Η αλήθεια κάποιες φορές είναι πικρή. Αλλά δε γλυκαίνεται με εξυπνακισμούς, όπως αυτούς που διατυπώνει στο χτεσινό - δεύτερο στη σειρά για το ΚΚΕ - άρθρο του ο Θ. Καρτερός στην «Αυγή», ούτε ωφελεί να καμώνεσαι πως την αγνοείς. Αντιλαμβανόμαστε το λόγο για τον οποίο δεν του άρεσε αυτό που είπε η Αλ. Παπαρήγα. Οτι, δηλαδή: «Οι οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα. Οι επαναστάτες δυστυχώς γίνονται και οπορτουνιστές, το αντίθετο όμως δεν γίνεται».

«Ποιοι είναι οι οπορτουνιστές;» διερωτάται ο Θ. Καρτερός και συνεχίζει «Πώς τους αναγνωρίζουμε, αφού ασφαλώς δεν έχουν κέρατα; Με ποια κριτήρια κατατάσσουμε κάποιον στον ελεεινό και αμετανόητο στρατό τους;». Ας κάνουμε μια παραχώρηση να του απαντήσουμε, αν και γνωρίζει καλά την απάντηση, όντας ο ίδιος στην συνομοταξία των οπορτουνιστών που επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ. Είναι αυτός που τσαλαπατά αρχές και αξίες, ιδεολογία και στρατηγική και μάλιστα στο όνομα συνήθως της υπεράσπισής τους, είναι αυτός που ύπουλα προσπαθεί να καρφώσει τη σημαία ευκαιρίας που σηκώνει, στην προμετωπίδα του Κόμματος, είναι αυτός που θέλει να σύρει το Κόμμα με τη διαβρωτική του δουλειά στα «λασπόνερα» όπου κυλιέται. Δεν το ξέρει; Τέτοια δουλειά δεν έκανε τότε;

Και τελικά ο «τίτλος», ανεξάρτητα πώς τον πρωτοκατακτά κανείς επιβεβαιώνεται απ' τη διαδρομή του και την κατάληξή του. Και ο Καρτερός και η παρέα του απέδειξαν ότι δικαίως τους απονεμήθηκε. Γιατί - κι αυτό είναι απόλυτο - επαναστάτης δεν είναι αυτός που κοιμάται και ξυπνάει με το ίδιο όνειρο, να βάλει στο χέρι τη διαχείριση του καπιταλισμού, από χέρι βαθιά αντιλαϊκή.

ΥΓ: «Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες» ή «εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ' άρματα κρεμάν' οι γύφτοι τα νταούλια». Ας μην πιάνουν στο στόμα τους τον Ζαχαριάδη και άλλους.