Η όσμωση μεταξύ της σκηνοθέτιδας - που δεν επεμβαίνει για να αποτρέψει τον εμφανή μανιχαϊσμό - και της πρωταγωνίστριας ως φυσικού προσώπου και δραματουργικού χαρακτήρα είναι τέλεια σε αυτήν την αναγκαία, στρατευμένη και πυκνή ταινία, ίδια χτύπημα που βρίσκει το στόχο. Η ιδιαιτερότητα του φιλμ δεν συνίσταται στις «καταστάσεις», αυτές είναι χρόνιες και αμετάβλητες, αλλά στο «βλέμμα», στην «οπτική» της σκηνοθέτιδας που είναι παρούσα στην οθόνη μαζί με μια οργή που απορρίπτει όποια συναίνεση.

Κόσμημα λακωνικότητας και ειρωνείας, πορτρέτο της καθημερινότητας των Παλαιστινίων σε μια χώρα διάσπαρτη από σταθμούς ελέγχου, «Το αλάτι της γης» αφηγείται απλά, πειστικά, νευρικά αλλά με ευαισθησία για τη μνήμη και τα τρία στάδια της εξορίας: Τη γη, τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και τη διασπορά ενός ολόκληρου λαού που θυσιάστηκε στο βωμό συμφερόντων.

Κατοχή, φτώχεια, ανεργία και προσβολές ατέλειωτες σε κάθε πόστο ελέγχου, να η ζωή των Παλαιστινίων που περιγράφεται με δύναμη αγανάκτησης ουδόλως συνηθισμένη, που κάνει την ταινία να παίρνει θέση υπέρ των Παλαιστινίων. Σαν σύνολο το φιλμ στρατεύεται στην επιστροφή του Παλαιστινιακού λαού στα υπό κατοχή εδάφη του. Και η Σοράγια επέστρεψε στη Ραμάλα για να ασκήσει το δικαίωμά της στην επιστροφή...

Με τους: Σουχέιρ Χάμαντ, Σάλεχ Μπάκρι, Ριγιάντ Ιντέις, κ.ά.

Παραγωγή: ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΓΑΛΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΕΛΒΕΤΙΑ (2008)