«Δε θα απασχολούσα τις στήλες του "Ρ", αν δεν επρόκειτο για ένα θέμα, που, αν δεν είναι τόσο σοβαρό όσο εγώ το θεωρώ, τουλάχιστον δίνει το μέτρο της βίας και του παραλογισμού της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Κι αυτό το τονίζω, επειδή θα φανεί αρχικά πως πρόκειται για οικογενειακό ζήτημα, αλλά δεν είναι. Είμαι, όπως καταλαβαίνετε, οπαδός και φίλη του ΚΚΕ. Θα ήθελα να είχα οργανωθεί από παλιά και δεν το έκανα, για δυο λόγους: Επειδή θεωρούσα ότι πρέπει κανείς να είναι πολύ ακέραιος χαρακτήρας για να μπορεί να φέρει την τιμή του μέλους του Κόμματος και δεν αισθανόμουν πάντα έτσι. Και δεύτερον - που είναι και το θέμα μας - επειδή, από πολλά χρόνια, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κρατούσαν με διαρκείς υποσχέσεις και εκβιασμούς, όμηρο τον πατέρα μου (και δεμένα τα χέρια μου). Ο πατέρας ήταν μουσικός και φυτοζωούσε, όπως και πολλοί άλλοι, περιμένοντας την πολυπόθητη "τιμητική σύνταξη", που του είχαν τάξει από το 1981. Τελικά, πρόλαβε και την πήρε εν ζωή, πριν λίγο καιρό, σε ηλικία 86 ετών!

Από κει και πέρα, αντί να σταματήσει η ομηρία του, έγινε χειρότερη. Τώρα υπάρχει η διαρκής απειλή, μήπως του κόψουν τη σύνταξη! Και επειδή εγώ μένω μαζί του (είναι χήρος και εγώ ανύπαντρη) και οι ιδέες μου είναι γνωστές στον κύκλο μας, το κλίμα της τρομοκρατίας και των καλυμμένων καθημερινών εκβιασμών από το στενό περίγυρο του ΠΑΣΟΚ δεν περιγράφεται.

Από όλα αυτά, καταλαβαίνετε ότι εμποδίζομαι να περάσω στη δράση (αν, βέβαια, θα με ήθελε το Κόμμα), αλλά και έστω να εκδηλωθώ, συμμετέχοντας απλά, σε διάφορες εκδηλώσεις του Κόμματος, όπως τόσο πολύ θέλω. Εμποδίζομαι, όχι επειδή φοβάμαι για μένα, αλλά επειδή αναρωτιέμαι πόση ζωή μένει ακόμη στον 86χρονο πατέρα μου, που δεν τον «πάνε» πια τα πόδια του, για να δεχτεί και το χτύπημα της διακοπής της σύνταξης.

Ετσι, λοιπόν, περιορίζομαι στο να αγοράζω το "Ρ", να ψηφίζω το Κόμμα, να πηγαίνω σε κάποιες μόνο συγκεντρώσεις μακριά από την περιοχή μου. Σταμάτησα, να φανταστείτε, τη συνδρομή στην ΚΟΜΕΠ, που είχα κανονίσει να έρχεται στο σπίτι με το ταχυδρομείο, γιατί κάποιοι τρομοκράτησαν τον πατέρα μου, με διακοπή της σύνταξης.

Αναρωτιέμαι, αν πράττω λογικά και σωστά, ή αν είμαι μια δειλή που θα μετανιώσει για τους δισταγμούς της... Θεώρησα αναγκαίο να απευθυνθώ σε ένα βήμα, όπου ακούγονται οι φωνές διαμαρτυρίας και οι καταγγελίες εναντίον κάθε βρώμικης κατάστασης... Σας γράφω τα στοιχεία μου, αλλά, παρακαλώ, για ευνόητους λόγους να μην τα γράψετε».

Σημείωση «Ρ»: Δυστυχώς, δεν είστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι, που αντιμετωπίζουν τα ίδια ή ανάλογα με σας προβλήματα. Ομως, ο αγώνας είναι η καλύτερη απάντηση σ' αυτές τις βρώμικες καταστάσεις που αναφέρετε. Στο κάτω - κάτω, δεν είναι χάρη, αλλά δικαίωμα η συνταξιοδότηση του πατέρα σας. Και η διεκδίκηση και υπεράσπισή του είναι ο καλύτερος τρόπος για την κατοχύρωσή του. Κι αυτό μας αφορά όλους, χωρίς εξαιρέσεις και ανεξάρτητα από τα προσωπικά προβλήματα που μας δημιουργούν, τα οποία, κι αυτά, μπορεί να ξεπερνιούνται μέσα στον αγώνα.