«Σκηνή του κόσμου», το σαιξπηρικό θέατρο θα παραμένει εσαεί καλλιτεχνικός «πειρασμός» για σκηνοθέτες και ηθοποιούς, αλλά και μέσο συγκριτολογικής «ανάγνωσης» της εξελικτικής πορείας της κοινωνίας και του ανθρώπου και ακόμα διδαχής του σήμερα από το χτες. Εξαιρετικά πρόσφορο για μια τέτοια πολλαπλή «ανάγνωση» είναι το πολυσύνθετο σαιξπηρικό δράμα «Αντώνιος και Κλεοπάτρα». Δεν έχουμε να κάνουμε, απλώς, με ένα ιστορικό έργο. Ούτε, απλώς, με το ερωτικό και υπαρξιακό δράμα δύο ιστορικών προσώπων. Πρόκειται επιπλέον για ένα βαθύτατα πολιτικό έργο, μέσα από το ιστορικό πλαίσιο και από μια ιστορικοπολιτική σκηνική «ανάγνωση» του οποίου μπορεί να προβληθούν πτυχές της νεότερης, ακόμα και της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας. Ο Αντώνιος δεν είναι οποιοσδήποτε άνδρας. Είναι ένας πολιτικός και στρατηλάτης του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, που αναλαμβάνει να διευρύνει την εξουσία της Ρώμης στην Αίγυπτο, αναλαμβάνοντας - και απολαμβάνοντας όπως και οι προκάτοχοί του - να εξουσιάζει πολιτικά και ερωτικά την υποτελή Αιγύπτια βασίλισσα Κλεοπάτρα. Οσο ο Αντώνιος είναι πειθήνιο όργανο του ιμπέριουμ, στηρίζεται από αυτό, όταν επιχειρήσει μια δική του πολιτική, συντρίβεται από αυτό. Ούτε η Κλεοπάτρα είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Είναι σύμβολο μιας υποταγμένης χώρας, μια πολιτικός που νέμεται ένα μερίδιο εξουσίας όσο αδιαμαρτύρητα «εκπορνεύει» το κορμί της με τον εκάστοτε Ρωμαίο «προστάτη» της Αιγύπτου. Οταν, μετά τη συντριβή του Αντώνιου, βλέπει να έρχεται ο πλήρης εξευτελισμός της ως πολιτικού, η αυτοκτονία δίνει τη λύση στο πολιτικό και υπαρξιακό δράμα της.

Αξιόλογη προσπάθεια μιας ιστορικοπολιτικής, ερωτικής και ανθρώπινης «ανάγνωσης» του έργου αποτελεί η εύγλωττη μετάφραση και η λιτή, σεμνή, μεστά ρεαλιστική σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου. Δημιουργικοί συμπαραστάτες της σκηνοθεσίας το εξαιρετικό, αφαιρετικά επιβλητικό σκηνικό της Λαλούλας Χρυσικοπούλου και τα καλαίσθητα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ (τα ανδρικά κοστούμια συνδυάζουν την εποχή με τη διαχρονικότητα, όχι όμως και τα κοστούμια της Κλεοπάτρας) και η μουσική επιλογή του Ιάκωβου Δρόσου. Μεγάλο προσόν της παράστασης είναι η ερμηνεία του Στέφανου Κυριακίδη, μια ερμηνεία απλή, αδρή, δυναμική, ανθρώπινη, άμεση και ανεπιτήδευτη στο λόγο, η οποία αναδεικνύει όλες τις πτυχές του έργου, της σκηνοθετικής άποψης και της πολιτικοστρατιωτικής, αλλά και ανθρώπινης φύσης του Αντώνιου, η οποία υποδείκνυε το ορθό ερμηνευτικό μέτρο. Αξιόλογες είναι και οι ερμηνείες της Λήδας Τασοπούλου και αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια των Θανάση Κουρλαμπά, Δημήτρη Λιόλιου, Φώτη Αρμένη, Κωστή Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνου Γεωργίου, Χριστίνας Ζωγοπούλου, Αντώνη Μάρου.

Επί σκηνής του θεάτρου «Στοά», διά της ταλαντούχας και κοινωνικά επαγρυπνούσας και κριτικής πένας του Παναγιώτη Μέντη και διά της σκηνοθετικής μαεστρίας του Θανάση Παπαγεωργίου, ο θεατής θα δει εικόνες, πινελιές και στιγμές που καταμαρτυρούν την αθλιότητα, τον εκφυλισμό, τη σαθρότητα, τον εκτροχιασμό, τον παραλογισμό της σύγχρονης κοινωνίας μας. Εικόνες, πινελιές, στιγμές διάσπαρτες και καθημερινές, που ενδημούν παντού, στο κοινωνικό, εργασιακό, οικογενειακό περιβάλλον και στον ατομικό βίο της αστικής τάξης και ως μολυσματική ασθένεια εξαπλώνεται στα μικροαστικά στρώματα. Μολύνει όποιον επιχειρεί να ανέλθει κοινωνικά, πάση θυσία. Πουλώντας τη συνείδηση, την ψυχή και το σαρκίο του στο «διάβολο», στο αδυσώπητο κεφάλαιο. Οποιον δε συνειδητοποιεί ότι το κεφάλαιο διαφθείρει, ξεζουμίζει και τέλος πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα και τους «υπηρέτες» του. Οποιους αφελείς θαρρούν ότι θα το προσεταιριστούν.

Με την τεχνική της σπονδυλωτής γραφής, ο συγγραφέας με πολλές σύντομες σκηνές συμπυκνώνει την ασχήμια, την αγυρτεία, τη διαφθορά που γεννά το κεφάλαιο και «εικονογραφεί» τα «κομμάτια και θρύψαλα», τα μικρά και μεγάλα δράματα του επαγγελματικού, οικογενειακού, ατομικού βίου τους που αφήνουν πίσω τους οι ασυνειδητοποίητοι «υπηρέτες» του επιχειρηματικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, κυνηγώντας το απατηλό, αμερικάνικου τύπου «όνειρο» για μια θέση στον «ήλιο», μια θέση κοντά στην άρχουσα τάξη. Ανδρικά «κομμάτια και θρύψαλα» που κρύβονται πίσω από γιάπικα σινιέ ανδρικά κοστούμια, μέσα σε ακριβοπληρωμένες σαμσονάιτ, σε γεύματα και καφέ «εργασίας», και κονιορτοποιούνται σε διευθυντικά γραφεία. Αλλά και γυναικεία «κομμάτια και θρύψαλα» από απατημένες συζύγους, από γυναίκες διαθέσιμες να εκπορνευτούν με τον εκάστοτε «έμπιστο» του κεφαλαιοκράτη και να φθάσουν αν μπορέσουν ως αυτόν. Ζωές εκτροχιασμένες, κατεστραμμένες, ανομολόγητες, κρυμμένες πίσω από την κοσμοπολίτικη, καταναλωτική, εξαμερικανισμένη, εξευρωπαϊσμένη ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία της ανθρωποβόρας «ελεύθερης αγοράς», μιας δουλεμπορικής αγοράς συνειδήσεων, ψυχών και σωμάτων.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, μέσα στο «σκοτεινά» αφαιρετικό σκηνογραφικό πλαίσιο που σχεδίασε η Λέα Κούση (η ίδια σχεδίασε και τα αρμόζοντα κοστούμια), βοηθούμενος από τη σύγχρονων ακουσμάτων μουσική του Δημήτρη Μαραμή, «ζωγράφισε» με απέριττες, αδρές ρεαλιστικές γραμμές και γρήγορους ρυθμούς οικεία σε όλους μας «πορτρέτα» των προσώπων, την ψευδαίσθηση της «ανόδου» τους και την αναπόφευκτη «πτώση» τους στο σύγχρονο κοινωνικό μας «Μαχαγκόνυ». Η καθοδήγησή του απέδωσε πολύ καλές ερμηνείες, με μεστότερες τις ερμηνείες του ίδιου, της Λήδας Πρωτοψάλτη, του Παναγιώτη Μέντη και του Παύλου Ορκόπουλου, αλλά και αξιόλογες από την Εύα Καμινάρη, Ευδοκία Σουβατζή, Γιάννη Χατζηγεωργίου, Ηλία Κατέβα, Ελένη Κουντουριώτη.