Το θερμοκήπιο που εκκολάπτονται οι νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις είναι οι οδηγίες που διαμορφώνονται διαχρονικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Οδηγία για το Χρόνο Εργασίας, με την οποία έγινε προσπάθεια να αποκτήσει καθολική ισχύ το 65ωρο - έως 78ωρο (σε πενθήμερη και εξαήμερη εργασία, αντίστοιχα).

Το σχετικό κείμενο όπως είχε κατατεθεί στην Επιτροπή Διαβούλευσης της ΕΕ την άνοιξη του 2009 (βασισμένο στη γνωστή «Εκθεση Σέρκας» που από το 2005 είχαν σπεύσει να στηρίξουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ) προέβλεπε:

• Τη διατήρηση της ρήτρας «opt out». Σύμφωνα με αυτήν, ο εργοδότης αποκτά το δικαίωμα με ατομικές διαπραγματεύσεις να απασχολεί τον εργαζόμενο περισσότερες από 48 - κατά μέσο όρο - ώρες τη βδομάδα. Θα μπορεί έτσι να διαμορφώνει ωράρια εργασίας που θα ξεπερνούν τις 65 ώρες εβδομαδιαίως (13 ώρες τη μέρα), αφού το μόνο που θα τον δεσμεύει είναι να δίνει στον εργαζόμενο ένα 11ωρο ανάπαυσης το 24ωρο ανάμεσα σε δυο περιόδους εργασίας.
• Τη διάκριση του χρόνου εργασίας, ο οποίος «σπάει» οριστικά σε «ενεργή» και «ανενεργή» περίοδο. Η «ενεργός» περίοδος, δηλαδή ο χρόνος κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα λογαριάζεται ως εργάσιμος χρόνος. Αντίθετα, η «ανενεργός» περίοδος, ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα παραμένει σε επιφυλακή για να προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα θεωρείται χρόνος ξεκούρασης και άρα δε θα πληρώνεται.
• Την επέκταση στους 12 μήνες της περιόδου αναφοράς στην περίπτωση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Οι εργοδότες θα μπορούν, στη διάρκεια ενός έτους, να εναλλάσσουν μεγάλες περιόδους υπεραπασχόληση (13ωρα) και υποαπασχόλησης, επιβάλλοντας και μ' αυτόν τον τρόπο ντε φάκτο το 65ωρο - 78ωρο.