Με τη συνδρομή και της ΕΕ, η κυβέρνηση συνεχίζει να ξηλώνει το πουλόβερ της Κοινωνικής Ασφάλισης, με αντιδραστικές παρεμβάσεις στο ισχύον σύστημα, που ούτως ή άλλως καμιά σχέση δεν έχει με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.

Τελευταία εξέλιξη είναι η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία ζητάει από την Ελλάδα να δώσει εξηγήσεις για το γεγονός ότι «οι όροι που επιβάλλει η χώρα, όσον αφορά την ηλικία συνταξιοδότησης για τα μέλη του διπλωματικού σώματος, συνιστούν διάκριση λόγω ηλικίας και, ως εκ τούτου, αντιβαίνουν στην οδηγία για την ισότητα στην απασχόληση (2000/78/ΕΚ)».

Συγκεκριμένα, η Κομισιόν θεωρεί «διάκριση» το γεγονός ότι «οι διπλωμάτες υποχρεούνται να συνταξιοδοτηθούν στην ηλικία των 65 ετών, ακόμη και εάν δεν έχουν συμπληρώσει 35 συντάξιμα έτη», ενώ «οι υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας είναι σε θέση να συνεχίσουν να εργάζονται μέχρι την ηλικία των 67 ετών, προκειμένου να επιτευχθεί ο αριθμός των 35 ετών που απαιτείται για την απόκτηση πλήρων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων».

Από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι η Επιτροπή ζητά να δοθεί η δυνατότητα και στους διπλωμάτες να παραμένουν για παραπάνω χρόνια στην υπηρεσία. Η παρέμβαση αυτή στρώνει το έδαφος για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης συνολικά στο Δημόσιο στο όνομα της «ισότητας», που για την ΕΕ μεταφράζεται να δουλεύουν όλοι μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Η συγκεκριμένη παρέμβαση της Κομισιόν δεν είναι η πρώτη. Το Μάρτη του 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, υιοθετώντας το αντεργατικό σκεπτικό και τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και θεωρώντας ότι η ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων είναι επαγγελματική και όχι κοινωνική, αποφάσισε την εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών και αντρών εργαζομένων στο δημόσιο. Δηλαδή, αποφάσισε να αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από 5 έως και 17 χρόνια.

Οπως σημείωνε τότε ο «Ριζοσπάστης», το κυριότερο στην περίπτωση αυτή είναι πως «ο χαρακτηρισμός της ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων ως επαγγελματικής, σημαίνει πως παύει να έχει την εγγύηση του κράτους. Οτι ο τρόπος λειτουργίας της και το περιεχόμενό της (παροχές, τρόποι υπολογισμού της σύνταξης, όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και άλλα) θα ορίζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξέλιξη που αφορά στο σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο (όχι μόνο τις γυναίκες) και ανοίγει τον "ασκό του Αιόλου" συνολικά για τα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων». Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται και από την τωρινή εξέλιξη.

Τα παραπάνω αποτελούν ένα μόνο τμήμα των αντιασφαλιστικών αλλαγών που είναι ήδη ψηφισμένα και η εφαρμογή τους ξεκινά άμεσα. Μεταξύ των βασικών αλλαγών είναι:

• Η σταδιακή εφαρμογή από 1/1/2015 της νέας κύριας σύνταξης, που στην τελική της μορφή θα αποτελείται από δύο τμήματα: Τη «βασική» σύνταξη, το ύψος της οποίας έχει, αρχικά, καθοριστεί στα 360 ευρώ αλλά θα αναπροσαρμόζεται κάθε χρόνο - δηλαδή θα μπορεί και να μειώνεται - ανάλογα με τα δημοσιονομικά του κράτους. Την «αναλογική» σύνταξη, που θα εξαρτάται από τις εισφορές-έσοδα του Ταμείου. Ο νέος τρόπος υπολογισμού ρίχνει το ποσοστό αναπλήρωσης στο 60%.
• Ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης από τον Ιούλη του 2014 στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (για τους παλαιούς ασφαλισμένους, μέχρι και το 2000, θα ισχύσει ένα μεικτό σύστημα, που συνδυάζει τον παλιό με το νέο τρόπο υπολογισμού). Στην πράξη οι ασφαλισμένοι θα ξέρουν τι εισφορές θα δίνουν αλλά δε θα γνωρίζουν τι σύνταξη θα πάρουν, αν πάρουν. Ο νέος τρόπος θα ισχύσει αργότερα για το σύνολο των ταμείων επικουρικής και εφάπαξ, συρρικνώνοντας κι άλλο τις ήδη τσεκουρωμένες παροχές.
• Η ελάφρυνση των εργοδοτών από ασφαλιστικές εισφορές κατά 3,9 μονάδες που θα αφαιρέσει από τους εργαζόμενους τις αντίστοιχες παροχές, όπως οικογενειακά επιδόματα που δίνονται μέσω ΟΑΕΔ, επιδόματα μητρότητας, ασθένειας, στράτευσης, ανεργίας κλπ.
• Η χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης των ταμείων, κυρίως των επικουρικών, λόγω της κατάργησης μιας σειράς «κοινωνικών πόρων», στους οποίους στήριζαν τη λειτουργία τους, θα επιδεινώσει κι άλλο τις παροχές στους ασφαλισμένους.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν υλοποίηση της «Λευκής Βίβλου» της ΕΕ για την ασφάλιση, η οποία παρουσιάστηκε το Φλεβάρη του 2012. Σε αυτή διακηρύσσεται με σαφήνεια ο στόχος να κυριαρχήσουν τα ιδιωτικά και να συρρικνωθούν περαιτέρω τα δημόσια συνταξιοδοτικά συστήματα, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, λειτουργούν ολοένα και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Στο πλαίσιο αυτό, η ασφάλιση δεν αποτελεί πλέον υπόθεση των κρατών αλλά ατομική υπόθεση των ίδιων των ασφαλισμένων.