Αλλά και αργότερα, κάτω από άλλες συνθήκες, οι σκέψεις, η αγωνία του ποιητή απέναντι στη βαριά «μοίρα» του ανέργου ή του εργάτη μέσα σ' ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, βρίσκουν έκφραση σε στίχους όπως:

«Του εργοστασίου η πόρτα είναι από σίδερο. Εχει

στο μέσο δυο κάγκελα. Πίσω απ' τα κάγκελα

δυο μάτια που σφάζουν. Ο επιστάτης κοιτάζει

την ουρά των ανθρώπων που στέκονται απ' έξω -

μια σειρά σταυρωμένα χέρια και πρόσωπα.

Κάνουν μια κίνηση όλοι μαζί,

στυλώνουν τ' αυτιά, κρατούν την ανάσα ν' ακούσουν.

"Μεσημέριασε. Ο κύριος διευθυντής δεν θα 'ρθει.

Αύριο πάλι. Πρωί. Πιο πρωί".

Και φεύγουν σκυφτοί. Περπατώντας, κοιτάζουνε γύρω τους,

σα να ψάχνουν να βρουν ένα βάραθρο - Οχι

να κλάψουνε, όχι να ψάξουν για τίποτα.

Να ρίξουν τα χέρια τους»

(«Ανεργοι», 1959).

* * *

«...Πάνω του πέρασαν όλοι οι καιροί:

ο εργοδότης του, η φτώχεια του, ο πόλεμος.

Δεν πουλάνε γι' αυτόν τα καταστήματα τίποτα.

Δεν έχει μετά πού να πάει. Στους πέντε

περιφέρεται δρόμους της γης όταν κλείνει

το μαγαζί του ο ήλιος»

(«Στους πέντε δρόμους»).