Οταν στη χώρα μου ξαναζούν εποχές «ΥΕΝΕΔ», ντρέπομαι. Τώρα, στην εικόνα δεν είναι ο Παττακός με το μυστρί. Είναι ο Λαλιώτης με το ψαλίδι...

Ντρέπομαι για τους κυβερνώντες. Που εδώ και ένα μήνα έχουν καταβαραθρώσει το δημόσιο λόγο με επιθέσεις του τύπου «είστε λαμόγια» (!), όπως έλεγε ο υπουργός των «έργων» προχτές για τη ΝΔ...

Παρακολουθώντας το αίσχος της χτεσινής ΝΕΤ, αναρωτιέμαι: Αλήθεια, αν δεν είχαν χτίσει το «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά τον ...Παρθενώνα, τι θα έκαναν; Πού, πότε, σε ποια χώρα, σε ποια εποχή πλην εκείνης των Καισάρων, σε ποια περίοδο πλην εκείνων που ο λαός αντιμετωπίζεται και εξωθείται να βαδίζει σαν «όχλος αδαών», πότε άλλοτε αυτή η ξεφτίλα της αμετροέπειας έγινε σε τέτοιο βαθμό σήμα κατατεθέν μιας εξουσίας, που διαφημίζει και πουλάει την παρακμή της με το «μέτρο»;

Η ζωή μου και του παιδιού μου γίνεται το φόντο για να παίζουν αυτοί οι άθλιοι το παιχνίδι του «άρτος και θεάματα», χωρίς, φυσικά, ψίχα από άρτο, αλλά με μπόλικη αυθάδεια: «Είσαι μεμψίμοιρος», μου λένε! Ποιοι; Αυτοί που καπηλευόμενοι τον ιδρώτα του λαού μας, γεμίζουν με τόσο θράσος το μίζερο θησαυροφυλάκιο της υστεροφημίας τους, στήνοντας αεροδρομιο-φιέστες, που ταιριάζουν απόλυτα στον «πολιτισμό» τους. Εναν «πολιτισμό» ντάλε - κουάλε με τη «μελοποίηση» στίχων, όπως το άσμα της νεαρής αοιδού που ωρύεται: «Οταν βλέπω αεροπλάνο, μου 'ρχεται να σου την κάνω»...

Δρόμους όπου δε θα ξεκληρίζονται οικογένειες τα Σαββατοκύριακα, αεροδρόμια όπου δεν πέφτουν τα «Γιάκοβλεφ» λόγω έλλειψης ραντάρ προσέγγισης, λιμάνια όπου οι άνθρωποι δε θα στοιβάζονται σαν ζώα τα καλοκαίρια, δημόσιες συγκοινωνίες που δε θα προκαλούν «εγκεφαλικό» στον πολίτη. Κι όμως! Είναι τόσο θρασύτατοι, που, ενώ πέρασαν δεκαετίες για να γίνουν μερικά από αυτά τα αυτονόητα, τώρα πρέπει να τους έχουμε και ευγνωμοσύνη! Για τα αυτονόητα...

Δε σταματούν εδώ. Αυτά τα αυτονόητα γίνονται με τεράστιο κόστος. Λίγο να ξύσεις την ιλουστρασιόν επιφάνεια, από κάτω θα δεις συμβάσεις σκανδαλώδους υποθήκευσης της χώρας για δεκαετίες στο μεγάλο κεφάλαιο. Τα αυτονόητα ο λαός τα πλήρωσε χρυσά για να γίνουν, εντούτοις θα τα ξαναπληρώσει διπλά τώρα που έγιναν. Ενώ, λοιπόν, όλα αυτά είναι πασίγνωστα, εκείνοι θέλουν να μας λοβοτομήσουν με το περιτύλιγμα της «δημιουργίας τους» (ρόζιασαν τα χέρια του Λαλιώτη από τη δουλιά, βλέπετε).

Τώρα, πουλούν τη ρήση του Σημίτη «αυτή είναι η Ελλάδα», αλλά από την ανάποδη. Γέμισαν την επικράτεια με ταμπέλες για το πώς θα πάμε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Κάθε 500 μέτρα και ταμπέλα, κάθε τρία λεπτά και μια χρυσοπληρωμένη διαφήμιση στην τηλεόραση για την «Αττική οδό». Ετσι, για να μην ξεχνάμε πόσο τούς είμαστε υποχρεωμένοι. Εκτός κι αν πρόκειται για σατανικό σχέδιο και υπόγειο κυβερνητικό μήνυμα προς τους πολίτες της χώρας: «Από κει είναι ο δρόμος, κάντε την όσο είναι καιρός»...

Ντρέπονται κι άλλοι. Τους βλέπω. Είναι δίπλα μου, είναι πολλοί. Ντρέπονται. Αρα ...ελπίζω! Γιατί η ντροπή είναι ένα συναίσθημα άγνωστο στους κυρίους που λικνίζονται στα «ποπ - κορν» και στα κάθε λογής εγκαίνια της κατάντιας τους. Γιατί το να ντρέπεσαι βλέποντάς τους, σημαίνει ότι δεν είσαι ίδιος με αυτούς, ότι δεν τους μοιάζεις. Σε τίποτα.

Ελπίζω. Οταν υπάρχουν τόσοι πολλοί, που ντρέπονται, που θλίβονται και οργίζονται με αυτήν την κατάντια, ελπίζω.