Κυριακή 6 Απρίλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 17
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
Ταξική αναμέτρηση η απεργία στις 9 Απρίλη

Από παλιότερη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ
Από παλιότερη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ
Η ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, με τα νέα αντεργατικά μέτρα, αλλά και η «ουρά» νέων αντεργατικών σχεδίων που το ακολουθούν - και που μόνο προσωρινά έμειναν στην άκρη - δείχνουν για μια φορά ακόμα ότι η αντεργατική και αντιλαϊκή λαίλαπα δεν πρόκειται να καταλαγιάσει. Στο αντεργατικό «πακέτο» δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης. Μόνο ο όγκος του μεγαλώνει σε κάθε «επικαιροποίηση» και η συσκευασία του αλλάζει περιτύλιγμα.

Αλλωστε, τα ίδια τα μέτρα που σε αλλεπάλληλες δόσεις έχουν ψηφιστεί και εφαρμόζονται στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν βαθιές ρίζες στις ίδιες τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπηρετούν διαχρονικές ανάγκες του κεφαλαίου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων, που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης έγιναν πλέον όρος απαράβατος για τα μονοπώλια και τις επιδιώξεις τους.

Οπως δεν προέκυψαν ξαφνικά, έτσι και δεν πρόκειται να εκλείψουν με μια μονοκοντυλιά, με ένα κυβερνητικό φιρμάνι, όσο η οικονομία λειτουργεί κάτω από τη σιδερένια φτέρνα της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής και καθοδηγείται από την αρχή του κέρδους.

Τα αντεργατικά μέτρα, το βάθος τους και η ταχύτητα εφαρμογής τους είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου» για τους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους, εγχώριους και ξένους. Απ' αυτά εξαρτάται η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου τα μονοπώλια διαφορετικών κρατών ή των συνασπισμών τους κονταροχτυπιούνται για να επικρατήσουν. Γι' αυτό και δεν νοείται καμιά επιστροφή στο παρελθόν, στην προ κρίσης κατάσταση, όποιο και αν είναι το μείγμα της διαχείρισης που θα επιλεγεί τα επόμενα χρόνια.

Ο χαρακτήρας των μέτρων

Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται προϋποθέτει την «αποτελεσματική εφαρμογή» βαθιών και προαποφασισμένων ανατροπών σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Απ' αυτήν την άποψη, η πρόσφατη τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας, Γ. Βρούτση, σε εκδήλωση στο «Deree College» για το χαρακτήρα των μέτρων, αλλά και για το τι πραγματικά ανησυχεί τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, που για λογαριασμό του ασκούν διαχείριση, είναι υλικό χρήσιμο για συμπεράσματα. Ιδού τι είπε ο υπουργός Εργασίας:

«Θέλω να είμαι σαφής και ειλικρινής. Και εάν ακόμη δεν υπήρχε η πίεση των εκπροσώπων των δανειστών, εάν δεν υπήρχαν μνημόνια και υποχρεώσεις, θα έπρεπε μόνοι μας να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα της οικονομικής, κοινωνικής, αλλά και πολιτικής ζωής του τόπου.

Από εδώ και μπρος, λοιπόν, οφείλουμε να διοχετεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ολοκλήρωση αυτών των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Χρειάζεται η ωρίμανση και το "δέσιμο" όσων αλλαγών έχουν ήδη γίνει, η αφομοίωσή τους από την αγορά και την οικονομία, ώστε να καταστούν λειτουργικές και αποτελεσματικές. Με ψυχραιμία, κοινωνική συνεννόηση και αποφασιστικότητα. Και κυρίως χωρίς "πισωγυρίσματα". Γιατί οι μεγάλες ευκαιρίες δεν δίνονται δεύτερη φορά».

Πρόκειται για μια ομολογία πάνω στην οποία πρέπει να σκεφθούν οι εργαζόμενοι. Γιατί, πράγματι, τα μέτρα ήταν αναγκαία για τη μακροημέρευση του ελληνικού καπιταλισμού, ανεξάρτητα από το πρόβλημα του χρέους, το οποίο έτσι και αλλιώς πάντα υπήρχε.

Το παράδειγμα του Ασφαλιστικού

Αρκεί μόνο να υπενθυμίσουμε την πορεία του Ασφαλιστικού. Τα νομοσχέδια που ψηφίστηκαν στη χώρα μας τα πέντε τελευταία χρόνια, που οδήγησαν σε συντάξεις ψίχουλα και την Κοινωνική Ασφάλιση στον γκρεμό, δεν είναι επιβολές των μνημονίων, ούτε απότοκα της κρίσης. Αντίθετα, περιέχονταν στο γνωστό «πακέτο Γιαννίτση», το οποίο οι εργαζόμενοι κατάφεραν με τους αγώνες τους, το 2001, να αποτρέψουν προσωρινά.

