Ειδική εκδήλωση πραγματοποίησε η Ενωση Βιομηχανικών Καταναλωτών Ενέργειας (ΕΒΙΚΕΝ) στη Θεσσαλονίκη, με κεντρικό ζήτημα το «κόστος Ενέργειας» στην Ελλάδα και απαίτηση από την κυβέρνηση να παρέμβει για τη μείωσή της. Εστιάζουν στο μεγάλο, όπως λένε, κόστος της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου. Τα ρεπορτάζ των αστικών εφημερίδων κάνουν λόγο και για «σήμα κινδύνου» που εκπέμπουν οι λεγόμενες ενεργοβόρες βιομηχανίες, που «απειλούνται με λουκέτο». Εχουν δώσει, μάλιστα, και χαρακτηριστικά στοιχεία «κόστους» που αποκαλύπτουν την επίθεση στην εργατική τάξη των κλάδων αυτών των βιομηχανιών, αφού μιλούν για μείωση κατά 30% του κεφαλαίου που πληρώνουν για την τιμή της εργατικής δύναμης (30% μείωση του εργατικού κόστους λένε, αλλά η εργατική δύναμη που παράγει πλούτο και κέρδη δεν είναι κόστος), δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης πρώτα καταστρέφεται η εργατική δύναμη, αφού αυτές οι βιομηχανίες, εκτός από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης που σημαίνει σημαντικά φτωχότεροι οι εργάτες, έχουν προχωρήσει και σε απολύσεις.

Ολα αυτά τα δίνουν παραστατικά οι ίδιοι οι βιομήχανοι. Ας το δούμε:

Ο γενικός διευθυντής της ΣΙΔΕΝΟΡ είπε για τον κλάδο της χαλυβουργίας ότι το κόστος Ενέργειας στη χαλυβουργία είναι το 55% του κόστους παραγωγής τη στιγμή που το εργατικό είναι 20%. Και ενώ το εργατικό κόστος έχει μειωθεί κατά 30% τα χρόνια της κρίσης το κόστος Ενέργειας έχει αυξηθεί κατά 50%. Ενας από τους πλέον εξαγωγικούς κλάδους, η χαλυβουργία, υπολειτουργεί και παράγει μόλις 300.000 τόνους χάλυβα, όταν το 2007 που λειτουργούσε στο 80% της δυναμικότητάς της, η παραγωγή των χαλυβουργείων ήταν 2,5 εκατ. τόνους. Ο διευθύνων σύμβουλος της ΧΑΡΤΟΠΟΙΪΑΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ είπε ότι στη Βουλγαρία το κόστος Ενέργειας είναι 60 ευρώ /MWh, όταν στην Ελλάδα είναι στα 100 ευρώ /MWh. Ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής της ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ είπε ότι η εταιρεία πληρώνει το φυσικό αέριο σε τιμή κατά 62% υψηλότερη από το μέσο όρο που πληρώνει η ευρωπαϊκή λιπασματοβιομηχανία. Ο εκπρόσωπος του ΣΕΒΕ (Σύνδεσμος Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδας) και πρόεδρος της ΚΟΛΟΡΑ, είπε ότι «είμαστε αιχμάλωτοι του ενεργειακού κόστους και μένουμε εκτός αγοράς, γιατί πληρώνουμε διπλάσια τιμή από τους ανταγωνιστές μας».

Αυτή η πραγματικότητα για τις «ενεργοβόρες βιομηχανίες» δίνει «σήμα κινδύνου», όπως λένε, αφού έχει μειωθεί δραστικά η παραγωγή τους λόγω κρίσης, πασχίζουν να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και βεβαίως απαιτούν από την κυβέρνηση με την «απειλή του λουκέτου», αφού το ποσοστό κέρδους τους μειώνεται δραστικά, ή μπορεί να έχουν και ζημιές, επομένως κινδυνεύει με παραπέρα συρρίκνωση η βιομηχανία. Θα μπορούσε να πει κανένας ότι είναι φυσική συνέπεια της καταστροφικής δύναμης της κρίσης, που εκτός από εργατική δύναμη καταστρέφει και κεφάλαιο.

Βεβαίως, αυτή η εικόνα εκφράζει και έναν διακλαδικό ανταγωνισμό, ανάμεσα στον τομέα Ενέργειας και στους τομείς της βιομηχανίας όπου ανήκουν οι «ενεργοβόρες επιχειρήσεις». Είναι υπαρκτό ζήτημα το οποίο δεν εμφανίζεται μόνο σε συνθήκες κρίσης. Πάντα υπάρχει. Οι βιομηχανίες θέλουν φθηνή Ενέργεια για να έχουν μειωμένο κόστος παραγωγής και μέσω αυτού να εξασφαλίζουν έναν παράγοντα που συμβάλλει στην αύξηση του ποσοστού κέρδους τους. Αντίθετα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι του τομέα Ενέργειας επιδιώκουν να αυξάνουν τις τιμές για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Σε συνθήκες κρίσης αυτός ο ανταγωνισμός οξύνεται στο έπακρο, ακριβώς επειδή υπάρχει ραγδαία πτώση της παραγωγής. Η ραγδαία πτώση της παραγωγής σημαίνει και ραγδαία πτώση κερδών. Οι βιομηχανίες πασχίζουν να μειώσουν το κόστος παραγωγής για να αντισταθμίσουν την πτώση των κερδών. Ετσι μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και τους εργάτες στην παραγωγή. Κρατώντας επίσης υψηλές τιμές αντισταθμίζουν μέρος της πτώσης των κερδών. Αυτό όμως στην ανταλλαγή εμπορευμάτων μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων, που καθένας θέλει για τον εαυτό του ή μεγαλύτερο κέρδος ή να χάσει λιγότερο, οξύνει το μεταξύ τους ανταγωνισμό. Αλλά έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Εχει σημασία να συνειδητοποιηθεί από την εργατική τάξη ότι όλοι μαζί οι καπιταλιστές, ανεξάρτητα από τους μεταξύ τους οξύτατους ανταγωνισμούς, τη χτυπούν αλύπητα (30% μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης) στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης και των συνεπειών της. Μαζί με τους καπιταλιστές για να υπάρξει διέξοδος υπέρ του κεφαλαίου ή πάλη ενάντια στους καπιταλιστές μέχρι την κοινωνικοποίηση των επιχειρηματικών ομίλων; Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στις συνέπειες της κρίσης (για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μισθό που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες τους, σύνταξη αξιοπρεπής, δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, δωρεάν εκπαίδευση κ.λπ.) δεν μπορεί να ταυτίζεται με τις απαιτήσεις των βιομηχάνων για μείωση μισθών, ώστε να αντέξουν οι επιχειρήσεις, ή για μείωση της τιμής της Ενέργειας, στην προκειμένη περίπτωση. Ας δούμε όμως τη γραμμή που ανέπτυξε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου (ΠΟΕΜ), στην εκδήλωση της ΕΒΙΚΕΝ:

