... και στις δημοσιογραφικές προβολές!!! Εχουν υπάρξει ουκ ολίγες δημοσιογραφικές προβολές συνοδεία οργάνων σεκιούριτι... Ομως, το πρωτοφανές που συνέβη λίγο πριν τη δημοσιογραφική (Τρίτη18/11,ώρα 12.00, στον κινηματογράφο Ιντεάλ) της αμερικάνικης παραγωγής «Τhe Hunger Games: Η Επανάσταση - Μέρος 1», επιβάλλεται να τύχει αποφασιστικής καταγγελίας, όχι μόνο αυτών που δουλεύουν ποικιλότροπα με το σινεμά, αλλά κυρίως των θεατών. Ιδού λοιπόν το ηλεκτρονικό μήνυμα που λάβαμε από την εταιρεία διακίνησης του εμπορεύματος στην Ελλάδα:

«Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η δημοσιογραφική προβολή της ταινίας θα πραγματοποιηθεί παρουσία εταιρείας security που έχει ορίσει η εταιρεία παραγωγής LIONSGATE. Ως εκ τούτου όσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν την προβολή οφείλουν να ακολουθήσουν τις παρακάτω οδηγίες:

Α) για την είσοδο τους στην αίθουσα θα πρέπει να επιδεικνύουν την αστυνομική τους ταυτότητα ή την δημοσιογραφική τους διαπίστευση . Β) κατά την είσοδό τους θα πρέπει να παραδίδουν το κινητό τους τηλέφωνο στην εταιρεία security η οποία θα το φυλάσσει μέχρι την έξοδό τους Γ) Η εταιρεία Security θα ελέγξει τις τσάντες τους για τυχόν κάμερες - στην περίπτωση που κάποιος δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο παρακαλείται να μην φέρει κάποια τσάντα. Στην περίπτωση που φέρει όμως αποδέχεται να γίνει έλεγχος. Η μη τήρηση κάποιων από τα παραπάνω θα σημαίνει απαγόρευση της εισόδου στην αίθουσα».

Παρά τις έντονες αρχικά, καθολικές διαμαρτυρίες, ήταν ελάχιστοι αυτοί που δε δέχτηκαν να συμμορφωθούν με ...τας υποδείξεις, για λόγους που μπορεί κανείς να φανταστεί... Εσείς όμως, με την ιδιότητα του θεατή, θα το δεχθείτε αυτό;

