Στην επαναβεβαίωση, από την πλευρά της συγκυβέρνησης και των κομμάτων που την απαρτίζουν, ότι θα ασκήσει χωρίς ταλαντεύσεις και δισταγμό εκείνη την ενεργειακή πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων της ενέργειας, προχώρησε χτες ο υφυπουργός Εξωτερικών Κ. Τσιάρας, λέγοντας ότι «η χώρα μας μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ενεργειακή Πολιτική». Το κυβερνητικό στέλεχος, που κήρυξε τις εργασίες στην ενεργειακή εκδήλωση «Energy Money Conference» με θέμα «Ελλάδα: Κόμβος για την ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης», σημείωσε ότι η κυβέρνηση επιδιώκει διεθνείς συνεργασίες «που κατοχυρώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θέση - κλειδί της χώρας στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη, ως αξιόπιστου και ασφαλούς ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη». Και σε αυτό το πλαίσιο, συμπλήρωσε ότι «θέτουμε ξανά σε προτεραιότητα κάθε μορφής μεγάλα έργα μεταφοράς ενέργειας, που διευκολύνουν τον ανεφοδιασμό της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης γενικότερα, και περνούν από την ελληνική επικράτεια».

Αυτό ακριβώς συνέστησε, στην ίδια εκδήλωση και η G. Lalis, στέλεχος της κομισιόν και της «Ομάδας Δράσης» της οποίας ηγείται ο Χ. Ράιχενμπαχ. Το στέλεχος της κομισιόν δεν παρέλειψε να θυμίσει τις μνημονιακές υποχρεώσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και η απελευθέρωση των οικιακών τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος. Ειδικά για την μεταφορά ενέργειας, σημείωσε ότι την περίοδο 2014-2020 η στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να επικεντρωθεί στον εκσυγχρονισμό του ενεργειακού δικτύου, στην επέκταση του δικτύου αγωγών υψηλής πίεσης για το φυσικό αέριο, στη βελτιστοποίηση του ενεργειακού μείγματος με την αύξηση του μεριδίου των ΑΠΕ και στη διασύνδεση των νησιωτικών περιοχών.

Πρόκειται για ταύτιση με τις επιδιώξεις του μεγάλου ενεργειακού κεφαλαίου, που απαιτεί διασυνδέσεις για να εκμεταλλευτεί τα ενεργειακά κενά στην Ευρώπη και τις πηγές πρώτων υλών και ηλεκτρισμού, που θα ξεκινούν πλέον, από το Ισραήλ, την Κύπρο, την Ελλάδα και μπορούν να φτάσουν στη δυτική Ευρώπη και αλλού, αρκεί να μπουν τα καλώδια και οι αγωγοί στη θέση τους, με τους δημόσιους «κορβανάδες» κάθε χώρας και της ΕΕ να χρηματοδοτούν το τεράστιο κόστος τους, άμεσα ή έμμεσα.