Η ομαδική αυτή έκθεση γίνεται, όπως αναφέρουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, «για να εκφράσουμε, μέσω των έργων μας, την αντικειμενική πραγματικότητα που βιώνουμε, ή όπως θα θέλαμε αυτή η πραγματικότητα να είναι! Το μάτι μπορεί να αναγνωρίσει νοήματα, αισθήματα, ανθρώπινες λαχτάρες και πόθους».

Και οι πόθοι αυτών των ανθρώπων «δεν είναι μόνο οι εργασιακές διεκδικήσεις, μας λέει η Βάνα Κωστουράκη. Είναι να φτιάξουμε και έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά του πολέμου, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, όλης της εμπόλεμης ανθρωπότητας. Αλλά και τα παιδιά των ναρκωτικών, τα παιδιά που χαρακτηρίζονται ως τερατογενέσεις, αποτέλεσμα των καταστροφών των πολέμων. Θέλουμε να δώσουμε το στίγμα αυτών των παιδιών που έχουν δικαίωμα στη ζωή και εμείς οι μεγάλοι, με τις σκοπιμότητές μας, τους το αφαιρούμε. Παράλληλα, όμως, η τέχνη είναι και μια διέξοδος από την ασχήμια που βλέπουμε και δεν μπορούμε να τη διορθώσουμε. Μια ασχήμια, που είναι συνυπεύθυνη, τονίζει, η κυβέρνηση, τόσο για όσα έγιναν στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και για τις συνθήκες που ζούμε σαν εργαζόμενοι καθημερινά στον "Ευαγγελισμό" και όλοι βλέπουμε στο χώρο της Υγείας».

Από την πλευρά του, ο Γιώργος Χαριτωνίδης παρουσιάζει κυρίως ανάγλυφα, φτιαγμένα όλα από ανακυκλούμενα υλικά, όπως χαρτιά, μέταλλα, κόλλες κλπ. Τα πρόσωπα προέρχονται κυρίως από τη μυθολογία, αλλά δε λείπει και ένα αντιπροσωπευτικό είδος της νοητικής τέχνης. «Η έκθεση αυτή, όπως μας λέει, είναι και μια διέξοδος, ώστε το νοσοκομείο να μην είναι συνυφασμένο μόνο με τον ανθρώπινο πόνο».

Η δική μας προσοχή εστίασε κάποια στιγμή στις αγιογραφίες που παρουσιάζει, μεταξύ άλλων έργων ζωγραφικής, η Παναγιώτα Μπάμπαλη. «Την τεχνική, μας εξηγεί, την έμαθα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Καισαριανής από τους έμπειρους δασκάλους που υπάρχουν εκεί και δίνουν αυτές και όχι μόνο τις ευκαιρίες στους δημότες». Εκεί, μάλιστα, έκανε και την πρώτη επαφή με το κοινό, στην ομαδική έκθεση που διοργανώνει το Πνευματικό Κέντρο για τους μαθητές του, αν και τα έργα της δεν τα πουλάει, αλλά προτιμά να τα χαρίζει στους φίλους της.

Στα μαθήματα που διοργάνωνε πριν τους σεισμούς ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας, έμαθε τις βασικές αρχές και η Ρένα Παππά. Και μετά, το μεράκι την οδήγησε στη δημιουργία αυτών των ξεχωριστών έργων, που, αν έβαζε τίτλο, θα ήταν, όπως μας είπε, «Ειρήνη». «Η ζωγραφική, μας εξηγεί, είναι πρώτα απ' όλα μεράκι, αλλά και μια διέξοδος από τα δύσκολα της καθημερινότητας».