Παρασκευή 18 Οχτώβρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ενας αχταρμάς σκοπιμότητας

Ο αχταρμάς είναι ένας καλός τρόπος για να επιπλέει κάποιος στις κουβέντες του καφενέ. Οταν όμως ο αχταρμάς γίνεται άρθρο προβολής σε μια μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, τότε παύει να είναι κουβέντα για να περάσει η ώρα, αποκαλύπτεται ως νέτη σκέτη σκοπιμότητα.

«Ο συνδικαλισμός μπορεί στο όνομα "εργατικών δικαιωμάτων" να εξελιχθεί σε μια κερδοφόρα επιχείρηση, από το σχολείο ως το γήπεδο και από τον τρόπο οδήγησης μέχρι το "χτίσιμο" καθηγητών στο πανεπιστήμιο, από το μαχαίρωμα για μια παραγγελιά στο σκυλάδικο μέχρι το μαχαίρωμα του Π. Φύσσα στο Πέραμα, μια ευθεία είναι. Ενας δρόμος. Στρωμένος με τους κοινούς μύθους αριστερών και δεξιών: "το κακό, ο διάβολος για τους μεν - ο καπιταλισμός για τους δε. Η μετά θάνατον ζωή, ο Παράδεισος για τους από εδώ - ο κομμουνισμός για τους απέναντι», γράφει μεταξύ άλλων ο σκηνοθέτης Σ. Γκορίτσας στα ΝΕΑ, αφού πρώτα υιοθετεί ως δεδομένο για την ανάπτυξη της σκέψης του (σκέψης; λέμε τώρα...) την αφήγηση ότι «ένα καράβι για να πιάσει Πέραμα έπρεπε να λαδώσει (...) διότι ήξερε ότι μόλις γέμιζε καράβια το Πέραμα το σωματείο θα άρπαζε την ευκαιρία να κηρύξει απεργία (...) Αποτέλεσμα; Τα καράβια σήμερα επισκευάζονται σε Τουρκία και Κίνα».

Οτι τα βαπόρια χτίζονται στην Κίνα γιατί από εκεί εξασφαλίζουν τα φορτία τους, είναι ένα μόνο από τα πολλά πραγματικά στοιχεία που προσπερνά ο σκηνοθέτης. Αυτός ταινία θέλει να φτιάξει, τι δουλειά έχει να μπλέκει με την οικονομία; Οτι ο συνδικαλισμός στον οποίο αναφέρεται έχει επίθετο «εργοδοτικός - κυβερνητικός», του είναι επίσης αδιάφορο. Αυτός ταινία θέλει να φτιάξει, πού να μπλέκει τώρα με τις κατασκευές του αφεντικού του...

Πράγματι, υπάρχουν διάφοροι μύθοι. Ενας απ' αυτούς λέει ότι δεν μιλάνε οι διανοούμενοι. Μιλάνε και παραμιλάνε. Μόνο που ορισμένοι μιλώντας μπουκωμένοι μπερδεύουν τις λέξεις - αντανάκλαση σκέψης, με ό,τι αμάσητο βάζουν στο στόμα τους.

ΥΓ: Ας του πει κάποιος ότι ο Φύσσας μαχαιρώθηκε στο Κερατσίνι κι ότι στο Πέραμα οι χρυσαυγίτες χτύπησαν κομμουνιστές. Οτι οι εργάτες δεν παλεύουν για καμιά μετά θάνατον ζωή, τον κομμουνισμό τον χρειάζονται για να ζήσουν ανθρώπινα τώρα.

«Την πληρώνουν» οι ανάπηροι

Μόλις στο 1/3 των ατόμων με αναπηρία έχουν δοθεί οι νέες κάρτες για δωρεάν και φθηνότερες μετακινήσεις με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οπως τους λένε στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, η γραμματεία Πρόνοιας του υπουργείου Εργασίας έχει διανείμει λιγότερες κάρτες - τουλάχιστον μέχρι ώρας. Σε όσους δεν έχουν πάρει κάρτα θα ανανεωθεί η ισχύς της παλιάς μέχρι το τέλος του χρόνου. Πάντως, πέρυσι λιγότεροι ανάπηροι έλαβαν κάρτα μετακινήσεων και οι περισσότεροι με μεγάλη καθυστέρηση, ενώ εξαιρέθηκαν οι ανασφάλιστοι.

