Παπαγεωργίου Βασίλης

Από πού απορρέει η αισιοδοξία; Μα, όπως λένε, δεν είναι λίγο πράγμα για τον κατατρεγμένο μισθωτό να βλέπει τον Σημίτη να παίρνει αγκαζέ τον Λ. Κύρκο και να χτίζουν μαζί την «ανοιχτή κοινωνία» στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης»! Το «χτίσιμο», βέβαια, γίνεται και με ολίγον από τις... χειροπέδες του νομοσχεδίου για την καταστολή των διαδηλώσεων, μπας και ξεφύγει κανείς από την «ανοιχτή κοινωνία»... `Η μήπως δεν ανοίγεται μια άλλη προοπτική για τον αγρότη, όταν ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Πανταγιάς πορεύεται με τον Μπίστη και τη Δαμανάκη αντάμα! Ασε που στην παρέα είναι και ο κ. Παπαλεξόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ και αντιπρόεδρος της «κίνησης» που προσκάλεσε τον πρωθυπουργό να εκφωνήσει τις προάλλες τον «κεντροαριστερό» του λόγο...

Η «κεντροαριστερά», αυτός ο «άλλος» και επίσης «νέος» κύκλος της πολιτικής μας ζωής, επί σκηνής, λοιπόν. Βεβαίως υπάρχει και το ΚΚΕ, που τους χαλάει τη «σούπα». Ε, δε γίνεται να τα έχουν όλα σε αυτή τη ζωή.

Οσο για το ΠΑΣΟΚ, περνά την πρώτη σοβαρή κρίση μετά την ανάληψη των ηνίων από τον Κ. Σημίτη. Ο πρωθυπουργός, που πριν 7 χρόνια στηρίχτηκε σε «μυστικά δείπνα» για να καταλάβει την αρχηγία, τώρα κατηγορείται ότι επιδίδεται εκ νέου σε «μυστικά δείπνα» και ότι βάζει τους «ανθρώπους του» να ζητούν την απόσυρση της γενιάς του '74 και την «αλλαγή» των συμβόλων, με στόχο να βγάλει από τη μέση τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και να «μετεξελίξει» το κόμμα του υπό την καθοδήγηση μιας ηγετικής ομάδας υπό νέα σύνθεση. Κατηγορίες που μερικοί υποστηρίζουν ότι δημιουργούν «κουφόβραση» στο ΠΑΣΟΚ, η οποία μπορεί (;) να οδηγήσει σε «αντισημιτικές συσπειρώσεις» των πρωτοκλασάτων. Βέβαια, οι πιο ψύχραιμοι υπενθυμίζουν ότι δεν υπάρχει καλύτερο συγκολλητικό από την εξουσία...

Κατόπιν όλων αυτών, πάντως, και ανεξαρτήτως πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό καθενός εκ των πολιτικών φορέων-υλικών της αναπαλαίωσης του συστήματος, ο καθένας δικαιούται να ρωτήσει: Αλήθεια, πού πήγε εκείνη η συντριπτική νίκη που πέτυχαν οι δυνάμεις του συστήματος πέρσι; Γιατί η «προωθητική» δύναμη του εκλογικού αποτελέσματος αποδεικνύεται ανύπαρκτη; Γιατί το πολιτικό σύστημα αναζητά με αγχωτικό τρόπο το «λίφτινγκ», για το οποίο όλοι πλέον μιλούν;

Η περίοδος χάριτος φαίνεται να λήγει και οι διεργασίες για το πολιτικό σκηνικό της «επόμενης μέρας» εντείνονται. Ωστόσο, το εγχείρημα να «φρεσκαριστεί» ο κάλπικος λόγος της άρχουσας τάξης προσκρούει σε μια αντικειμενική αδυναμία: Οτιδήποτε κι αν προσπαθεί το πολιτικό προσωπικό της καθεστηκυίας τάξης να λανσάρει σαν «όραμα» στην κοινή γνώμη, ακυρώνεται εν τη γενέσει του: Συντρίβεται στις εικόνες από τις ουρές των συνταξιούχων, συντρίβεται σε γεγονότα όπως το έγκλημα με το μωρό στη Μυτιλήνη, το ψέμα χάσκει μπροστά στις ειδήσεις για την κυοφορία του νέου αιματηρού γύρου στα Βαλκάνια, η πρόκληση από τις υποσχέσεις με τα «πράσινα άλογα» διογκώνει τη δυσαρέσκεια, καθώς, όπως ομολογείται, οι 5 από τις 10 πιο φτωχές περιφέρειες της ΕΕ είναι ελληνικές, όσο για τις άλλες 5 είναι πρώην αποικίες της Γαλλίας και της Ισπανίας στον Τρίτο Κόσμο!

«Αυτή είναι η Ελλάδα» του κ. Σημίτη και της «κεντροαριστεράς» του, «αυτή είναι η Ελλάδα» και των αναχωμάτων του συστήματος, που προτείνουν στον ελληνικό λαό να επιλέξει για «χαλκά» αυτή τη φορά τους «περιστρεφόμενους κύκλους» του κ. Αβραμόπουλου. «Και μη μου τους κύκλους τάραττε», που θα έλεγε τόσο ο πρώην όσο και ο νυν πρόεδρος του ΣΕΒ...

Η επίφαση της «ανανέωσης» του πολιτικού σκηνικού δεν κρύβει, όμως, μόνο κινδύνους για το λαό. Αποκαλύπτει τους φόβους της ολιγαρχίας και, ταυτόχρονα, τις δυνατότητες του λαϊκού παράγοντα. Γιατί η ολιγαρχία, αν δε φοβόταν για το μέλλον, δε θα έμπαινε στη δοκιμασία να προκαλεί κραδασμούς στο πολιτικό της σύστημα με στόχο να το «αναστηλώσει» για να παγιδεύσει προκαταβολικά τα λαϊκά στρώματα. Και δε θα φοβόταν αν τα λαϊκά στρώματα δεν είχαν τη δυνατότητα να απαγκιστρωθούν και από την κυρίαρχη πολιτική και από τους «κεντρο-αριστερο-δέξιους» εκπροσώπους της. Ο λαός έχει αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί να φτιάξει το δικό του μέτωπο ενάντια στο μέτωπο των εκπροσώπων της «ανακύκλωσης». Η ολιγαρχία το ξέρει. Καιρός να το μάθει και ο ίδιος ο λαός.