Γράφονται και λέγονται πολλά για την «ανάπτυξη» και την αναγκαία αλλαγή «παραγωγικού μοντέλου», που φέρονται να αποτελούν μόνιμη επιδίωξη των κυβερνήσεων της περιόδου της κρίσης, αλλά και άλλων πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τη στρατηγική της διαχείρισης υπέρ των μονοπωλίων. Πρόκειται για μια «ανάπτυξη» που την ξεπατικώνουν από τα κιτάπια των μνημονίων και για ένα παραγωγικό μοντέλο που υπαγορεύεται από μελέτες που πληρώνει ο ΣΕΒ. Μόνο που οι κυβερνώντες αποσιωπούν αυτήν τη «λεπτομέρεια», για να μπορέσουν να ισχυριστούν ότι οι επιδιώξεις και επιλογές των μεγαλοβιομηχάνων, ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Πρόκειται για ένα απροκάλυπτο ψέμα, ανάλογου μεγέθους με αυτό του προέδρου των μεγαλοεπιχειρηματιών, που πρόσφατα δήλωσε ότι «ο ΣΕΒ διακατέχεται από τις ίδιες αμφιβολίες, τους ίδιους φόβους, τα ίδια διλήμματα που διακατέχουν την ελληνική κοινωνία».

Οι βασικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί και - επομένως - επιβεβαιωθεί ακόμη και για τους πλέον δύσπιστους. Εργασία - κεφάλαιο, λαός - μονοπώλια, πλούσιοι - φτωχοί, όπως και να ειπωθεί, στο «διά ταύτα» μαίνεται μια ανειρήνευτη ταξική αναμέτρηση, ένας πόλεμος με πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις, μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο τάξεις, τους εργάτες και τους κεφαλαιοκράτες, ανάμεσα σε εκείνους που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο και σε εκείνους που το νέμονται. Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να γίνει συζήτηση για το όποιο... «νέο παραγωγικό μοντέλο» και την «ανάπτυξη». Και τότε, πολύ εύκολα - ανάλογα από την πλευρά που βρίσκεται ο καθένας - μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα «ποιο παραγωγικό μοντέλο» και «ποια ανάπτυξη». Κυρίως να πάρει τη θέση του στο αγωνιστικό μετερίζι που οφείλει να βρίσκεται. Παρά τις προσπάθειες των ξένων και ντόπιων πλουτοκρατών να συσκοτίσουν την κατάσταση, μέσα από τις χιλιάδες σελίδες αποφάσεων, «μελετών» και «εκθέσεων» που παρουσιάζονται - ειδικά τώρα τελευταία - σε δεκάδες δημόσιες εκδηλώσεις, τα πράγματα είναι απλά.

Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι, ολόκληρος ο λαός, είναι το άλλο, το ριζικά διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο, εκείνο που θα έχει ως θεμελιώδη στόχο του την κάλυψη, πρώτα απ' όλα, των λαϊκών αναγκών, με τον καλύτερο τρόπο, κάτι που σαφώς δεν μπορεί να το εξασφαλίσει το σύστημα εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός και οι κρίσεις του. Αλλού βρίσκεται η λύση. Στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων, στον παραγωγικό συνεταιρισμό των μικρών και μεσαίων αγροτών, που έχοντας όπλο και εργαλείο τον κεντρικό σχεδιασμό, θα επιδιωχθεί η ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με ζητούμενο την κάλυψη των συνεχώς αυξανόμενων κοινωνικών αναγκών. Οπως όμως η υλοποίηση τέτοιων στόχων προϋποθέτει τη συσπείρωση των λαϊκών, κοινωνικών δυνάμεων που αντιστέκονται στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, έτσι ακριβώς και το Λαϊκό Μέτωπο, που με τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις νέες θα διεκδικήσει την εξουσία, δεν θα μπορεί να προχωρήσει, αν δεν έχει στη διάθεσή του την οικονομία. Ετσι, η λαϊκή εξουσία και οικονομία είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις που μπορούν να εγγυηθούν το ριζικά διαφορετικό, τις νέες παραγωγικές σχέσεις, που θα υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων.

Στα πλαίσια της οικοδόμησης των νέων παραγωγικών σχέσεων, στη βάση της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, θα σχεδιαστεί η ανάπτυξη της κοινωνικής παραγωγής, με κριτήριο το κοινωνικό όφελος και τη λαϊκή ευημερία. Μια ευημερία, που δε συναρτάται από το πλήθος των προϊόντων - εξάλλου σήμερα παράγονται υπερπολλαπλάσια, από τα απαιτούμενα, αγαθά προκειμένου κάθε επιχείρηση να είναι σε θέση να καλύψει μεγάλο μέρος της ζήτησης - αλλά κύρια από τα νέα χαρακτηριστικά των παραγωγικών σχέσεων, της συμμετοχής του καθένα στη διοίκηση, στο δικαίωμα να έχει πλήρη πρόσβαση στις κρατικές και εντελώς δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Κοινωνικής Πρόνοιας, αλλά και στη δυνατότητα να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες με τα αναγκαία υλικά αγαθά. Παράλληλα, από το μικρότερο εργαλείο, μέχρι το πιο σύνθετο εξάρτημα που μπορεί να χρειαστεί στις κατασκευές και τους αυτοματοποιημένους τόρνους, από το πιο «ταπεινό» ένδυμα, μέχρι το βιομηχανοποιημένο τρόφιμο υψηλών προδιαγραφών, από τη χημική βιομηχανία μέχρι την αδιάλειπτη κάλυψη των αναγκών σε ηλεκτρικό ρεύμα, η κοινωνική παραγωγή σχεδιασμένα και σε πλήρη συνεργασία με τους επιστημονικούς φορείς θα αναβαθμίζει τους τρόπους και τις μεθόδους παραγωγής, θα απορροφά τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης, θα αξιοποιεί όλο και πιο ορθολογικά τις πρώτες ύλες και τις άλλες εφεδρείες της κοινωνίας. Μια κοινωνία που έχοντας απορρίψει το κέρδος και τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό ως κριτήρια της αποδοτικότητάς της, θα απαλλαγεί από τις οικονομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και θα μετράει την πρόοδό της σε αντιστοιχία με το βαθμό ικανοποίησης των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών του πληθυσμού.