Δεν είναι η μόνη περίπτωση που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει «ντε φάκτο» περικοπές στις παροχές και τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) λειτουργούν σαν «σφαγεία», μειώνοντας τα ποσοστά αναπηρίας από χρόνια πάσχοντες και ανάπηρους -κάτω από 67%- προκειμένου να μη δικαιούνται επιδόματα, δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, να μειώνονται οι αναπηρικές συντάξεις. Η εξέταση και η επανεξέταση των αναπήρων στα ΚΕΠΑ γίνεται με πολλούς μήνες έως και χρόνο καθυστέρηση και στο διάστημα αυτό μπορεί να λήξει η ασφάλισή τους και να μη δικαιούνται καθόλου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε κάρτα δωρεάν και φθηνότερων μετακινήσεων και άλλες ελαφρύνσεις.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται πόσο βρώμικη είναι η προπαγάνδα της κυβέρνησης για τους «ανάπηρους - μαϊμού» που τάχα ζούσαν σε βάρος των πραγματικά αναπήρων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή της κυβέρνησης και της ΕΕ να μειωθούν τα κρατικά κονδύλια για παροχές Υγείας - Πρόνοιας και να φορτωθούν και οι ανάπηροι το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης. Η έκθεση του ΟΟΣΑ άλλωστε φανερώνει πως οι περικοπές έχουν στόχο να μειωθούν μέχρι και στο μισό οι δαπάνες και οι δικαιούχοι για επιδόματα, συντάξεις και άλλες παροχές.

Για τα περί ανόδου του ευρωσκεπτικισμού

Τις τελευταίες μέρες, ο αστικός Τύπος, με αφορμή τη νίκη σε ένα δήμο της Νότιας Γαλλίας σε επαναληπτικές εκλογές του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Λεπέν και τα υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, επίσης τη συμμετοχή στην κυβέρνηση της Νορβηγίας του εθνικιστικού, ρατσιστικού Κόμματος Προόδου και τα παζάρια στην Αυστρία των εθνικιστών για συμμετοχή στην κυβέρνηση, σηκώνουν το φόβο για την άνοδο ακροδεξιών ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων στην ΕΕ. Μάλιστα, το συνδέουν με την ανάγκη να υπάρξει ένα δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό τόξο που θα αντισταθμίσει αυτήν την τάση. Οπως λένε, είναι ζωτικής ανάγκης ζήτημα να συγκρατηθεί αυτό που ονομάζουν μια ψυχολογία αντίθεσης με την ΕΕ.

Φυσικά, αστικές πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ, που τάχα σήμερα ανησυχούν με τα ...ακραία στοιχεία (στην ίδια κατεύθυνση είναι και η υπόθεση της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας) είναι αυτοί που σε συγκεκριμένες συγκυρίες συμβάλλουν στο φούσκωμα τέτοιων ρευμάτων. Στη Γαλλία, είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του 2002 στις προεδρικές εκλογές όπου ο Λεπέν ενισχύθηκε από τους σοσιαλδημοκράτες για να κόψει ψήφους από το δεξιό κόμμα, και μετά σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, συμπεριλαμβανομένου του Γαλλικού ΚΚ, ψήφισαν τον δεξιό Σιράκ για να μη βγει ο Λεπέν.

Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός είναι πλευρές που εντάσσονται αρμονικά στη στρατηγική του κεφαλαίου και αξιοποιούνται ανάλογα. Σε συνθήκες κρίσης, αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ είναι φυσικό επακόλουθο η εναντίωση σε πλευρές της ΕΕ, όπως το κοινό νόμισμα, το ευρώ, ή άλλες. Σε αυτό το έδαφος ενισχύεται και ο εθνικισμός. Η πραγματικότητα είναι ότι οι υπαρκτές αντιθέσεις, που εκφράζει το λεγόμενο ρεύμα του «ευρωσκεπτικισμού», σχετίζονται με τμήματα του κεφαλαίου που τα συμφέροντά τους βρίσκονται σε αντίθεση με την Ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Αυτό εκφράζουν κόμματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας της Λεπέν, το Κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, που δεν μπήκε μεν στη βουλή αλλά πρωτοεμφανιζόμενο πήρε 4,7%, ή άλλα κόμματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, ξενοφοβικά. Ακριβώς αυτό το ζήτημα είναι που η αστική προπαγάνδα δε θέλει να αποκαλυφθεί και επιχειρεί να το παρουσιάσει ως αντίθεση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με ...δυνάμεις που επιδιώκουν την κατάλυσή της.

Πρέπει να προσεχθεί η προσπάθεια που γίνεται από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις να συγκροτηθεί ένα ρεύμα υπεράσπισης της ΕΕ (το λεγόμενο «φιλοευρωπαϊκό» ρεύμα) στο όνομα της δημοκρατίας και της αντίθεσης σε αυτές τις δυνάμεις, επιδιώκοντας να ενσωματώσουν λαϊκές δυνάμεις. Για τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας, αλλά και σε κάθε χώρα, το κριτήριο που πρέπει να κυριαρχεί για να κρίνουν μια πολιτική δύναμη δεν μπορεί να είναι η ταμπέλα, που ο καθένας βάζει. Αλλά στο πλευρό ποιας τάξης τοποθετείται. Η αντιπαράθεση με αστικές, εθνικιστικές, φασιστικές δυνάμεις δεν μπορεί να γίνει από τη σκοπιά υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής ΕΕ αλλά σε γραμμή αποδέσμευσης από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Σε γραμμή αντίθεσης στην εξουσία του κεφαλαίου, αλλιώς σε κάθε άλλη περίπτωση είναι στήριξη της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είτε βαφτίζεται Ευρώπη των λαών, των εθνών ή της αλληλεγγύης όπως προσπαθούν να καμουφλάρουν την ένωση του κεφαλαίου αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Υμνητές του αντικομμουνισμού...

Πώς προβλήθηκαν από τον αστικό Τύπο οι εκδηλώσεις που έγιναν στο Κίεβο για την ίδρυση του «Ουκρανικού Αντάρτικου Στρατού» (UPA); Με επιβλητικούς τίτλους: «Μια τεράστια σημαία για τους μαχητές της Ουκρανίας» Για την ιστορία, ενημερώνουμε ότι ο UPA ήταν μια αντικομμουνιστική, εθνικιστική, στρατιωτική οργάνωση που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς με έντονα αντι-πολωνικά και αντισημιτικά στοιχεία. Υποτίθεται ότι πολέμησε τους Γερμανούς (όσο το έκαναν και αντίστοιχες οργανώσεις στη χώρα μας), ενώ στην πραγματικότητα είχε βασικό μέτωπο στους Σοβιετικούς παρτιζάνους και στον Κόκκινο Στρατό. Μάλιστα ο UPA συνέχισε την αντισοβιετική του δράση μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Οι αστικές φυλλάδες τούς υμνούν, επειδή ήταν αντικομμουνιστές. Αν τώρα οι ίδιοι αναρωτιούνται - υποκριτικά- «μα πώς διαμορφώθηκαν προϋποθέσεις για να ενισχύονται ναζιστικά μορφώματα» καλύτερα να κοιταχτούν στον καθρέφτη...

Παγκόσμιες Μέρες ιμπεριαλιστικής υποκρισίας

Φτωχότερους εκατομμύρια εργαζόμενους της υφηλίου και πλουσιότερους τους μετόχους μονοπωλιακών ομίλων βρήκε η Παγκόσμια Μέρα Διατροφής και η σημερινή Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας.

