Πέρασαν 24 μέρες. Πονάει αφόρητα, είναι, πλέον, σχεδόν σίγουρο ότι θα μείνει παράλυτη, καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, ενώ υπάρχει κίνδυνος και για την ίδια τη ζωή της. Παρ' όλα αυτά δεν χειρουργείται. Η διοίκηση του νοσοκομείου δεν δίνει τη σχετική άδεια, διότι η βαριά τραυματισμένη νέα γυναίκα είναι ανασφάλιστη. Ο πατέρας της που θα μπορούσε να την έχει ασφαλισμένη ως προστατευόμενο μέλος, είναι και αυτός ανασφάλιστος, καθότι άνεργος, όπως άνεργος είναι και ο 29χρονος αδελφός της.

Η οικογένεια, που ήρθε από την Αλβανία και ζει στο Βόλο επί 10 χρόνια, βρίσκεται σε απόγνωση. Ο πατέρας έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου, προκειμένου να του επικολληθούν, εκ των υστέρων, τα ένσημα ενός εξαμήνου που δούλεψε σε αγρότη της περιοχής, ώστε με τα ένσημα του ΟΓΑ να μπορέσει να αποκτήσει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και στη συνέχεια να βάλει στο βιβλιάριό του και την τραυματισμένη κόρη του.

Ενα ακόμα από τα πολλά ανθρώπινα δράματα που διαδραματίζονται, σε καθημερινή, πλέον, βάση, στα νοσοκομεία της χώρας μας, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων της ολιγαρχίας που στοχεύει και οδηγεί στην κατάργηση του δικαιώματος του φτωχού λαού στην υγεία. Μια πολιτική που ιδιαίτερα τα τρία - τέσσερα τελευταία χρόνια όξυνσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, εφαρμόζεται με περισσή αγριότητα και ωμή κυνικότητα, αφήνοντας πίσω της σωρούς ερειπίων και θυμάτων.

Και δεν είναι μόνο οι ανασφάλιστοι που, πια, «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα» και αν αρρωστήσουν κινδυνεύουν να «πάνε σαν το σκυλί στ' αμπέλι». Ανάλογη «τύχη» έχουν και οι ασφαλισμένοι, καθώς αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει τα νοσοκομεία σε πλήρη υποβάθμιση και τα όρια της «παράλυσης». Οι ισοπεδωτικές περικοπές που έχουν, ήδη, γίνει στα κονδύλια για την Υγεία - κι άλλες πολύ μεγάλες αναμένονται οσονούπω - έχουν αφήσει τα νοσοκομεία χωρίς τα αναγκαία μηχανήματα και υλικά, ενώ γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται, εφημερεύουν χωρίς να πληρώνονται και οι συνθήκες δουλειάς γίνονται όλο και πιο σκληρές και δύσκολες.

Ολα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην γίνονται χειρουργεία - στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας τα μισά χειρουργεία δεν λειτουργούν - και άλλες αναγκαίες επεμβατικές πράξεις και, γενικότερα, να έχει καταστεί προβληματική έως και αδύνατη η παροχή ακόμα και των άμεσα ζωτικών υγειονομικών υπηρεσιών στο λαό μας.

Λύση σ' αυτό το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας κι αφορά άμεσα τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, δεν μπορεί να δοθεί με «έκφραση παραπόνων» και «ατομικές διαμαρτυρίες για επιμέρους θέματα και αιτήματα», ούτε, βεβαίως, όπως προτείνουν και προωθούν οι εκπρόσωποι του φιλοκυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, μέσω του «διαλόγου» με τους κυβερνώντες και τα όργανά τους, οι οποίοι «εν γνώσει των τραγικών συνεπειών» εφαρμόζουν την «ανθυγιεινή» πολιτική τους.

Αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων στο χώρο της Υγείας, σε κοινό μέτωπο πάλης με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με στόχο καθαρό: την άμεση και επαρκή χρηματοδότηση από το κράτος των νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ, τη συγκέντρωση δυνάμεων και την οργάνωση της πάλης με στόχο τη διεκδίκηση Υγείας αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε Υγεία - Πρόνοια.