Κατά τ' άλλα, βδομάδα με πολλές πρεμιέρες που εκπέμπουν μέτριες έως μετριότατες δονήσεις. Ευτυχώς που συνεχίζεται, στις ίδιες αίθουσες, μεταξύ άλλων στο «Αστυ», το αριστούργημα του Ρόι Αντερσον «Ενα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» (2014), αλλά και επανεκδόσεις εκπληκτικές που βγαίνουν στην «Αλκυονίδα», όπως τα τέσσερα σοβιετικά αριστουργήματα του «σαιξπηριστή» σκηνοθέτη Γκριγκόρι Κόζιντσεφ. Ο «Αμλετ» (1964), ο καλύτερος όλων των εποχών με τον Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, ο «Βασιλιάς Ληρ» (1971), ο «Δον Κιχώτης» (1957) και η βωβή «Νέα Βαβυλώνα» (1929). Δεν ξεχνάμε, επίσης, το 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη και τις παράπλευρες εκδηλώσεις του... Στις πρεμιέρες της βδομάδας τώρα: Βλέποντας την εξιδανικευμένη, εφηβική και σε πολλά επίπεδα ανέντιμη βρετανική πολεμική παραγωγή «Fury» (2014), αισθάνεσαι την ανάγκη να γιουχάρεις την παρέα που έκανε αυτό το φιλμ, που για να δείξει τη φρίκη του πολέμου, κάνει χρήση όλου του φάσματος απίστευτης βίας και αλαζονείας - η εικόνα ενός κεφαλιού που εκρήγνυται σε κομμάτια μοιάζει να αρέσει ιδιαίτερα, αφού επανέρχεται σε τακτά διαστήματα - αλλά και κουρδισμένου στο μάξιμουμ «συναισθηματισμού», «λατρείας των ηρώων» και «πίστης στο Θεό», θεμελιώδη συστατικά του είδους της αμερικάνικης πολεμικής ταινίας. Ωστόσο και οι σύντομες ανάπαυλες της σφαγής είναι τόσο κακοβαλμένες και αδιόρθωτα χαζές που, αποζητάς σχεδόν, την επιστροφή στην «κρεατομηχανή». Ας αφήσουμε την πομπώδη, θρησκευτικού χαρακτήρα μουσική, τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά που λουσμένα σε θεϊκό φως, ανάγονται σε «σωτήρες» εξ ουρανού. Απρίλιος του '45 στη Γερμανία, σε λίγες μέρες τελειώνει ο πόλεμος και οι αμερικάνικες δυνάμεις προχωρούν. Ο Μπραντ Πιτ, με παρατσούκλι «Wardaddy», γεμάτος ουλές και πικρόχολος διοικητής του άρματος μάχης «Fury», επιδίδεται με το ολιγομελές, σκληροτράχηλο πλήρωμα του τανκ, σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Στη μονάδα, αποστέλλεται κατά λάθος, νεαρός άπειρος στρατιώτης ονόματι Νόρμαν - ένα πολιτισμένο άτομο σε απολίτιστο περιβάλλον - που θα καταστεί το βλέμμα του θεατή στο βρωμερό, κλειστοφοβικό άρμα μάχης, αλλά και, η επιφάνεια, πάνω στην οποία ο σκηνοθέτης θα προβάλει τα ρομαντικά πολεμικά του αξιώματα. Ο ειρηνιστής Νόρμαν μαθαίνει στη διάρκεια της ταινίας ότι είναι σωστό να σκοτώνεις όταν έχεις το Θεό στο πλευρό σου! Σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Αγιερ, με τους Μπραντ Πιτ, Σία Λα Μπεφ, Λόγκαν Λέρμαν κ.ά.

Τίτλο «Τζέμα Μπόβερι» έχει το μυθιστόρημα, σε μορφή κόμικ, της Πόσι Σίμοντς που αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στον βρετανικό «Γκάρντιαν» και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1999. Δεν είναι ακριβής εκσυγχρονισμός του κλασικού μυθιστορήματος του Γουστάβου Φλομπέρ «Μαντάμ Μποβαρί» (1857), αλλά ευφυής βάση συζήτησης για την κουλτούρα και τον αντικατοπτρισμό της στην πραγματικότητα. Η γαλλική ταινία «Η άλλη Μποβαρί» (2014) της Αν Φοντέν με τον Φαμπρίς Λουκινί, την Τζέμα Αρτερτον και την Ελσα Ζίλμπερσταϊν, δεν είναι έργο τέχνης αλλά μια συμπαθητική ταινία, που βέβαια εξανεμίζεται με το τέλος της προβολής.

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα στα τέλη του18ου αιώνα στην αποικιοκρατική Αγγλία, το δράμα εποχής «Belle» (2013) σε σκηνοθεσία της Αμα Ασάντε, μεταφέρει δυο, φαεινότερα του ηλίου, μηνύματα: Η σκλαβιά πρέπει να απαγορευτεί και, πρέπει να επιτραπεί ο έρωτας, πάνω και πέρα, από φυλετικά όρια. Οι Βρετανοί ως γνωστόν έχουν εξειδίκευση στην παραγωγή καλοφτιαγμένων προϊόντων εποχής για σινεμά και τηλεόραση, αλλά αυτά που ξεχωρίζουν είναι λιγοστά. Σαν σύνολο, η ταινία εκφράζεται σαφέστατα, κάτι που δεν ισχύει για το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που σκιαγραφείται με αοριστία και δύσκολα κινεί το ενδιαφέρον του θεατή... Πάντως, ο Τομ Γουίλκινσον είναι, ως συνήθως, εξαιρετικός.