Τα καπιταλιστικά κράτη , υπεύθυνα για τη φτώχεια και δυστυχία στον πλανήτη, καμώνονται ότι θα εφαρμόσουν προγράμματα για την τόνωση της «ανάπτυξης» και της καταπολέμησης της πείνας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι υπάρχουν 842 εκατομμύρια που δίνουν καθημερινά μάχη με την πείνα και πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια που προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και απόλυτης εγκατάλειψης. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Οταν η ανάπτυξη γίνεται με σκοπό και κίνητρο το κέρδος, έρχεται σαν συνέπεια η φτώχεια, η ανεργία, η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Το ίδιο ισχύει και πιο ειδικά για την παραγωγή τροφίμων την οποία λυμαίνονται τα μονοπώλια. Την ίδια ώρα, ένα ακόμη ζήτημα έρχεται να δείξει του λόγου το αληθές ως προς αυτά. Στα μεγαλεπήβολα σχέδια των πολυεθνικών για την «καταπολέμηση» της φτώχειας συγκαταλέγονται νέες, μεταμφιεσμένες, απόπειρες για την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων περιοχών του πλανήτη προς όφελος του καπιταλιστικού κέρδους.

Γι' αυτό και όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων και του κεφαλαίου, όσο υφίσταται η καπιταλιστική εκμετάλλευση, οι στρατιές των φτωχών και των πεινασμένων θα γιγαντώνονται.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Πλαστές διαχωριστικές γραμμές

Σχολιάζοντας τις ζυμώσεις ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμή την τροπολογία για «διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα», απ' αφορμή της Χρυσής Αυγής, ο αστικός Τύπος ζητάει να υπάρξει «διακομματική συνεννόηση» και συνεργασία. «Η διακομματική συνεννόηση είναι μία κατάκτηση που πρέπει να περιφρουρηθεί, ώστε να καταστεί μόνιμη και γόνιμη για όλα τα θεσμικά ζητήματα που αφορούν τη θωράκιση της δημοκρατίας», έγραφαν χτες τα «Νέα». Με το ίδιο πάνω κάτω περιεχόμενο, άλλες εφημερίδες, όπως το «Εθνος», επανέφεραν έννοιες όπως το «δημοκρατικό τόξο», έγραφαν ότι «οι δημοκρατικοί θεσμοί και η έννομη τάξη δεν επιτρέπεται να παραδίδονται στο έλεος των εχθρών τους» και ότι «πρωταρχική υποχρέωση των κομμάτων είναι η προστασία της δημοκρατίας».

Οι αστοί, τα κόμματα και τα Μέσα τους, αξιοποιούν την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, για να χαράξουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές, που θολώνουν το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους και του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν, ανεξάρτητα με τη μορφή που ασκείται κάθε φορά η αστική διαχείριση. Τι λένε τώρα; Οτι από τη μια μεριά βρίσκεται ο φασισμός και από την άλλη η (αστική) δημοκρατία. Και πως υποχρέωση όλων των κομμάτων είναι να αποθεώνουν την αστική δημοκρατία, για να μην κυλήσουμε στο φασισμό. Δηλαδή, να γίνουν όλα τα κόμματα και μαζί τους το κίνημα, υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η οποία, με τους πιο άγριους αντιλαϊκούς νόμους και με το μανδύα του κοινοβουλευτισμού, θωρακίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη και το λαό, επιβάλλει μέτρα χρεοκοπίας της λαϊκής οικογένειας.