Η απόπειρα να εφαρμοστεί αυτό το πακέτο έγινε τότε από την κυβέρνηση Σημίτη, σε εποχές που ούτε κρίση είχαμε, ούτε, πολύ περισσότερο, μνημόνια. Το αντίθετο, η ελληνική οικονομία την περίοδο εκείνη παρουσίαζε όχι μόνο μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά και με το σύνθημα της «ισχυρής Ελλάδας» οι καπιταλιστικοί όμιλοι ομόθυμα έτρεξαν για την κατάκτηση του βαλκανικού «Ελντοράντο». Κι όμως, σε συνθήκες καπιταλιστικής άνθησης έγινε η πιο μεγάλη απόπειρα για ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Ταυτόχρονα, ο υπουργός Εργασίας δεν κρύβει ότι το έργο της κυβέρνησης δεν έχει τελειώσει. Χρειάζεται, υποστηρίζει, «η ωρίμανση και το "δέσιμο" όσων αλλαγών έχουν γίνει...», ώστε οι ανατροπές που επιβλήθηκαν «να καταστούν λειτουργικές και αποτελεσματικές»! Διατυπώσεις που παραπέμπουν σε νέες νομοθετικές παρεμβάσεις στα Εργασιακά, αλλά και στο Ασφαλιστικό. Δηλαδή, σε νέο κύκλο επίθεσης. Τέλος, η αναφορά του υπουργού Εργασίας στο ενδεχόμενο ενός «πισωγυρίσματος» κρύβει τους φόβους της κυβέρνησης και την ανησυχία της για τη «σταθεροποίηση» αυτών των ανατροπών, που είναι και το ζητούμενο για το μεγάλο κεφάλαιο.

Ούτε εφησυχασμός, ούτε αυταπάτες

Απ' αυτήν την άποψη η οργάνωση των αγώνων και η ανάπτυξη της ταξικής πάλης δεν μπορεί ούτε να υποτάσσονται σε ημερομηνίες, ούτε να αποδέχονται τετελεσμένα. Πολύ περισσότερο, όταν στα συρτάρια τους έχουν και νέα μέτρα. Πράγματι, η κυβέρνηση, διαθέτοντας την πλειοψηφία στη Βουλή, ψήφισε ένα ακόμα αντεργατικό και αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο. Η εφαρμογή αυτών των μέτρων και των άλλων που σχεδιάζουν πρέπει να βρει ισχυρά εμπόδια, ταξικά αναχώματα στους κλάδους και στους τόπους δουλειάς.

Γι' αυτό και η πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη δεν είναι μια μάχη «εκ των υστέρων», όπως θέλουν να την εμφανίζουν ορισμένες δυνάμεις που έχουν σκοπό να την υπονομεύσουν, αλλά μια κρίσιμη ταξική μάχη. Εξίσου επικίνδυνες, όμως, είναι και εκείνες οι δυνάμεις, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, που όλα τα παραπέμπουν - και τα υποτάσσουν - στην «κυβερνητική εναλλαγή», στη «σωτηρία» που θα φέρει η «κυβέρνηση της αριστεράς», της «εθνικής σωτηρίας», ή όπως αλλιώς την ονοματίζουν.

Είναι αυτοί που λένε στους εργαζόμενους ότι η απεργία είναι «χαμένη υπόθεση» και ότι η ψήφος τους είναι αυτή που θα δώσει διέξοδο, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, χωρίς ρήξη με τη στρατηγική της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Από κοντά και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προπαγανδίζουν «πολιτικές απεργίες διαρκείας» και, την ίδια στιγμή, στους χώρους δουλειάς καλλιεργούν την ηττοπάθεια, ότι τίποτα δεν βγαίνει με μια 24ωρη απεργία, καλώντας ουσιαστικά σε απεργοσπασία.

Ολοι στην απεργία!

Οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, δεν κρύβουν τις δυσκολίες και αυτής της απεργιακής αναμέτρησης. Αλλά πότε ήταν εύκολη υπόθεση οι απεργίες στην πράξη και όχι στα χαρτιά, που γίνονταν από πραγματικά ταξικές θέσεις, που έστρεφαν τα βέλη τους κατά της εργοδοσίας, των κομμάτων της, συνολικά κατά της αντεργατικής πολιτικής; Οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν κι από την πείρα τους ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Παρά τις δυσκολίες, παρά τις αντιξοότητες, η οργάνωση της πάλης είναι μονόδρομος.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δεσμευμένες σε αυτή τη γραμμή, δίνουν με αποφασιστικότητα και αυτή τη μάχη. Η πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη μπορεί να γίνει ένας κρίκος στη μακρά αλυσίδα των ταξικών αγώνων που θα ισχυροποιήσει τη θέση των εργαζομένων, θα στριμώξει την κυβέρνηση, θα ανακόψει την επιθετικότητά της, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ακόμα πιο αποφασιστικές μάχες αύριο.

Στις 9 Απρίλη οι εργαζόμενοι, μαζί με το ΠΑΜΕ, με το αγωνιστικό του πλαίσιο, μπορούν να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Μέσα στους αγώνες να ισχυροποιήσουμε την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, μέσα στην ταξική πάλη να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να βάλουμε τη δική μας σφραγίδα στις εξελίξεις.


Γ. ΖΑΧ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