H κοινή δήλωση την περασμένη βδομάδα του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα και του προέδρου της Κομισιόν Ζ. Κ. Γιούνκερ, ανοίγει το δρόμο για την τελική συμφωνία με τους δανειστές. Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει διάπλατα και την πόρτα, για να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί η αντεργατική πολιτική, έστω και με άλλο περιτύλιγμα.

Η κοινή δήλωση είναι συνέχεια της περίφημης συμφωνίας της 20ής του Φλεβάρη. Αποτελεί απροκάλυπτη ομολογία ότι τα μνημόνια όχι μόνο δεν αποτελούν παρελθόν, όπως δημαγωγικά διαδίδει η κυβέρνηση, αλλά ότι η διαπραγμάτευση κινείται στο αντιλαϊκό πλαίσιο της γνωστής διαδικασίας «αξιολόγησης» του μνημονίου από τους «θεσμούς».

Οι συγκεκριμένες αναφορές στο Ασφαλιστικό και στα Εργασιακά, είναι επιβεβαίωση ότι και τα δύο παραμένουν ανοιχτά στο τραπέζι, προοιωνίζοντας νέα επώδυνα μέτρα σε βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων.

Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση παζαρεύει τα πάντα, παλιά και νέα μέτρα, ενώ οι όποιες ενστάσεις της αφορούν επιμέρους ζητήματα, που σε καμιά περίπτωση δεν θίγουν τον σκληρό πυρήνα των ανατροπών που επιβλήθηκαν στα χρόνια της κρίσης. Ετσι, ακόμα και αυτά τα ελάχιστα ψίχουλα που υποσχέθηκε προεκλογικά μπαίνουν τουλάχιστον υπό αμφισβήτηση.

Το σχέδιο νόμου για τον κατώτερο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που έτσι και αλλιώς δεν αποκαθιστά τις τεράστιες απώλειες της προηγούμενης πενταετίας, ούτε επαναφέρει τις ανατροπές που επιβλήθηκαν στο καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τίθεται υπό την αίρεση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

Επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες, η συγκυβέρνηση εξετάζει να μην αποδώσει τελικά τη 13η σύνταξη στους συνταξιούχους μέχρι 700 ευρώ μεικτά, όπως υποσχόταν, αλλά να την μετατρέψει σε επίδομα, το οποίο θα δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια και για όσους λαμβάνουν σύνταξη μέχρι 500 ευρώ, δηλαδή σε ακόμα λιγότερους.

Σε κάθε περίπτωση, οι διατυπώσεις της κοινής δήλωσης δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα θετικό από την έκβαση της διαπραγμάτευσης, καθώς θεωρούνται ως δεδομένες οι μέχρι τώρα νομοθετικές παρεμβάσεις και τα αποτελέσματά τους, ενώ «φωτογραφίζονται» και νέα επώδυνα μέτρα για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

Ειδικότερα, στην κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ, σημειώνουν ότι στη μεταξύ τους τηλεφωνική επικοινωνία που προηγήθηκε, «ιδιαίτερη μνεία έγινε στη σημασία των μεταρρυθμίσεων για εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος, ούτως ώστε να καταστεί δίκαιο, δημοσιονομικά βιώσιμο και αποτελεσματικό στην κατεύθυνση αποφυγής της φτώχειας της τρίτης ηλικίας».

Και μόνο η αναφορά στην ανάγκη «εκσυγχρονισμού του συνταξιοδοτικού συστήματος» αποτελεί ομολογία από την πλευρά της κυβέρνησης ότι όχι μόνο δεν αμφισβητεί τις αντιασφαλιστικές ανατροπές που επιβλήθηκαν την προηγούμενη πενταετία, αλλά ότι ανοίγει ο δρόμος και για πρόσθετα μέτρα.

Πρόκειται για διατύπωση - «καρμπόν» που υπήρχε και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, με την οποία νομιμοποιούνταν όλο το αντιασφαλιστικό οικοδόμημα των μνημονίων, το οποίο μείωσε το εισόδημα από συντάξεις πάνω από 10 δισ. ευρώ! Μόνο η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, για τις οποίες όλοι οι συνταξιούχοι έχουν καταβάλει τις ανάλογες εισφορές, τους στερούν κάθε χρόνο (από το 2013) το ποσό των 4,6 δισ. ευρώ.

Ταυτόχρονα, γίνεται αποδεκτή και η γενική αύξηση των ορίων ηλικίας στο 67ο έτος και η υποχρέωση για 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας και αδιάλειπτης ασφάλισης, προκειμένου να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη. Αυτή μάλιστα, θα ανέρχεται στο 48% του συντάξιμου μισθού, από το 70% που ίσχυε πριν και μάλιστα με 35 χρόνια Ασφάλισης.

