Απαντώντας στα όσα είπε ο Κ. Σημίτης για την ΟΝΕ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Σήμερα ο πρωθυπουργός πρόβαλε το εξής επιχείρημα: Ενα είναι ο κίνδυνος των ελλειμμάτων, λες και προέρχεται από το λαό και, δεύτερον, η ΟΝΕ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ηδη, δηλαδή, έχει βάλει τον εργαζόμενο στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Εμείς θεωρούμε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αψηφήσουν και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ΟΝΕ. Δεν είναι δικός τους στόχος. Αφορά αυτούς οι οποίοι κερδίζουν. Την έννοια για την ΟΝΕ και τη σύγκλιση, ας την έχουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές. Γι' αυτούς είναι δικός τους ταξικός στόχος.

Η λογική που λέει να μπούμε στην ΟΝΕ, να διατηρηθούμε στην ΟΝΕ και να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη, είναι ένας στόχος, ο οποίος αφορά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο και μόνο αυτοί μπορεί να πετύχουν προσέγγιση - σύγκλιση - αν και δε θα πετύχουν - και αυτοί έχουν να κερδίσουν. Θα σταθεροποιήσουν τα κέρδη τους και θα ανοίξουν δρόμους για συνεχή πρόσθετα κέρδη. Δεν είναι ενιαίος στόχος.

Θεωρούμε, λοιπόν, ότι από τα ίδια τα πράγματα, πολύ σωστά βεβαίως, διαγράφονται οι άμεσοι στόχοι πάλης, αλλά το Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, η αγροτιά και οι μικρομεσαίοι πρέπει να έχουν στην πρώτη γραμμή και τις εφεδρείες των επιχειρημάτων τους και της ίδιας της γραμμής της αντεπίθεσης.

Διότι μια συζήτηση, η οποία παίρνει σαν σταθερό ότι υπάρχουν ελλείμματα και πρέπει να πληρώσουν όλοι και ότι υπάρχει και η ΟΝΕ και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι μια συζήτηση χαμένη για τους εργαζόμενους.

Και πρέπει οι εργαζόμενοι να αντεπιτεθούν και όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ΟΝΕ και το Γ` ΚΠΣ. Αναφέρομαι, δηλαδή, σ' αυτά τα ζητήματα που έθεσε σήμερα ο πρωθυπουργός.

Και το πρώτο και το δεύτερο πακέτο και το τρίτο και αυτά τα άλλα λειψά πακέτα που θα ακολουθήσουν δεν αφορούν τους εργαζόμενους ή και αν τους αφορούν είναι ψίχουλα για να υποταχθούν στην κυρίαρχη γραμμή».

«Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, τις δικές μας θέσεις», τόνισε στη συνέχεια, «εμείς πιστεύουμε ότι τα ελλείμματα, αλλά και τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων πρέπει να την εγγυηθεί και οφείλει να την καταβάλει το κράτος και η ισχυρή εργοδοσία.

Επομένως, δεν υπάρχει άλλη λύση, ούτε οι εφάπαξ εισφορές των εργοδοτών μπορούν να συνεισφέρουν. Το πιο σταθερό είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από τους εργοδότες και η πολιτική εκείνη που βάζει εμπόδια στην κερδοφορία.

Αυτά τα "φόροι εισοδήματος" κλπ. είναι παγίδες. Φόροι στα κέρδη και τα κεφάλαια χρειάζονται και, αν θέλετε, όχι να αφήνουμε τα κεφάλαια να αυγαταίνουν σε βάρος των εργαζομένων και μετά δώσε και κάποιο φόρο, αλλά να υπάρχει μια συνολική πολιτική, η οποία περιορίζει τα δικαιώματα των καπιταλιστών, των επιχειρηματικών ομίλων και ανεβάζει τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αναμφισβήτητα, εμείς δεν έχουμε αυταπάτες, ότι μπορεί αυτή η κυβέρνηση να αλλάξει την πολιτική της, ότι μπορεί, π.χ., μια άλλη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας να έχει μια διαφορετική πολιτική και η δημαγωγία της Νέας Δημοκρατίας δεν πρέπει να περάσει.

Αυτό, όμως, που έχει σημασία, είναι οι εργαζόμενοι, ξέροντας ότι πρέπει να παρέμβουν δραστικά στη δραστική αλλαγή και ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δύναμης, πρέπει να διεκδικούν από τώρα ώριμα και δίκαια αιτήματα, ακριβώς για να μπορούν στη συνέχεια να παρέμβουν σε ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές στον τόπο μας. Γιατί διαφορετικά θα είναι ανάμεσα στους στόχους της ΟΝΕ, ανάμεσα στους στόχους των Ολυμπιακών Αγώνων ή όποιους δήθεν εθνικούς στόχους εφευρίσκει η κάθε κυβέρνηση.

Εμείς θεωρούμε ότι σήμερα πρέπει να ανέβουν οι μισθοί και οι συντάξεις, πρέπει να φύγουν από τη μέση οι νόμοι Σιούφα και να μην το ξεχάσουμε αυτό και ας απαντήσει η Νέα Δημοκρατία, θα τους κρατήσει τους νόμους Σιούφα, διότι αυτοί ήδη άνοιξαν το δρόμο για τα 65 χρόνια.

