Ενδεικτική των διεργασιών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι και η κοινή δήλωση που στις 16 Μάρτη έδωσαν στη δημοσιότητα Αγκυρα και Βρυξέλλες, μετά από την επίσκεψη του Επιτρόπου Ενέργειας της ΕΕ, Μάρος Σέφκοβιτς στην τουρκική πρωτεύουσα και την υπογραφή «Μνημονίου Συνεργασίας» ανάμεσα στις δύο πλευρές για τη σύσφιξη της συνεργασίας στην Ενέργεια, αλλά και άλλους τομείς.

Στο πλαίσιο της έναρξης «Ενεργειακού Διαλόγου Υψηλού Επιπέδου», αλλά και της «Στρατηγικής Ενεργειακής Συνεργασίας ΕΕ - Τουρκίας», η Κοινή Δήλωση σημειώνει ότι «η Τουρκία αποτελεί μια φυσική ενεργειακή γέφυρα και έναν ενεργειακό κόμβο μεταξύ ενεργειακών πηγών στη Μέση Ανατολή και τις περιοχές της Κασπίας και τις ενεργειακές αγορές της ΕΕ», αλλά και ότι «η ΕΕ και η Τουρκία αποδίδουν μεγάλη σημασία στη μεταξύ τους συνεργασία στον κλάδο της Ενέργειας».

Η Δήλωση καταγράφει την εκτίμηση ότι «η προσαρμογή της ενεργειακής νομοθεσίας της Τουρκίας ως προς το "ενεργειακό κεκτημένο" (σ.σ. δηλαδή τις προϋποθέσεις που η ΕΕ ορίζει ως πεδίο ενίσχυσης της μονοπωλιακής δράσης) έχει ολοκληρωθεί... Υπό αυτό το πρίσμα, οι δύο πλευρές συμφώνησαν από κοινού να βελτιώσουν τη συνεργασία και τον πολιτικό τους διάλογο στον ενεργειακό τομέα, που παίζει ρόλο - κλειδί στις σχέσεις τους. Η Τουρκία και η ΕΕ έχουν δηλώσει τη βούλησή τους να συνεργαστούν περαιτέρω για τη διασφάλιση και τη διαφοροποίηση των ενεργειακών τους προμηθειών και τη διασφάλιση ανταγωνιστικών ενεργειακών αγορών».

Μάλιστα, υπογραμμίζεται ότι «η έναρξη του Διαλόγου Υψηλού Επιπέδου αντανακλά καθαρά τη δέσμευση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως αντανακλάται και στη Στρατηγική Ευρωπαϊκής Ενωσης που υιοθετήθηκε στις 25 Φλεβάρη 2015, για την ανάπτυξη στρατηγικών ενεργειακών εταιρικών σχέσεων με αυξανόμενα σημαντικές χώρες παραγωγής και μεταφοράς Ενέργειας».

Ακόμα, η Δήλωση σημειώνει ότι ως «εταίροι» τα δύο μέρη προωθούν την ανάπτυξη του «Νότιου Διαδρόμου» και «θα συνεχίσουν να συνεργάζονται για την υλοποίηση του σχεδίου που αφορά τον ΤΑΝΑP», που χαρακτηρίζουν «ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια προμηθειών της ΕΕ και της Τουρκίας». Καταλήγει, σημειώνοντας ότι αποτελεί «αμοιβαίο συμφέρον» η ανάδειξη της Τουρκίας σε «περιφερειακό ενεργειακό κόμβο» και τονίζοντας ότι «μια τακτική ανταλλαγή πληροφοριών για ενεργειακή συνεργασία σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο θα λειτουργούσε προς όφελος και των δύο πλευρών».

Τα παραπάνω καταγράφουν αν μη τι άλλο την «πρόθεση» σημαντικής μερίδας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων να «εμπιστευτούν» στην Τουρκία ρόλο βασικού τους διαμετακομιστή Ενέργειας, δηλαδή βασικού κρίκου σε όλη την παραγωγική διαδικασία. Αν κάτι τέτοιο προχωρήσει το επόμενο διάστημα, δεν αποκλείεται να σηματοδοτήσει ευρύτερες ανακατατάξεις στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ. Είναι κατανοητό ότι το ενδεχόμενο η Τουρκία να αναλάβει ρόλο «εγγυητή» της «ενεργειακής της ασφάλειας» της ΕΕ δε θα μπορούσε, παρά να επιδράσει και στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, αλλά και στο Κυπριακό, γενικά στις «ισορροπίες» στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το πώς θα εξελιχθούν τα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια μένει να το δούμε. Ομως, από αυτά, προσδοκίες μπορούν να έχουν μόνο τα μονοπώλια, αφού όπως κι αν διαμορφωθούν παλιές και νέες συμμαχίες, αυτές θα αφορούν την καταλήστευση του πλούτου των λαών και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ και το αντίστοιχο παράδειγμα του άλλου «ενεργειακού κόμβου» αυτού της Ουκρανίας είναι ιδιαίτερα διδακτικό για το πού μπορούν να οδηγήσουν οι αστικές τάξεις τα πράγματα.