Ολα αυτά η κυβέρνηση τα αποδέχεται. Οι ενστάσεις της για να μην υπάρξουν τώρα επιπλέον αυξήσεις στα όρια ηλικίας για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, για τις οποίες ισχύουν μεταβατικές διατάξεις, αφορούν λιγότερο από το 10% των σημερινών ασφαλισμένων. Ετσι, οι όροι που αφορούν το υπόλοιπο 90% των σημερινών ασφαλισμένων και πολύ περισσότερο των νέων γενιών που μπαίνουν στην παραγωγή και στην Ασφάλιση, έχουν προκαθοριστεί.

Η επίκληση να γίνει το συνταξιοδοτικό σύστημα «δίκαιο» είναι παρμένη από τη φρασεολογία του μνημονίου και αντιγράφει πλήρως τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όταν επικαλούνταν την δήθεν «δικαιοσύνη» για να ψηφίσουν τα σχετικά νομοσχέδια. Στην πραγματικότητα, «δικαιοσύνη» για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του σημαίνει εξίσωση προς τα κάτω των δικαιωμάτων για όλους τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους.

Το ίδιο ισχύει και για το στόχο να είναι το σύστημα «δημοσιονομικά βιώσιμο». Πρόκειται για ένα κριτήριο - μόνιμη καρμανιόλα για τις συντάξεις, αφού ευθέως παραπέμπει σε διαρκή συρρίκνωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης.

Ομως, με την ανεργία στο 25%, την εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων στα ύψη και τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο ΙΚΑ, καθώς και τη συμπίεση των μισθών, είναι φανερό ότι οι συντάξεις, σημερινές και μελλοντικές, θα βρίσκονται συνεχώς υπό απειλή. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε ότι για φέτος το έλλειμμα του ΙΚΑ και του ΟΑΕΕ - σύμφωνα με τους προϋπολογισμούς τους - αγγίζει το 1,5 δισ. ευρώ.

Αυτό σημαίνει τη λήψη νέων μέτρων, καθώς δεν προβλέπεται πρόσθετη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μετά από τα παραπάνω, η αναφορά στη φτώχεια των συνταξιούχων ακούγεται τουλάχιστον ως πρόκληση και κοροϊδία.

Το ίδιο αποκαλυπτικές είναι οι διατυπώσεις της ανακοίνωσης και για τα Εργασιακά. Τσίπρας και Γιούνκερ δηλώνουν ότι «συζήτησαν την ανάγκη οι μισθολογικές εξελίξεις και οι θεσμοί της αγοράς εργασίας να διαδραματίσουν έναν υποστηρικτικό ρόλο στη δημιουργία θέσεων εργασίας, στην ανταγωνιστικότητα και την κοινωνική συνοχή.

Σε αυτό το πλαίσιο, υπήρξε σύγκλιση απόψεων γύρω από το ρόλο ενός μοντέρνου και αποτελεσματικού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων, το οποίο θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσω ευρείας διαβούλευσης και να πληροί τα υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα».

Αυτή η διατύπωση ρίχνει βαριά τη σκιά της ακόμα και σ' αυτές στις κουτσουρεμένες προεκλογικές υποσχέσεις για τον κατώτερο μισθό και την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων. Το σχετικό σχέδιο νόμου του υπουργείου Εργασίας που έχει αποσταλεί στην ΟΚΕ, μετά και τη χτεσινή εξέλιξη, είναι φανερό ότι παραπέμπεται στις αποφάσεις που θα προκύψουν από την τελική διαπραγμάτευση με τους δανειστές.

Επιπλέον, η διασύνδεση των εργασιακών σχέσεων με το στόχο της «δημιουργίας θέσεων εργασίας», θέση που επιμόνως επαναλαμβάνουν οι εργοδοτικές ενώσεις και συνόδευε ως πρόσχημα όλες τις μέχρι τώρα αντεργατικές ανατροπές, είναι αποκαλυπτική για το πού οδηγούν τα πράγματα κυβέρνηση και δανειστές.

Τα παραπάνω αναγνωρίζονται από την ελληνική κυβέρνηση, τη στιγμή που - όπως καταγράφει σχετική μελέτη του ΟΟΣΑ - ο κατώτερος μισθός στη χώρα μας είναι όχι μόνο χαμηλός, αλλά στην περίπτωση τετραμελούς οικογένειας με έναν εργαζόμενο, αυτός θα έπρεπε να εργάζεται μέχρι και 70 ώρες τη βδομάδα, προκειμένου να μην κινδυνεύει να βρεθεί το νοικοκυριό του κάτω από το όριο της φτώχειας.