Πρέπει να φύγουν οι νόμοι Σιούφα και, αν θέλετε, όχι μόνο να μείνουμε σ' αυτούς, αλλά οι εργαζόμενοι πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχουν δυνατότητες, οι πολιτικές προϋποθέσεις σήμερα λείπουν, να έχουν συνταξιοδότηση στα 60 οι άνδρες και 55 οι γυναίκες και όχι αυτό το θολό σύνταξη από τα 55 έως τα 65 που γίνεται λάστιχο και επιτρέπει την οροφή των ορίων συνταξιοδότησης.

Εμείς πιστεύουμε ότι με τα σημερινά δεδομένα, όπου οι άνθρωποι ακόμα και όταν δεν υπάρχει ανεργία μπαίνουν αργά στην παραγωγική διαδικασία γιατί σπουδάζουν, τα 30 χρόνια συνεχούς δουλιάς βεβαίως είναι επαρκή για τη συνταξιοδότηση ή, εν πάση περιπτώσει, τα 9.000 μεροκάματα, όχι τα 12.000 και πάνω που λέει η κυβέρνηση.

Η παράταση του μέσου όρου ζωής πρέπει να αποβεί σε όφελος των εργαζομένων και όχι σε βάρος τους. Ετσι που πάμε, μ' αυτό το βιοτικό επίπεδο που υπάρχει σήμερα, με όλη την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα υγείας, σε λίγα χρόνια θα έχουμε μείωση του μέσου όρου ζωής, όπως άρχισε να μειώνεται ο μέσος όρος ζωής στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Ανατολική, αλλά και στη Δυτική Ευρώπη, έχουμε μια ελαφριά κάμψη του μέσου όρου ζωής, που είναι απότοκος της τελευταίας 10ετίας, 15ετίας, ίσως και 20ετίας για ορισμένες χώρες, γιατί, όπως ξέρουμε, στη Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες αυτά τα μέτρα τα νεοφιλελεύθερα ξεκίνησαν πολύ πιο νωρίς.

Και, τέλος, εμείς θα επιμείνουμε στην πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανέργων, των μερικά απασχολουμένων και στην ισότιμή τους αντιμετώπιση με όλους τους άλλους, όπως και των μεταναστών, των ανθρώπων που απ' τις άλλες χώρες για τους ίδιους λόγους που έφυγαν και οι Ελληνες μαζικά, για τους ίδιους λόγους έρχονται εδώ για να βρουν ένα χώρο ζωής και εργασίας, ζώντας και αυτοί από κοινού τα μεγάλα προβλήματα του λαού μας».

Καταλήγοντας, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Εμείς είμαστε αισιόδοξοι για τη στάθμη των αγώνων. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας ότι μπορεί να υπάρχουν όπως είπαμε και άλλη φορά κερκόπορτες υποχώρησης, συναίνεσης. Και σήμερα η υποχώρηση και η συναίνεση δε θα είναι απλώς στο ότι θα στερηθούν οι εργαζόμενοι ένα μέρος των δικαιωμάτων τους. Οι κερκόπορτες της υποχώρησης και της συναίνεσης θα σημάνουν ένα δεύτερο κύμα μέτρων και στον εισοδηματικό τομέα και στον ασφαλιστικό γενικότερα, που θα φέρουν τα πράγματα πολύ πιο πίσω απ' ό,τι φανταζόμαστε.

Τέλος, να πω ότι η κυβέρνηση, διά στόματος Παπαντωνίου, και εμείς δεν προσωποποιούμε τα πράγματα είναι συνολική η κυβερνητική πολιτική, δήλωσε ότι κοινωνικός πόρος μπορεί να βρεθεί από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Ξέρετε ότι τώρα ξεπουλιούνται λιμάνια, μεγάλες εκτάσεις γης που ανήκουν στο λαό ή πρέπει να ανήκουν στο λαό. Ξεπουλιούνται δηλαδή τομείς, που σημαίνει αύξηση της ανεργίας, παραγωγική στασιμότητα σε κλάδους που για την Ελλάδα είναι πάρα πολύ σημαντικοί και για τη διατροφή και για τη διαβίωση, αλλά και για τη φιλολαϊκή ανάπτυξη, όπως την καταλαβαίνουμε εμείς.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι τέτοιοι κοινωνικοί πόροι που θα στηρίξουν τα ασφαλιστικά ταμεία πρέπει να απορριφθούν από τους εργαζόμενους.

Δηλαδή, στην ουσία, κόβουν τα πόδια των εργαζομένων μ' αυτόν τον τρόπο και προσπαθούν να τους ταΐσουν στο στόμα ορισμένα ψίχουλα.

Επομένως, τα μάτια ανοιχτά, οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν και να έχουμε μπροστά μας ένα νέο κύμα επίθεσης. Η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα διεκδικούν, αποσπούν κατακτήσεις με όπλο τον αγώνα, δεν πρέπει να περιμένουν καμία παραχώρηση.

Τίποτε δεν πρόκειται να τους παραχωρηθεί, παρά μόνο με σκληρούς αγώνες. Ολα τα άλλα που λέει η κυβέρνηση με τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων είναι να κερδίσει χρόνο, να κάμψει το κίνημα και μετά να επιτεθεί ακάθεκτη».