Τι κρύβουν; Οτι ο φασισμός είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού που υπηρετούν. Οτι το ίδιο το σύστημα θρέφει μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, για να τα χρησιμοποιήσει πολύμορφα ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για την καταστολή και την τρομοκράτησή του. Οτι ο φασισμός, όπου κυριάρχησε ιστορικά, εκτράφηκε στο θερμοκήπιο του κοινοβουλευτισμού, ανεξάρτητα αν αργότερα τον κατάργησε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Μεταξάς στην Ελλάδα και ο Χίτλερ στη Γερμανία. Και οι δυο υπήρξαν εκλεκτοί των μονοπωλίων σε μια δοσμένη ιστορική στιγμή, προκειμένου να υπηρετηθούν τα συμφέροντά τους λύνοντας δικές τους διαφορές και βάζοντας το λαό και το κίνημα στη γωνία με την καταστολή. Αρα, ο φασισμός δεν είναι το αντίπαλο δέος στο αστικό, «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα, αλλά σάρκα από τη σάρκα του.

Βέβαια, ο λαός δεν πρέπει να είναι αδιάφορος για το αν η αστική διαχείριση ασκείται από μια φασιστική δικτατορία ή από μια κυβέρνηση που στηρίζεται στο κοινοβούλιο. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να αποδέχεται ρόλο θεματοφύλακα της αστικής δημοκρατίας και των κομμάτων της, που τον τσακίζουν, θεωρώντας ότι μέσα από τους αστικούς θεσμούς μπορεί ο λαός να πραγματοποιήσει φιλολαϊκές αλλαγές. Να ξορκίζει ή να παραιτείται από το στόχο της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης. Από φόβο ή αυταπάτη, να σηκώνει ξένες γι' αυτόν σημαίες και να ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των εκμεταλλευτών του. Αυτό τον εκβιάζουν να κάνει τα κόμματα της αστικής τάξης. Εκεί τον οδηγεί αντικειμενικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρύτανης, οι «υποτροφίες»...

Τα αιτήματα που προβάλλουν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Ορυκτών Πόρων της Ρωσίας, φαίνεται ότι ενόχλησαν τον πρύτανη Βλαντίμιρ Λιτβινένκο, ο οποίος εκτιμά ότι κάποιοι βρίσκονται σε ... σύγχυση και πρέπει να τους βάλει στη θέση τους. Με δηλώσεις, λοιπόν, που έκανε στα Μέσα Ενημέρωσης, στις 26 του Σεπτέμβρη, ενόψει της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, αναλύει, σχολιάζει και προσπαθεί να ...προσγειώσει τόσο τους φοιτητές, όσο και τις οικογένειές τους, για σημαντικά ζητήματα τόσο της λειτουργίας του Πανεπιστημίου, όσο και της διαβίωσης των φοιτητών.

Λέει, ο Βλαντίμιρ Λιτβινένκο:

«Οι φοιτητές μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι σπουδάζουν σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας και δεν είναι δυνατόν να απαιτούν από το κράτος ή από το ΑΕΙ χρήματα για την επιβίωσή τους.

Σε ό,τι αφορά τις υποτροφίες, αποτελούν μία έννοια την οποία μετασχηματίσαμε από το σύστημα του σοσιαλισμού που οικοδομούσαμε στο παρελθόν και χορηγούνταν υποτροφίες σε όλους, στα δεδομένα του συστήματος της αγοράς. Γι΄ αυτό το λόγο οφείλουμε σήμερα να αλλάξουμε την αντίληψή μας, για αυτή την κοινωνική παροχή, την οποία πληρώνει το κράτος.

Το Πανεπιστήμιο έχει μια τυπική κρατική χρηματοδότηση, λίγα χρήματα που πρέπει να αξιοποιούμε για τη στήριξη φοιτητών. Ως εκ τούτου, η έννοια "υποτροφία" πρέπει να αλλάξει - και σε ό,τι αφορά το όνομα και στο περιεχόμενο. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ΑΕΙ παρέχει υπηρεσίες σπουδών στους φοιτητές, ενώ όλες οι υποχρεώσεις για τη συντήρησή τους, είναι δυνατότητα προσωπική και των γονιών τους. Δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζουμε σήμερα την υποτροφία ως υποχρεωτική κρατική συνεισφορά για τη συντήρηση του φοιτητή. Πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας για τις υποτροφίες. (...) Πρέπει να οικοδομήσουμε σχέσεις αγοράς, επιστροφή στην ΕΣΣΔ δεν θα υπάρξει».


