(Συνέχεια από τη σελίδα 1)

Υπάρχει όμως και επιπλέον λόγος. Τους απασχολεί πώς θα προωθηθούν με μεγαλύτερη ταχύτητα μέτρα που αφορούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ή, αλλιώς, τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή το πώς θα προωθηθούν μέτρα όπως: Απελευθερώσεις αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, διαμόρφωση προϋποθέσεων για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου σε τομείς όπως το χονδρεμπόριο, αλλαγές στη χρήση γης κ.ά. Γι' αυτό αναφέρονται και στο δίλημμα: Μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα ή προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Σε αυτήν τη βάση επιδιώκεται να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάκαμψη, να ξεπεραστεί η κρίση, την ίδια επιδίωξη έχει και το «σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης» - κατά την ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ - της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Ο στόχος άλλωστε του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διαφορετικός, η διαφωνία είναι στα μέσα υλοποίησής του. Αυτή η διαπάλη γύρω από το μείγμα διαχείρισης εκδηλώνεται και στην Ελλάδα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ανάμεσα στην Κομισιόν και το ΔΝΤ. Οι δηλώσεις Λαγκάρντ για δημοσιονομική χαλάρωση και περιορισμό χρέους σε χώρες όπως η Ελλάδα, δεν αναιρούν ταυτόχρονα τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Επιβεβαιώνουν ότι στις διάφορες διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» δεν υπάρχει θέση για τα λαϊκά συμφέροντα. Το αντικείμενο της διαπάλης αφορά το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα βγει περισσότερο ή λιγότερο κερδισμένο στη φάση της ανάκαμψης. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να παρακολουθήσουν με προσοχή αυτές τις εξελίξεις, να κατανοήσουν την ουσία τους, να προβληματιστούν από τις αποκαλύψεις που κάνει το ΚΚΕ σε σχέση με το πραγματικό νόημα της όποιας διαπραγμάτευσης και διαπάλης. Να πιστέψουν ότι η διέξοδος δεν βρίσκεται στο πλευρό του ενός ή του άλλου τμήματος της αστικής τάξης, αλλά στη δική τους, ταξικά ανεξάρτητη από την αστική τάξη, οργανωμένη πάλη.