Ξεφτισμένα ιδεολογήματα | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ξεφτισμένα ιδεολογήματα

Δεν έχω δει νομοσχέδιο μεταρρυθμιστικό, ειδικά σε αυτόν τον παροξυσμό των τελευταίων ετών των μνημονιακών κυβερνήσεων, που να μην συγκεντρώνει τον πλούτο και την παραγωγική δραστηριότητα σε οποιονδήποτε τομέα και σε όλο και λιγότερα χέρια. Αλλωστε, αυτό είναι η πολιτική των μνημονίων», ανέφερε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Θ. Δρίτσας την Τετάρτη, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στο Γ' Θερινό Τμήμα της Βουλής, του νομοσχεδίου για την εφοδιαστική αλυσίδα «logistics».

«Πολιτική των μνημονίων», λοιπόν, η λειτουργία και η δράση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος που συγκεντρώνει τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι στα χέρια μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών... «Πολιτική των μνημονίων» και το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και όχι ενσωμάτωση των σχετικών οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την παράδοση στους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους όλου του πλέγματος της μεταφοράς, αποθήκευσης και διανομής εμπορευμάτων, ούτε στήριξη του στόχου της ντόπιας αστικής τάξης να κάνει τη χώρα μεταφορικό και ενεργειακό κόμβο...

Στις αποπροσανατολιστικές για το λαό επισημάνσεις του όμως, περί «μνημονιακής πολιτικής», ο Θ. Δρίτσας πήρε απάντηση από τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλο, ο οποίος τόνισε: «Αυτή η άποψη είναι ανιστόρητη. Η υπόθεση των διευρωπαϊκών δικτύων, της απελευθέρωσης της αγοράς και των μεταφορών είναι από τις αρχές της δεκαετίας του '90 - τότε που ο Συνασπισμός ψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και βεβαίως τότε δεν υπήρχε κανένα απολύτως μνημόνιο.

Αυτή η ανιστόρητη αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να έχει στο απυρόβλητο, πρώτον, τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση του λαού, τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που θέλουν να διευκολύνουν την επέκταση της δράσης τους σε νέους τομείς, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς.

Δεύτερον, αφήνει στο απυρόβλητο την ίδια την ΕΕ και την πολιτική της, τις στρατηγικές της επιλογές, όπως είναι η απελευθέρωση των μεταφορών και συνολικά η απελευθέρωση στο πλαίσιο της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Τρίτον, αφήνει στο απυρόβλητο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, φέρνοντας ως επιχειρήματα χρεοκοπημένες απόψεις, ότι μπορεί, δηλαδή, να υπάρχει ένας καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Αντιλήψεις πολύ παλιές, οι οποίες πουθενά δεν έδωσαν κανένα αποτέλεσμα και οδήγησαν στον ευνουχισμό και στην αλλαγή του ταξικού χαρακτήρα του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος, μετατρέποντάς το επί της ουσίας σε μηχανή εξυπηρέτησης και στήριξης των συμφερόντων της αστικής τάξης και των μονοπωλιακών ομίλων».