Κ.

... και ο σοσιαλισμός

Για να κατανοήσει κάποιος το νόημα των δηλώσεων αυτού του αχρείου, του ακαδημαϊκού με την περισπούδαστη προσαρμοστικότητα στο καθεστώς της αγοράς, δηλαδή, στο καθεστώς της κυριαρχίας των συμφερόντων των καπιταλιστών, πρέπει να σημειώσουμε τα εξής:

Την εποχή που οι εργαζόμενοι οικοδομούσαν τη σοσιαλιστική κοινωνία στην ΕΣΣΔ, αλλά και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, κάθε νέος και νέα που σπούδαζε στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πέρα απ' το ότι δεν πλήρωνε δεκάρα για τις σπουδές, μαζί με την πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μαζί με τη δυνατότητα για εντελώς δωρεάν διακοπές, μαζί με τη δυνατότητα πρόσβασης σε σωρεία πολιτιστικών εκδηλώσεων, είχε μια σειρά δικαιώματα και απολάμβανε κατακτήσεις που κάλυπταν την καθημερινή του διαβίωση.

Σε αυτά τα πλαίσια, κάθε φοιτητής και κάθε φοιτήτρια δικαιούνταν σπουδαστική υποτροφία, που τους καταβαλλόταν κάθε μήνα από το λογιστήριο της κάθε Σχολής, με στόχο να καλύπτουν τις καθημερινές προσωπικές τους ανάγκες. Η υποτροφία δινόταν σε όλους τους φοιτητές, σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε ολόκληρη τη χώρα, για ολόκληρο το σπουδαστικό βίο. Κάθε φοιτητής που τελείωνε κάποιο εξάμηνο με άριστα - κι αυτοί, ανάλογα με τη Σχολή, μπορεί κατά καιρούς να έφταναν και το 25% - έπαιρνε για τους επόμενους έξι μήνες και ...μπόνους υποτροφία, περίπου 10-15% της κύριας.

Για τους φοιτητές που σπούδαζαν σε Σχολές που βρίσκονταν μακριά από το χώρο κατοικίας τους, το κράτος φρόντιζε να δημιουργεί συνθήκες ώστε το γεγονός της απομάκρυνσης του παιδιού από την οικογένεια να μην επιδρά αρνητικά στη ζωή του. Ετσι, οι φοιτητές των άλλων πόλεων δικαιούνταν υποτροφία κατά 20% μεγαλύτερη, ενώ τα πανεπιστήμια ήταν υποχρεωμένα να προσφέρουν - και προσέφεραν - σε όλους τους φοιτητές που έρχονταν από άλλες πόλεις στέγη και το σύνολο των υπηρεσιών στέγασης (επίπλωση, ηλεκτρικό, θέρμανση, ζεστό νερό, εβδομαδιαία αλλαγή σεντονιών κ.ο.κ.).

Αυτό είναι ένα ελάχιστο μέρος από τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες του σοσιαλισμού. Αυτή ήταν η κοινωνία που έμπαινε στη μύτη των αστών και οι οπαδοί της καπιταλιστικής παλινόρθωσης χαρακτήριζαν καθυστερημένη και οπισθοδρομική. Αυτά που στο σοσιαλισμό αποτελούσαν λαϊκό δικαίωμα πριν από μισό και πλέον αιώνα, στις μέρες μας δεν είναι απλά αδιανόητα. Μοιάζουν με ανέκδοτο, που, όμως, στο φόντο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε όλες τις χώρες του κεφαλαίου, δεν πρέπει να προκαλούν τον γέλωτα, αλλά τη λαϊκή οργή. Και μαζί αποφασιστικότητα, για να ανατρέψουμε τους συσχετισμούς πάνω στους οποίους στηρίζεται το κεφάλαιο και η εξουσία του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