέκκα και Μεδίνα, προγράμματα που αφορούν στην παροχή υπηρεσιών Υγείας, ακόμη και στην εκπαίδευση πολλών δεκάδων Σαουδάραβων πιλότων και μηχανικών της Πολεμικής Αεροπορίας.

Μετά από όλα αυτά, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί ο Ολάντ δε δίστασε, ως επίσημος προσκεκλημένος στο πλαίσιο της διάσκεψης του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου στο Ριάντ, την Τετάρτη, να διαβεβαιώσει τις έξι χώρες της Αραβικής Χερσονήσου πως το Παρίσι «θα κάνει ό,τι μπορεί» για να υπερασπιστεί τις χώρες της περιοχής. Ούτε γιατί προσπάθησε να επισημάνει, με κάθε αφορμή, πως αυτό το διάστημα υπάρχει «ταύτιση» ανάμεσα στην πολιτική της Γαλλίας και στην πολιτική των χωρών του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, όσον αφορά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Υεμένη (που το Παρίσι ενθαρρύνει και επικροτεί), τη σκληρή διαπραγμάτευση για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και την πολιτική απέναντι σε Λιβύη και Αφγανιστάν... Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γάλλος Πρόεδρος και ο Σαουδάραβας βασιλιάς Σαλμάν, αναφερόμενοι στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (θέμα που «καίει» ιδιαίτερα το Ριάντ), εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση, στην οποία υπογράμμισαν μεταξύ άλλων πως «η Γαλλία και η Σαουδική Αραβία θεωρούν αναγκαία την ισχυρή διαπραγμάτευση, σε σχέση με μία διεθνή συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, που θα είναι επαληθεύσιμη, αδιαμφισβήτητη, δεσμευτική για το Ιράν, ώστε να μην αποσταθεροποιεί την ασφάλεια και τη σταθερότητα της περιοχής, ούτε να απειλεί την ασφάλεια και τη σταθερότητα στους γείτονες του Ιράν».

Η συμμαχία Γαλλίας - Σαουδικής Αραβίας δεν είναι ασφαλώς πρόσφατη, αλλά αποτέλεσμα της εντεινόμενης προσπάθειας της γαλλικής αστικής τάξης να παρεμβαίνει σε νευραλγικά διεθνή ζητήματα. Για παράδειγμα, το Δεκέμβρη του 2013, είχε κάνει αίσθηση η απόφαση της Σαουδικής Αραβίας να αγοράσει όπλα και αεροπλάνα συνολικής αξίας 3 δισ. δολαρίων από τη Γαλλία, με σκοπό να τα παραχωρήσει στο στρατό του Λιβάνου. Πέρσι, έκλεισαν νέα αμυντικά συμβόλαια μεταξύ Γαλλίας - Σαουδικής Αραβίας ύψους 15 δισ. δολαρίων. Εάν σε αυτά προσθέσει κανείς και τα 20 σχέδια ευρύτερης συνεργασίας σε Ενέργεια, Αμυνα, Συγκοινωνίες και έργα υποδομής, διαπιστώνει μία σημαντική ενίσχυση της διμερούς στρατηγικής ενδοϊμπεριαλιστικής συνεργασίας, με κερδισμένα τα γαλλικά μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στους αντίστοιχους τομείς.

Βεβαίως, η έντονη κινητικότητα του Γάλλου Προέδρου στην περιοχή προκαλεί όξυνση του ανταγωνισμού με άλλες χώρες-συμμάχους χωρών του Κόλπου, όπως π.χ. οι ΗΠΑ, που μόνο μέσα στην τελευταία τετραετία έχουν κλείσει συμβόλαια ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, ιδιαίτερα στο στρατιωτικό τομέα. Εντούτοις, τελευταία, παρατηρείται μία «επιβράδυνση» αυτής της συνεργασίας, ενδεχομένως λόγω της κόντρας Ουάσιγκτον-Ριάντ, σε σχέση π.χ. με τα σχέδια ανατροπής του Σύρου προέδρου Μπασάρ Ασαντ (τα οποία φαίνεται να αναβάλει για την ώρα η κυβέρνηση Ομπάμα, αλλά τα προωθεί η Σ. Αραβία σε συνεργασία με την Τουρκία) και με το μελλοντικό δεσπόζοντα ρόλο του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή, εφόσον τελικώς κλείσει ως τα τέλη Ιούνη μία διεθνής συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Οι μπίζνες του Ολάντ στις χώρες του Κόλπου, για λογαριασμό των γαλλικών μονοπωλίων, προκαλούν το ενδιαφέρον και άλλων ανταγωνιστών, όπως η Σουηδία και η Γερμανία, οι οποίες ενώ στο παρελθόν πώλησαν ή σχεδίαζαν να προωθήσουν την πώληση περισσότερων προηγμένων αμυντικών συστημάτων (π.χ. μαχητικά αεροπλάνα οι Σουηδοί και νέα υποβρύχια οι Γερμανοί), άρχισαν προσφάτως να κρατούν αποστάσεις, προβάλλοντας διάφορες προσχηματικές «ενστάσεις», π.χ. για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στη Σαουδική Αραβία. Χώρα που, ας μην ξεχνάμε, είναι πλέον η πρώτη (από το 2014) παγκοσμίως σε στρατιωτικές δαπάνες και αγορές όπλων. Εξέλιξη που ίσως αντικατοπτρίζει πυρετώδεις προετοιμασίες είτε για έναν εσωτερικό πόλεμο (π.χ. κατά της σιιτικής μειονότητας στις ανατολικές επαρχίες της χώρας) είτε για ένα σημαντικό περιφερειακό πόλεμο, που θα ανατρέψει τις σημερινές ισορροπίες στο γεωπολιτικό χάρτη. Ισως και η σημερινή επέμβαση του 10μελούς στρατιωτικού συνασπισμού που βομβαρδίζει την Υεμένη από τις 26 Μάρτη, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, να είναι μία «μικρή πειραματική δοκιμή». Στο μεταξύ, ιμπεριαλιστές τύπου Ολάντ μπορούν να προωθούν τις μπίζνες για λογαριασμό των μονοπωλίων, βουτώντας τα χέρια τους στο αίμα σημερινών και επόμενων επεμβάσεων.