«Κάναμε θυσίες, μειώθηκε το κόστος εργασίας κατά 30% γιατί αγωνιούμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας. Κάναμε κινητοποιήσεις για να μειωθεί το κόστος Ενέργειας, να παραμείνει ζωντανή η βιομηχανία, γιατί η βιομηχανία δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και πλούτο στην κοινωνία. Οι επιχειρήσεις δίνουν μάχη για να κρατηθούν. Οταν η MW κοστίσει 32 ευρώ στη Γαλλία, 35 ευρώ στην Ισπανία, γιατί στην Ελλάδα κοστίζει 80 ευρώ; Αποδεικνύεται όμως ότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να στηριχτεί η παραγωγή σε μία χώρα που δεν είχε κι ούτε έχει ενεργειακή και βιομηχανική πολιτική».

Ποιος είναι ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ που, ως άνθρωπος των βιομηχάνων, ταυτίστηκε με τη στρατηγική τους; Στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, που, στο πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΕΜ, προκειμένου να μη χάσουν την πλειοψηφία για να συνεχίσει η εργοδοτική ρότα της συγκεκριμένης ομοσπονδίας, νομιμοποίησαν πολλούς νόθους αντιπροσώπους. Ετσι κατάφεραν να διατηρήσουν την πρώτη θέση, με δεδομένο ότι είχαν διαφορά μόλις τέσσερις αντιπροσώπους από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, με βάση τα αποτελέσματα για την εκλογή διοίκησης. Η παράταξη του ΠΑΣΟΚ μαζί με τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ πέταξαν από το προεδρείο της ΠΟΕΜ τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Ο εργατοπατερισμός τους, λοιπόν, δεν έχει όρια.

Με τη γραμμή και τη δράση της, η ΠΟΕΜ ταυτίζεται με τους βιομήχανους του κλάδου, στον ανταγωνισμό τους με τους βιομηχάνους στον τομέα Ενέργειας, ταυτίζεται μαζί τους στη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας συνολικά. Αντικειμενικά, η ΠΟΕΜ, συμμετέχοντας στη διακλαδική διαπάλη των επιχειρηματιών για τις τιμές και την αντιμετώπιση της κρίσης, λειτουργεί συντεχνιακά, ενάντια στους εργαζόμενους του ανταγωνιστή κλάδου, ενισχύοντας τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε τμήματα της εργατικής τάξης, λειτουργώντας διασπαστικά.

Στον αντίποδα, βρίσκεται η γραμμή ταξικής αντικαπιταλιστικής ενότητας και δράσης, γραμμή υπεράσπισης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων του κλάδου που εκπροσωπεί, αλλά και των εργαζομένων του κλάδου - ανταγωνιστή, δηλαδή εδώ της Ενέργειας, κοινή πάλη στην κατεύθυνση: παραγωγή για τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τη σωτηρία και τα κέρδη των καπιταλιστών από την κρίση.

Οι κομμουνιστές οφείλουν να κάνουν συστηματική δουλειά στους εργαζόμενους του κλάδου για τις αιτίες της κρίσης, να αποκαλύπτουν ότι οι απαιτήσεις των βιομηχάνων του κλάδου δεν έχουν σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων αλλά με τη σωτηρία των κερδών τους. Οτι τα προβλήματα των εργαζομένων του κλάδου δε θα λυθούν μέσω του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αλλά θα οξυνθούν, ότι η πολιτική της κυβέρνησης δεν υπηρετεί μόνο τους ανταγωνιστές των «ενεργοβόρων βιομηχανιών», αλλά συνολικά τους καπιταλιστές. Οτι ακόμη και αν μειωθεί η τιμή της Ενέργειας δε θα ανακτηθούν τα δικαιώματα που έχασαν οι εργαζόμενοι του κλάδου ακριβώς λόγω ανταγωνιστικότητας. Οι κομμουνιστές οφείλουν με τη δράση τους να ανοίγουν δρόμο ταξικής ενότητας δράσης όλων των κλάδων, όλης της εργατικής τάξης. Με τη γραμμή ότι παραγωγή χωρίς εργάτες δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς καπιταλιστές όμως μπορεί να υπάρχει και να αναπτύσσεται χωρίς κρίσεις και σε όφελος του λαού. Με τη γραμμή που περικλείει το σύνθημα: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».