Οι εξελίξεις που ήδη «τρέχουν», αλλά και όσες κυοφορούνται στο Ιράκ, δεν είναι άσχετες με διάφορα «κομμάτια» που φαίνεται να συνθέτουν το παγκόσμιο παζλ της «ανάγκης» δράσης κατά των «ακραίων ισλαμιστικών» και «τρομοκρατικών οργανώσεων».

Τέτοιο «καμπανάκι» συναγερμού «ήχησε» την περασμένη βδομάδα και μετά από την ανακοίνωση του αρχηγού της «Αλ Κάιντα» Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι για ίδρυση παρακλαδιού της οργάνωσης στη Νότια Ασία που «θα υψώσει τη σημαία του τζιχάντ» και θα παλέψει για την αναγέννηση του «χαλιφάτου» σε Μιανμάρ, Μπανγκλαντές και ορισμένες περιοχές της Ινδίας.

Αντίστοιχα, η συνέχιση των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ ισλαμιστικών ομάδων στη Λιβύη (όπου φέρονται να έχουν κλαπεί 11 επιβατηγά αεροσκάφη) τροφοδοτεί «σενάρια» μέχρι και για τρομοκρατική επίθεση στη βόρεια Αφρική ή και τη Σαουδική Αραβία, εν όψει της 11ης του Σεπτέμβρη.

Οι πολέμιοι του «ακραίου Ισλάμ» - σύμφωνα με τη δική τους ορολογία - και υπερασπιστές των «δυτικών αξιών» της ελευθερίας και της ειρήνης (σ.σ. μιας ελευθερίας και μιας ειρήνης που επιτρέπει στα μονοπώλια να ξεζουμίζουν εργάτες και να λεηλατούν τον πλούτο των λαών) μοιράζουν ρόλους σε πολλές γωνιές της Γης.

Σ' αυτό το πλαίσιο, πυκνώνουν καθημερινά σε πολλές χώρες οι συλλήψεις (φερόμενων ως) μελών ή ατόμων που οι αρχές λένε ότι σκόπευαν να παλέψουν στο πλευρό του «ΙΚ».

Σχέδια κατά της «απειλής των τζιχαντιστών» δυναμώνουν και στην Αφρική, καθώς ο Ομπάμα έτρεξε την Παρασκευή να θριαμβολογήσει για το θάνατο του Αχμεντ Γκοντάν, ηγέτη της ισλαμιστικής οργάνωσης «Αλ Σεμπάμπ» στη Σομαλία που φέρεται να έγινε στόχος πρόσφατων αμερικανικών αεροπορικών επιθέσεων. Η «κόκκινη κλωστή» των κινδύνων κατά της «δημοκρατίας» συνδέει εξελίξεις σε γειτονικές ή όχι χώρες, ακολουθώντας το ανοιχτά ή συγκαλυμμένα διακηρυγμένο ενδιαφέρον μονοπωλίων να ενισχύσουν τις μπίζνες τους σε αντίστοιχες περιοχές.

Οι εξελίξεις, σε κάθε περίπτωση, θα εξαρτηθούν και από τις διεργασίες στο εσωτερικό κάθε χώρας και κάθε αστικής τάξης, δεδομένου του ότι τα «παζάρια» για το τι θα χάσει και τι θα κερδίσει κάθε πλευρά γίνονται όλο και πιο σκληρά. Χαρακτηριστική είναι η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση Ομπάμα για «έλλειψη στρατηγικής» απέναντι στο «ΙΚ», επισήμανση που μοιάζει να αφορά το ότι δεν έχει ξεκαθαριστεί τι περιεχόμενο ακριβώς θα πάρει η νέα στρατιωτική παρουσία της Ουάσιγκτον στο Ιράκ. Μερίδες της αμερικανικής πλουτοκρατίας θυμούνται ακόμα πως η επέμβαση του 2003 δεν είχε τα προσδοκώμενα (για αυτές) αποτελέσματα.

Ενδεικτική είναι ίσως η επισήμανση που έγινε σε άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ» την περασμένη Πέμπτη: «Η βασική στρατηγική είναι λογική: δουλειά με εταίρους και συμμάχους, κάνοντάς τους να παλεύουν στο έδαφος. Μην αφήνοντας πια τους φίλους μας στην περιοχή απλά να μας κρατούν το σακάκι ενώ εμείς κάνουμε τη βρώμικη δουλειά. Αυτή τη φορά, η αμερικανική αεροπορική και στρατιωτική βοήθεια θα δοθεί σε χώρες που θα αποδείξουν ότι συμμετέχουν και οι ίδιες ενεργά στον πόλεμο. Λογική στρατηγική αλλά δύσκολη να εφαρμοστεί...»

Οπως και να 'χει, η εργατική τάξη, παρακολουθώντας τις διεργασίες και τις ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, οφείλει να μην εμπλακεί στις «κόντρες» των εκπροσώπων των πολυεθνικών. Να μη βρεθεί να στηρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κανέναν αντιλαϊκό σχεδιασμό. Να προσεγγίσει τις εξελίξεις, αντιμετωπίζοντας τολμηρά την ανάγκη να οργανώσει τη δική της αυτοτελή πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.